Αφού παρουσιάσαμε εδώ και ένα χρόνο και πλέον 60 περίπου πόλεις και πολίσματα της Καππαδοκίας μεταφερόμαστε Νοτιοδυτικά στην περιφέρεια Ικονίου .
Την μεγαλύτερη σήμερα διοικητική περιφέρεια της Τουρκίας .
Μέχρι την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 που ανάγκασε τους Έλληνες και τους άλλους Χριστιανούς , της περιοχής να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη συμπεριλαμβανόταν στο Βιλαέτι Ικονίου που ήταν διοικητική εδαφική οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μικρά Ασία , που περιλάμβανε το σύνολο ή τμήματα των αρχαίων περιοχών της Παμφυλίας, της Πισιδίας, της Φρυγίας, της Λυκαονίας, Ισαυρίας της Κιλικίας και της Καππαδοκίας.
ΘΕΣΗ
Σήμερα η επαρχία Ικονίου συμπεριλαμβάνει κυρίως τμήματα της αρχαίας Λυκαονίας ,Ισαυρίας και μικρο τμήμα της Κιλικίας .
*Λυκαονία
Η αρχαία Λυκαονία ήταν γειτονικό κράτος της Καππαδοκίας από δυτικά.
Τα όρια αυτής της χώρας άλλαξαν από την εποχή του Ξενοφώντος και μετά.
Την εποχή των Περσικών πολέμων περιελάμβανε και το μεγαλύτερο μέρος της υστερότερης Καταονίας.
Στα νότια η οροσειρά του Ταύρου την χώριζε από την Κιλικία, ενώ το Ικόνιο όπως αναφέρεται στο ιστορικό σύγγραμμα Κύρου Ανάβασις του Ξενοφώντος, ήταν πόλη της Φρυγίας, στα δυτικά.
H επαρχία Λυκαονίας καταλάμβανε μη παραγωγικά εδάφη στο νότιο τμήμα του οροπεδίου της Aνατολίας.
Λόφοι και όρη περιέκλειαν το τμήμα που αποδόθηκε στη Λυκαονία, το οποίο αποτελούνταν από εκτεταμένους βοσκότοπους και μικρές πόλεις χωρίς πραγματικές αστικές δομές.
O ιθαγενής πληθυσμός αξιοποίησε έγκαιρα τη φύση της περιοχής προς όφελος της κτηνοτροφίας, που αποτελούσε διαχρονικά την κύρια απασχόληση των κατοίκων.
* Ισαυρία
Σύμφωνα με τον Στράβωνα , η Ισαυρία ήταν μέρος της Λυκαονίας , αλλά οι σύγχρονοι ερευνητές, επισημαίνοντας ότι οι Ίσαυροι, που ήταν αρκετά διάσημη στην ιστορία, αξίζουν μια ξεχωριστή περιοχή, θεωρούν την Ισαυρία ως ξεχωριστή περιοχή της Μικράς Ασίας, που βρίσκεται μεταξύ Πισιδίας , Λυκαονίας, Κιλικίας και Φρυγίας . Το κέντρο της Ισαυρίας βρισκόταν πάντα βόρεια της κορυφογραμμής του Ταύρου, νότια του Ικονίου και των Λύστρων .
Εκτός από αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ισαυρία περιελάμβανε τις εξής πόλεις: Λαλάσης, Κλίβανος, Καραλλία και Μπουσμάδης
ΟΝΟΜΑ
–Ικόνιον / Εικώνιον
Η ονομασία Ικόνιον προέρχεται από την αρχαία Ελληνική λέξη
Εικών η· εικόνα· ή’κόνα. Προέλευση από το ρήμα εἴκω που σημαίνει “μοιάζω”
*Ακόμη σημαίνει Ζωγραφιά·
«Άφες, εικόνα, να θρηνείς» (Λίβ. Sc. 2147).
*Αλλά και Ομοίωμα:
Περί ψυχής του ανθρώπου, ότι είναι εικόνα Θεού (Βακτ. αρχιερ. 189).
* Εικόνισμα, εικόνες …Ακόμη απεικόνιση αγίων προσώπων,
-Λυκαονία
*Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς μα ς δίνει την προέλευση του ονόματος και την καταγωγή των κάτοικων της πόλης και της περιοχής .
Μετάφραση αρχαίου κείμενου : << Η φυλή των Οινότρων ήταν Αρκαδική, από την τότε ονομαζόμενη Λυκαονία, τώρα όμως Αρκαδία, αφού οικειοθελώς αναχώρησε για τη χώρα του εναπομείναντος ηγουμένου της αποικίας Οινότρας του Λυκάωνα, από την οποία το έθνος έλαβε το όνομα ».
*-Κατά την μυθολογία Ο Λυκάων ίδρυσε την πόλη Λυκόσουρα στο όρος Λύκαιο της Αρκαδίας αλλά και την πόλη Λυκαονία από τον οποίο δόθηκε το όνομα και στην περιοχή της Μικράς Ασίας
–Ισαυρία
Το όνομα της περιοχής προέρχεται από την πολεμική φυλή των Ισαύρων και τους οικισμούς Παλιάς και Νέας Ισαυρίας
Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κατοχής δεν υποτάχθηκαν πλήρως και έκαναν ληστρικές επιθέσεις σε γειτονικές περιοχές.
Ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος (717-741 μ.Χ. ) ήταν από τους σπουδαιότερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, ιδρυτής της δυναστείας των Ισαύρων.
Με τις επιτυχίες του κατά των Αράβων και το μεταρρυθμιστικό έργο του στερέωσε σε γερές βάσεις το κράτος. Τη βασιλεία του σφράγισε η εικονομαχική διαμάχη, την οποία και προκάλεσε με την πολιτική του.
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
* Συνολικός πληθυσμός
Σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία που δημοσίευσε το 1906 το περιοδικό Ξενοφάνης (του συλλόγου Μικρασιατών στην Αθήνα η «Ανατολή»), ο χριστιανικός πληθυσμός της μητρόπολης Ικονίου ανερχόταν σε 53.225 πιστούς.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, το βιλαέτι του Ικονίου φέρεται να είχε έκταση 91.620 km2, ενώ τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της πρώτης οθωμανικής απογραφής του 1885 (που δημοσιεύτηκε το 1908) έδωσαν τον πληθυσμό 1.088.100.
Η ακρίβεια των αριθμών πληθυσμού είναι σχετική και κυμαίνεται από κατά προσέγγιση ανάλογα με την περιοχή από ποιον συγκεντρώθηκαν.
Από το 1920, μόνον το 10% του πληθυσμού περιγράφονταν ως Χριστιανοί, έχοντας δεχθεί από την μάχη του των Βυζαντινών και των Τούρκων το 1079 μ.Χ. στο Ματζικέρτ καταπίεση μεγαλύτερη των 800 ετών οποί μάλιστα η σημερινή πρωτεύουσα του είχε γίνει και έδρα του Μουσουλμανικοί κράτους Σουλτανάτου του Ρουμ .
Στην απογραφή του 1914 ελάχιστοι οικισμοί είχαν απομείνει με Ελληνοχριστιανικό πληθυσμό .
Ήταν οι πόλεις : Ικόνιον , Σύλλη , Λαράντα , Ισαυρία , Φιλομήλιον , Λαοδίκεια , Δέρβη , Λύστρα , Πέρματα , Τυρταίον , Μάρλα , Κύβιστρα/ Νεάπολη ,Κοραλίς .
Ικόνιον / Κοnya
Στην απογραφή του 1914 είχε 6542 Ελληνες
Το Ικόνιο, κατά τον Π. Κοντογιάννη, είχε 60.000 κατοίκους συνολικά, με 50.000 μουσουλμάνους, 3.000 ελληνορθόδοξους και 2.500 Αρμένιους.Σύμφωνα με τους πιο αναλυτικούς αριθμούς του Σ. Αντωνόπουλου, το Ικόνιο είχε 41.969 μουσουλμάνους, 1.024 ελληνορθόδοξους και 1.822 Αρμένιους. Πριν την ανταλλαγή πληθυσμών κατοικούσαν στο Ικόνιο 4.000 χριστιανοί ορθόδοξοι, τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι.
Σύλλη / Sile
Από το Ικόνιο (μία ώρα) από την πόλη βρισκόταν η Σύλλη . Η κοντινή Σύλλη είχε 7.500 κατοίκους, με ελληνορθόδοξους (ελληνόφωνους), που, σύμφωνα με την κατά πάσα πιθανότητα ανυπόστατη παράδοση, κατάγονταν από επτά οικογένειες από τη Λακωνία.Από τους 7.500 κατοίκους της (οι αριθμοί που δίνουν οι δύο συγγραφείς συμφωνούν), περίπου οι μισοί ήταν ελληνορθόδοξοι που μιλούσαν μια διάλεκτο με αρκετά αρχαϊκά στοιχεία.
Λαράντα / Karaman
Νοτιοδυτικά του Έρεγλι βρισκόταν το Καραμάν (Karaman, αρχ. Λάρανδα), έδρα καζά, σε πολύ εύφορη περιοχή. Κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα η πόλη αποτέλεσε έδρα της δυναστείας των Καραμανιδών, που εξοντώθηκε από τον Οθωμανό σουλτάνο Μωάμεθ Β΄.
Από το όνομα Καραμάν προήλθε η επονομασία της περιοχής (Καραμανία) που κάλυπτε τη Λυκαονία, την Πισιδία και την Παμφυλία και μέρη της Κιλικίας, της Φρυγίας και της Καππαδοκίας, καθώς και ο χαρακτηρισμός των κατοίκων της ως Καραμανληδών, που στη συνέχεια έφτασε να δηλώνει τους τουρκόφωνους χριστιανούς της Μικράς Ασίας.
Η Λαράντα ειχε το 1914 Ελληνες 1245 ατομα.
Ισαυρία / Bozkır
H Ισαυρία ήταν μια Ρωμαϊκή και Βυζαντινή αρχαία πόλη στη νότια Μικρά Ασία . πιθανότατα ίδια με την Ισαυρόπολη . Η πόλη ταυτίζεται με το σύγχρονο κάστρο Zengibar που βρίσκεται στην περιοχή Bozkır της επαρχίας Ικονίου . Ο μόνιμος πυρήνας της Ισαυρίας βρισκόταν βόρεια της
Η Λυκαονία είχε ολόκληρη την πεδιάδα του Ικονίου , αλλά η Ισαυρία άρχισε μόλις έφτανε μέχρι τους πρόποδες.
Οι δύο αρχικές πόλεις της, η Ισαύρα Νέα και η Ισαύρα Παλαιά, βρίσκονταν, η μία ανάμεσα σε αυτούς τους πρόποδες (Doria), η άλλη στη λεκάνη απορροής Στην απογραφή του 1914 είχε 272 Έλληνες
Φιλομήλιον / Aksehir .
Στην ομώνυμη λίμνη, ήταν χτισμένο το Φιλομήλιον σε ιδιαίτερη στρατηγική θέση το Μεσαίωνα, κάτι που το αποδεικνύει η ύπαρξη του γνωστού βυζαντινού και αργότερα σελτζουκικού φρουρίου. Δυτικά βρίσκονταν τα ερείπια της ελληνιστικής και ρωμαϊκής Αντιόχειας της Πισιδίας Στην απογραφή του 1914 είχε 2268 Ελληνες
Λαοδίκεια / Ladik .
Ο Σέλευκος Α’ Νικάτωρ έδωσε στην πόλη το όνομά της μητέρας του που λεγόταν Λαοδίκη.
Στην απογραφή του 1914 είχε 103 Ελληνες
Δέρβη – Kerti Hüyük,
H Δερβη έχει ταυτιστεί με την αρχαιότητα της τοποθεσίας Kerti Hüyüku που βρίσκεται 24 χλμ. βόρεια βορειοανατολικά της Λαράντα /Karaman
Ήταν η πιο ανατολική πόλη που επισκέφθηκαν ο Παύλος και ο Βαρνάβας στο πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου
Το Derbe είναι η μόνη πόλη που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη όπου οι κάτοικοι υιοθέτησαν αμέσως την εκδοχή του Χριστιανισμού του Παύλου.
Λύστρα
Αναφέρεται έξι φορές στην Καινή Διαθήκη. Τα Λύστρα επισκέφτηκε πολλές φορές ο Απόστολος Παύλος, μαζί με τον Βαρνάβα ή τον Σίλα. Εκεί ο Παύλος συνάντησε έναν νεαρό μαθητή, τον Τιμόθεο.
Πέρματα / Bermende)
Το χωριό ς οι Χριστιανοί το ονομάζαν Πέρματα (Bermende) και οι Τούρκοι Πέρμαντα ή Χωριό Γκαβούρ, είναι σήμερα γνωστό ως Χωριό Σαβάς. Νοτιοανατολικά του Φιλομηλίου ήταν τα Πέρματα .
Στην απογραφή του 1914 είχε 900- Ελληνες κατοίκους που είχαν στοιχειώδη οικογενειακή δομή στο Bermende στα μέσα το 19ο
Τυρταίον / Ilgin
Βορειοδυτικά από το Ικόνιο επίσης, στη μέση περίπου της διαδρομής (και της σιδηροδρομικής γραμμής) ανάμεσα στην πόλη και το Άκσεχιρ, ήταν το Ιλγκίν (αρχ. Τυριαίον), έδρα καζά. Βρίσκονταν σε κατάφυτη περιοχή, σε κοντινή απόσταση από θειούχα λουτρά.
Στην απογραφή του 1914 είχε 103 Έλληνες
Μάρλα Akseki
Αν και η συνοικία συνδέεται με την Αττάλεια, η απόστασή της από την πόλη είναι 155 χιλιόμετρα και είναι ιδιαίτερα κοντά στο Ικόνιο. Η συνοικία, παλαιότερα γνωστή ως Marla, φ
Στην απογραφή του 1914 είχε 164 Έλληνες
Κύβιστρα ή Νεάπολη / Ereğli
Νοτιοδυτικά από τη Νίγδη ήταν το Έρεγλι (Ereğli, Κύβιστρα/ Νεάπολη), έδρα καζά, κοντά στον ποταμό Κοτζά-τσάι. Από την πόλη πέρασε και η σιδηροδρομική γραμμή της Βαγδάτης
Για κάποιες από αυτές δώσαμε πληροφορίες όταν περιγράφαμε κυρίως την Πισιδία , στην Καππαδοκία και ια της Παμφυλίας
Θα δώσουμε πληροφορίες για όσες δεν περιγράψαμε άλλα και τις τελευταίες παρένθετα θα τι**ς αναδημοσιεύσουμε .
Στην απογραφή του 1914 είχε 887 Έλληνες
Κοραλίς (Μπεησεχίρ )
H πόλη Κοραλίς (Μπεησεχίρ ) βρίσκεται στην κοίλη περιοχή ανάμεσα στα βουνά του Δυτικού Ταύρου . Ένα μεγάλο μέρος αυτού του λάκκου καλύπτεται από τη λίμνη Beyşehir . Η πεδιάδα Beyşehir συνεχίζει νοτιοανατολικά της λίμνης Çukurluk. Τα βουνά του Ταύρου κατεβαίνουν στην πεδιάδα με μεγάλες απότομες πλαγιές από τα δυτικά και νοτιοδυτικά.
Στην απογραφή του 1914 είχε 122 Έλληνες
Σειντίσεχίρ
Βρισκόταν ανάμεσα στις λίμνες Κάραλλις και Τρογίτης
Στην απογραφή του 1914 καταγράφηκαν από τις Τουρκικές αρχές 26 Ελληνες .
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι κάτοικοι καταγόταν από τον βασιλιά Λυκάονα της Αρκαδίας. Σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα το αρχικό όνομα της Αρκαδίας ήταν Λυκαονία
-* Λυκάων ο γιος του Πελασγού
Υπάρχει σύγχυση αφορά κυρίως την καταγωγή και τους απογόνους του Λυκάονα, που και πολυάριθμοι είναι και επώνυμοι ήρωες πολλών πελοποννησιακών πόλεων. Και στις δύο παραλλαγές για την καταγωγή του ο τόπος παραμένει σταθερός: η Αρκαδία.
* Ο Λυκάονας είναι γιος του Πελασγού και της Ωκεανίδας Μελίβοιας ή της Νύμφης Κυλλήνης. Διαδέχθηκε τον πατέρα του στον θρόνο της Αρκαδίας και από πολλές γυναίκες απέκτησε μια κόρη, την Καλλιστώ, ακόλουθο της Άρτεμης, και γιους, για τα ονόματα και τον αριθμό των οποίων οι συγγραφείς, κυρίως ο Απολλόδωρος και ο Παυσανίας, δίνουν καταλόγους που διαφέρουν. Πάντως ο αριθμός τους κυμαίνεται στους πενήντα.
*Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας γράφει ότι υπήρχαν δύο Λυκάονες.
Ο πρώτος ήταν γιος του Αιζειού και πατέρας της Δηιάνειρας που παντρεύτηκε τον Πελασγό.
Από αυτό το ζευγάρι γεννήθηκε ο δεύτερος Λυκάων, εγγονός του πρώτου, και πατέρας των πενήντα γιων και της μιας θυγατέρας από τη Νύμφη Κυλλήνη που στην πρώτη παράδοση αναφέρεται ως μητέρα του.
Ιδιαίτερη είναι η σχέση του Λυκάονα με τον Δία. Την κόρη του Καλλιστώ ερωτεύτηκε ο θεός, βάζοντάς την σε περιπέτειες· καθιέρωσε αγώνες προς τιμή του, τα Λύκαια (κατά τον Παυσανία παλαιότερη γιορτή από τα Παναθήναια στην Αθήνα) και του προσέδωσε την επωνυμία Λύκαιο ή Λυκαίο, προφανώς από το ομώνυμο βουνό της Αρκαδίας, όπου ο Λυκάων είχε ιδρύσει και την πρώτη πόλη, τη Λυκόσουρα και από το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είχε ονομαστεί και ο ίδιος.
Ωστόσο, ο Λυκάων προκάλεσε την οργή των θεών που τον μεταμόρφωσαν σε λύκο. Η μη συμμετοχή του όμως στην υβριστική πράξη των γιων του αιτιολογεί το γεγονός ότι βρίσκεται στην κορυφή του γενεαλογικού δέντρου της Αρκαδίας.
*Και ο Πλάτων αναφέρεται στον μύθο του Λυκάονα και στις γιορτές στο Λύκαιο όρος όπου γινόντουσαν θυσίες ζώων αλλά και ανθρωποθυσίες, για να δείξει πως αυτός που τελεί τέτοιες θυσίες κάποια στιγμή θα εξολοθρευθεί από τους εχθρούς του ή θα γίνει τύραννος
ΙΣΤΟΡΙΑ
* Ιστορικά αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ξενοφώντα, ενώ αργότερα στους Ρωμαϊκούς χρόνους παραχωρείται στους διάφορους τοπικούς πολιτικούς άρχοντες.
* Λυκαονία
Η Λυκαονία ήταν περιοχή στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, που συνόρευε με τη Φρυγία, την Ισαυρία, την Κιλικία και τη Γαλατία.
Ήταν ποιμενική χώρα και μεταξύ των πόλεων της είναι ιδιαίτερα γνωστές: το Ικόνιο, τα Λύστρα και η Δέρβη.
Η Λυκαονική διάλεκτος ήταν μια από τις διαλέκτους της Μικράς Ασίας
πιστεύεται ότι αποτελούνταν δημιουργήθηκε από την γλωσσά των Ελλήνων ,Ασσυρίων και Σύρων . Οι ίδιοι οι Λυκάωνες έλεγαν ότι είναι μίγμα 3 φυλών .
Κατά καιρούς, τα σύνορα της Λυκαονίας άλλαξαν λόγω αλλαγών στην πορεία των πολιτικών γεγονότων, ωστόσο ποτέ δεν κατέλαβε εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία ως προς τη θέση και τις φυσικές της ιδιότητες.
Το έδαφος σε αυτό είναι άγονο και η χώρα είναι περισσότερο προσαρμοσμένη στην κτηνοτροφία παρά στην ανάπτυξη του πολιτισμού.
Το νεότερο όνομα της χώρας είναι Καραμανία , είναι υπό Τουρκοκρατία, έχει μικρό πληθυσμό και δεν υπάρχουν αξιόλογες πόλεις ή μέρη σε αυτήν, με εξαίρεση το αρχαίο Ικόνιο, που πιστεύεται ότι βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος. εκτεταμένη πεδιάδα σε όλη τη Μικρά Ασία.
Οι κάτοικοι της Λυκαονίας, οι Λυκάονες, αγνώστων ηθών και εθίμων, ήταν ποιμένες κατά το πλείστον, νομάδες και ληστές. Ο βίος αυτός κατέστησε το λαό πολεμικό και ουδέποτε αναγνώρισαν κυριαρχία των Περσών
Η Λυκαονία, περιοχή στη Μικρά Ασία, αποτελούσε μέρος των Ελληνιστικών βασιλείων μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Η περιοχή διαμοιράστηκε και μετά από τον Αντίοχο πέρασε στην κυριαρχία του Ευμένη το ανατολικό τμήμα, ενώ το δυτικό τμήμα μαζί με την Γαλατία δόθηκε στον Αμύντα, και αργότερα σε άλλους. Αργότερα ο Στράβων αναφέρει ότι η χώρα επεκτάθηκε με ένα μεγάλο τμήμα της Φρυγίας, και συνόρευε βόρεια με τη Γαλατία, νότια με την Κιλικία, την Ισαυρία και την παρόρια Φρυγία, ανατολικά με την Καππαδοκία και την Καταονία, δυτικά με τη Φρυγία και νοτιοδυτικά με την Πισιδία. Ως φυσικά όρια είχε νότια τον Ταύρο και βόρεια τη λίμνη Τάττα.
Την επαρχία της Γαλατίας, η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Ικόνιο, Λύστρα και Δέρβη, . επισκέφτηκε ο Παύλος κατά το πρώτο και το δεύτερο ιεραποστολικά ταξίδια του.
Το οροπέδιο του Λυκάωνα είναι ως επί το πλείστον στέπες και αλμυρές ημι-έρημοι, κατάλληλες μόνο για εκτροφή προβάτων.
* Ισαυρία
Η Ισαυρία είναι το όνομα στην αρχαία γεωγραφία μιας δυσπρόσιτης απομονωμένης περιοχής της νότιας Μικράς Ασίας , τα σύνορα της οποίας άλλαξαν σημαντικά σε διάφορες ιστορικές περιόδους , αλλά βασικά περιλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης σημερινής επαρχίας Ικονίου και το κεντρικό τμήμα του Ταύρου .
Βρισκόταν δυτικά της Λυκαονίας
ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Οι κάτοικοι της περιοχής λάτρευαν το Δία υπήρχαν ναοί και του πρόσφεραν ταύρους στολισμένους με στεφάνια.
Υπήρχε επίσης λατρεία του Απόλλωνα και πιθανόν ιερός θίασος που συμμετείχε στις γιορτές προς τιμήν του θεού.
Ο Πλούτωνας απεικονίζεται έφιππος, κάτι που συναντούμε και σε άλλες θεότητες στην κεντρική Μικρά Ασία.\Αναφέρονται επίσης κάποιος θεός Επήκοος, η Γαία και ο Ερμής. ιθανόν να λατρεύονταν και οι θεότητες που απεικονίζονται στην πίσω όψη των νομισμάτων της πόλης, όπως η Τύχη, αλλά και του ήρωα Ηρακλή , κάποιος ποτάμιος θεός και οι ρωμαϊκές θεότητες Minerva και Ceres.
Η λατρεία των δύο τελευταίων θα μπορούσε μάλλον να σχετίζεται με την προέλευση της άρχουσας τάξης της πόλης.
Οι Λυστρηνοί έκαναν επίσης επικλήσεις για την προστασία των τάφων στο θεό Μήνα του Άνω και του Κάτω Κόσμου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται. Το ιερατείο παραδίδεται μόνο ο sacerdos του Άρη.
Αναφέρονται επίσης ιερεύς του Διονύσου και Πανθέου και ιέρεια (παρθένος) της θεάς και των αγίων,
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
*Διάδοση Χριστιανισμού
Ο Χριστιανισμός έφθασε στο Ικόνιο πολύ νωρίς, από τους αποστολικούς χρόνους. Ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στο Ικόνιο κατά την πρώτη αποστολική περιοδεία του, μεταξύ των ετών 44-45 μ.Χ. Κατά την παράδοση ο Παύλος διόρισε επίσκοπους ή πρεσβυτέρους κατά την επίσκεψή του.
Τον 9ο αιώνα ιδρύθηκε η ορθόδοξη Μονή Αγίου Χαρίτωνος στη Σύλλη κοντά στο Ικόνιο.
Είναι λαξευμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους βράχους μίας χαράδρας του όρους του Αγίου Φιλίππου (σήμερα Τεκελί-Ντάγ)
Η πόλη κατακτήθηκε από τους Σελτζούκους το 1084 και έγινε πρωτεύουσα του Σουλτανάτου του Ρουμ, εκτός από μια σύντομη ανάκτηση από την Πρώτη Σταυροφορία το 1097.
*Μητρόπολη Ικονίου
Στον Συνέκδημο του Iεροκλή, του οποίου η σύνταξη ανάγεται στο α΄ τέταρτο του 6ου αιώνα, έχουν αναγραφεί 18 πόλεις στην επαρχία Λυκαονίας, και βάσει των πρώτων εκκλησιαστικών τακτικών του Πατριαρχείου Kωνσταντινουπόλεως η μητρόπολη Iκονίου ήταν υπεύθυνη για τη λειτουργία 14 επισκοπών.
Η Ιερά Μητρόπολις Ικονίου είναι παλαιά Μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με έδρα το Ικόνιο της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Λυκαονίας.
Άκμασε κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Αυτοκρατορία, συνέχισε κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία
Η τύχη της έδρας στις αρχές της Οθωμανικής περιόδου δεν είναι σαφής.
Ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος αναφέρεται ότι κατείχε την έδρα μέχρι το 1488, αλλά δεν είναι σαφές κατά πόσο οι επίσκοποι πράγματι κατοικούσαν στην πόλη, καθώς αυτό δεν μαρτυρείται στα πατριαρχικά διατάγματα (μπεράτια) του 1483 και 1525.
Η Μητρόπολη αναβίωσε οπωσδήποτε τον 17ο αιώνα, καθώς πατριαρχικό μπεράτι του 1625 αναφέρεται και πάλι στην πόλη ως έδρα μητροπολίτη.
Το Ικόνιο παρέμεινε έδρα της μητρόπολης μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε μεταφέρθηκε στη Νίγδη, όπου το ελληνορθόδοξο στοιχείο ήταν ισχυρότερο. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, ο Μητροπολίτης Ικονίου ανέλαβε επίσης την πρώην μητρόπολη Τυάνων, και έτσι ο πλήρης τίτλος του ήταν «Μητροπολίτης Ικονίου και Τυάνων, υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Λυκαονίας και Δευτέρας Καππαδοκίας ».
Η συνεχής και ενεργός λειτουργία της μητρόπολης Ικονίου μπορεί να αναχθεί στο 17ο αιώνα.
Το Ικόνιο καταγράφεται ως έδρα μητροπολίτη στο μπεράτι του 1662 και στο εξής πληθαίνουν οι αναφορές σε μητροπολίτες του.
Η μητρόπολη Ικονίου κατά το 19ο αιώνα καταλάμβανε μία πολύ μεγάλη έκταση στην κεντρική Μικρά Ασία (προς τη νότια πλευρά της), με ένα περίγραμμα που έτεινε στο σχήμα τραπεζίου, ενταγμένη μέσα στα όρια του μεγαλύτερου βιλαετιού της Μικράς Ασία
Κατά την Όψιμη Οθωμανική εποχή, το Ικόνιο έπαψε να αποτελεί την εκκλησιαστική έδρα, καθώς αυτή μεταφέρθηκε στη Νίγδη (Niğde), μια πόλη με εντονότερο το ελληνορθόδοξο στοιχείο.
Το 1911 εξελέγη Μητροπολίτης Ικονίου ο Προκόπιος (Λαζαρίδης), ο οποίος ανέπτυξε πολύπτυχη δράση σε ποιμαντικό, εθνικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Συνέστησε νέες ελληνικές κοινότητες, ίδρυσε πολλά σχολεία και ανήγειρε ναούς.
Προασπιζόμενος την ορθή χριστιανική πίστη, πρωτοστάτησε στην αναχαίτιση της προσπάθειας των Νεότουρκων να οργανώσουν τουρκο-ορθόδοξη «Εκκλησία», ανεξάρτητη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η οποία χρησιμοποιούσε αποκλειστικά την τουρκική γλώσσα προς παραπλάνηση των πιστών.
Στην περιοχή του Ικονίου ξεκίνησε από τους Νεότουρκους η εφαρμογή του σχεδίου υ του Παπαευθύμ για την ίδρυση Τουρκορθόδοξης Εκκλησίας και τον προσεταιρισμό του πληθυσμού αυτού.
Μάλιστα το χριστιανικό ποίμνιο προσπαθούσαν να το παραπλανήσουν ή να το προσεταιριστούν με τη βία.
Τελικά, ο Μουσταφά Κεμάλ διέταξε την φυλάκισή του και έτσι στις 20 Σεπτεμβρίου 1920 ο Προκόπιος, μαζί με τον επίσκοπο των Αρμενίων και πάνω από 200 μουσουλμάνους προύχοντες της περιοχής, φυλακίστηκε με την κατηγορία ότι είχε δήθεν υποστηρίξει το αντικεμαλικό κίνημα του Μεχμέτ Ντελημπάς στο Ικόνιο.
Ο Προκόπιος ακολούθως εξορίστηκε στο Ερζερούμ από τον Οκτώβριο του 1920 έως τον Μάιο του 1922 στη Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Ζιντζίντερε (Φλαβιανά) κοντά στην Καισάρεια, στις 20 Απριλίου 1923 που πέθανε .
Εως τις αρχές του 20ού αιώνα και μέχρι την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923, η οποία οδήγησε στην εξαφάνιση του τοπικού χριστιανικού πληθυσμού.
Η μητρόπολη είναι ενεργή ως επισκοπικός τίτλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης
ΠΑΙΔΕΙΑ
Ένας κύριος, αναμφίβολα, ρόλος των μητροπόλεων ήταν η οργάνωση και στήριξη των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων των κοινοτήτων της επικράτειάς τους.
Συχνά όμως από παραλήψεις, αδυναμία ή αμέλεια παρουσιάζονταν προβλήματα στην εκπαιδευτική λειτουργία· ως τέτοια περίπτωση αναφέρεται και η μητρόπολη Ικονίου.
Στην πόλη του Ικονίου είχε ιδρυθεί αστική επτατάξια σχολή με 148 μαθητές, σχολή θηλέων τριτάξια με 58 μαθήτριες, νηπιαγωγείο αρρένων με 96 παιδιά και νηπιαγωγείο θηλέων με 65 κορίτσια. Αναφέρεται ωστόσο το πρόβλημα του ελλιπούς προσωπικού των σχολείων.
Ο Σ. Αντωνόπουλος συμπληρώνει πάντως ότι με τη δημιουργία σχολών ο τουρκόφωνος ελληνορθόδοξος πληθυσμός της πόλης άρχισε να μιλά περισσότερο την ελληνική γλώσσα.
Στη Σύλλη υπήρχαν δύο ιδρύματα, μια αστική σχολή και μια σχολή θηλέων. Στο Ικόνιο υπήρχαν επίσης δύο δυτικές σχολές, καθολικών και διαμαρτυρομένων, όπου φοιτούσαν –στην πρώτη ιδίως– και ελληνόπαιδα.
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Ο πληθυσμός ήταν ως επί το πλείστον αγροτικός και κτηνοτροφικός. Οι μόνες βιομηχανίες ήταν η ταπητουργία και η κατασκευή βαμβακερών και μεταξωτών ειδών. Υπήρχαν ορυχεία χρωμίου, υδραργύρου, θείου, κιννάβαρης, αργεντοφόρου μολύβδου και αλατιού
Οι κύριες εξαγωγές ήταν αλάτι, ορυκτά, όπιο, βαμβάκι, δημητριακά, μαλλί και ζώα. και τις εισαγωγές υφασμάτων, καφέ, ρυζιού και πετρελαίου.
Διέσχιζε ο σιδηρόδρομος της Ανατολίας και περιείχε την σιδηροδρομική κεφαλή της οθωμανικής γραμμής από τη Σμύρνη.
ΣΗΜΕΡΑ
Η επαρχία (περιφέρεια) Ικονίου είναι η μεγαλύτερη επαρχία της Τουρκίας με συνολική έκταση 38.257 τ.χλμ.
Βρίσκεται στην κεντρική περιοχή της Μικράς Ασίας και συνορεύει με τις επαρχίες Άγκυρας στον Βορρά, Αττάλειας και Καραμάν στον νότο, Αφιόν Καραχισάρ και Σπάρτα στα ανατολικά και Ακσαράι στα δυτικά.
Ο πληθυσμός της επαρχίας είναι 1.959.082 σύμφωνα με εκτίμηση το 2007.
Η εξέλιξη του πληθυσμού ήταν 2.205.609 (2018) , 2.076.524 (2021) και 2.296.347 (2022
Πρωτεύουσα της είναι το Ικόνιο,
