Και όμως παπα-Κώστα, όχι μόνο κάνει μετά το φαγητό να ψέλνουμε, αλλά και επιβάλλεται – Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου:

Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει συχνά στις ομιλίες του ότι ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Για πολλά χρόνια απορούσα πως γινόταν να είμαι τόσο βλάκας, από τον πατέρα Γεώργιο όμως κατάλαβα ότι γεννήθηκα βλάκας. Η μητέρα μου το 1961 προτίμησε να με γεννήσει στο χωριό με την βοήθεια μιας μαίας, επειδή την προηγούμενη χρονιά είχε γεννήσει στο Νοσοκομείο της κοντινής πόλης την αδελφή μου και ντρεπόταν να ξαναπάει για να μην την κοροϊδεύουν που ξαναγεννάει τόσο σύντομα. Τελικά η βλακεία πρέπει να είναι κληρονομική.

Βέβαια θ’ απορείτε γιατί λέω τον εαυτό μου βλάκα. Λοιπόν τον λέω επειδή από μικρό παιδί κάμνω τυφλά ότι μου λένε οι άλλοι. Για παράδειγμα τον Σεπτέμβριο του 1976 που πήγα Α΄ Λυκείου, για πρώτη φορά στο σχολείο ξεχώρισαν τα τμήματα σε κλασικό και πρακτικό για ν’ αυξηθεί η επιτυχία των μαθητών στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ο Μαθηματικός και ο Φυσικός προσπαθούσαν να μας πείσουν να πάμε πρακτικό για να έχουν μέσα και μερικούς καλούς μαθητές. Εγώ, αν και σε όλα τα μαθήματα ήμουν καλός, αλλά περισσότερο μου άρεσαν τα αρχαία, πείστηκα από τα λόγια τους και πήγα στο πρακτικό.

Τον Ιούλιο του 1979 πήγαμε στην Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να κάνουμε το μηχανογραφικό. Τότε οι πανελλαδικές ήταν τον Σεπτέμβριο και το μηχανογραφικό συμπληρωνόταν τον Ιούλιο. Μου είπε η αδελφή μου να δηλώσω πρώτα το Χημικό, ύστερα το Φυσικό και μετά το Μαθηματικό, επειδή έτσι πήγαινε η σειρά των μορίων και εγώ το έκανα αν και περισσότερο μου άρεσε η Φυσική από την Χημεία.

Το 1986 ένας συγγενής ο οποίος καυχιόταν ότι η οικογένειά του είναι «ειδική επί των συμβουλών», μου έλεγε ότι για να μπορεί κάποιος να οδηγεί στην Θεσσαλονίκη, πρέπει να έχει γεννηθεί στην Θεσσαλονίκη. Και εγώ ο βλάκας τον πίστευα και δεν τολμούσα για χρόνια να πάω με το αυτοκίνητο στην Θεσσαλονίκη. Την επόμενη χρονιά είχα πάει με το αυτοκίνητό μου μ’ έναν φίλο στο Λιτόχωρο, και μόλις το άκουσε ο πατέρας του προηγούμενου συγγενή μου είπε, να μην παίρνεις κανέναν στο αυτοκίνητο επειδή έχεις ευθύνη. Αυτοί καλά έκαναν και έλεγαν ότι έλεγαν, εγώ γιατί να είμαι τόσο βλάκας και έκαμνα ότι μου έλεγαν ;

Ο μακαρίτης ο παπα-Κώστας ο πεθερός μου, έλεγε συχνά ότι μετά το φαγητό δεν κάνει να ψέλνουμε. Προφανώς το έλεγε σκεπτόμενος ότι με το στομάχι γεμάτο, δεν είναι σωστό να καταπονείται το σώμα, έστω και με την ψαλμωδία. Αυτές τις μέρες όμως διαβάζοντας τον 5ο τόμο των ομιλιών του Χρυσοστόμου, είδα με έκπληξη ότι ο άγιος λέει εντελώς το αντίθετο.

«Μάλιστα τότε πρέπει, και πριν το φαγητό και μετά, να τειχίζουμε τον εαυτό μας με την ασφάλεια της ψαλμωδίας, και μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά να σηκωνόμαστε από το τραπέζι και να ψέλνουμε ύμνους στον Θεό … έτσι ώστε από την πολυφαγία και το πιοτό αν κάποια αμαρτία πέρασε στην ψυχή μας, με την ψαλμωδία να ξεφύγουμε από τις παράλογες επιθυμίες. Και όπως οι άλλοι καθαρίζουν το στόμα μετά το φαγητό, εμείς με την ψαλμωδία να καθαρίζουμε την ψυχή από κάθε βρωμιά που βρήκε την ευκαιρία με την πολυφαγία να μπει μέσα μας».

Δηλαδή με απλά λόγια, θέλει να πει ο άγιος ότι επειδή στο τραπέζι με το φαγητό και το πιοτό και την ικανοποίηση που παίρνει το σώμα μας χαλαρώνει η προσοχή στην ψυχή μας, αυτή την ώρα ο Πονηρός βρίσκει την ευκαιρία να προσβάλλει την ψυχή μας. Νομίζω με αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι, είτε έχουμε σχέση με τον Θεό είτε όχι, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Αναφέρεται στον βίο της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας την οποία θα γιορτάσουμε την μεθεπόμενη Κυριακή, και η οποία έζησε στην έρημο 47 ολόκληρα χρόνια χωρίς να συναντήσει άνθρωπο, ότι ο πόλεμος της πορνείας ήταν σκληρότερος αμέσως μόλις έτρωγε κάτι. Και φανταστείτε τι έτρωγε, άντε κανένα χορταράκι. Ενώ εμείς …

Λέει η Παιδαγωγική : «όσο πιο μικρή αυτοεκτίμηση έχεις, τόσο πιο τυφλά κάμνεις ότι σου λένε οι άλλοι». Άρα καταλάβατε, πόση αυτοεκτίμηση είχα. Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων έδειχνε μια φορά τα ελληνόπουλα που είχε στην δούλεψή του σ’ ένα Ευρωπαίο αξιωματούχο, και του έλεγε ότι αυτού του παιδιού έσφαξα τον πατέρα του, του άλλου βίασα την μητέρα, του άλλου έπνιξα τα αδέλφια του και άλλα παρόμοια. Του λέει ο ξένος «Πασά μου δεν φοβάσαι μη σε εκδικηθούν ;». «Όσο πιο πολύ τα εξαχρειώνω, τόσο πιο πιστά μου είναι» απάντησε ο Αλή Πασάς. Νομίζω ο Αλή Πασάς επιβεβαίωνε χωρίς να το ξέρει αυτό που λέει η Παιδαγωγική, τους γκρέμιζε την αυτοεκτίμηση, για να του κάμνουν τυφλή υπακοή.

Με την βλακεία που με δέρνει, στα νεανικά μου χρόνια έκαμνα τυφλά ότι μου έλεγαν οι Εξομολόγοι. Και μάλιστα κάποτε έγραφα τα λόγια τους σε τετράδιο για να μην τα ξεχάσω και αργότερα τα έλεγα πολλές φορές και επειδή αυτό με κούραζε συμφώνησα με τον εαυτό μου να τα λέω μόνο 3 φορές. Δηλαδή με απλά λόγια, με χόρευε ο Σατανάς όπως ήθελε.

Ποια ήταν η απλή αλήθεια ; Όλοι αυτοί, Εξομολόγοι και μη, άνθρωποι ήταν, και ήταν βλακεία που έκαμνα τυφλή υπακοή στα λόγια τους. Ναι, ότι κάμνουμε πρέπει να μας το λέει η καρδιά μας, όσο οδυνηρό και να είναι πολλές φορές το να περιμένουμε να την ακούσουμε.

Λέει συχνά ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς, τυφλή υπακοή κάμνουμε μόνο στους αγίους, όπως ο άγιος Πορφύριος, ο άγιος Παΐσιος … και σε κανέναν άλλο άνθρωπο.