Πολεμική κατά της Εκκλησίας – Του ‘Μακρυγιάννη’

Η νεωτερικότητα βαίνει προς το τέλος της, αν δεν έχει ξεπεραστεί, όπως κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν. Οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει με την έννοια ότι εξέλιπαν τόσο οι κοινωνικοί αναμορφωτές όσο και οι διανοούμενοι, οι οποίοι έχουν τάξει τη ζωή τους στον αγώνα για τη βελτίωση της κοινωνίας με την επίγνωση ότι ο αγώνας αυτός στοιχίζει την απομόνωση, τη φυλάκιση ακόμη και την απώλεια του βίου. Έχουμε περάσει εμφανώς στη μεταϊδεολογική εποχή. Το διεθνές σύστημα εξουσίας εμφανίζεται παντοδύναμο και επιβάλει σ’ όλη την έκταση του πλανήτη πολιτική με κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα τη συσσώρευση του πλούτου στα θησαυροφυλάκια ισχνής αριθμητικά οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία βέβαια αμείβει πλουσιοπάροχα τους κατά τόπους υπηρέτες της. Παράλληλα επιδιώκεται άνευ προηγουμένου αλλοτρίωση των ιδιαιτεροτήτων των λαών με την εξώθηση προς απεμπόληση των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων αυτών, ιδιαίτερα της πατροπαράδοτης πίστης και της φιλοπατρίας,  και την υιοθεσία ενός τρόπου βίου, ο οποίος αναπόφευκτα οδηγεί στη διάλυση του οικογενειακού και κοινωνικού ιστών, την έξαρση της αβεβαιότητας και της ανησυχίας, που εκδηλώνονται ως φόβος και ως βία. Και η βία εντείνει τον φόβο και ο φόβος αξιοποιείται τα μέγιστα από το σύστημα εξουσίας ώστε να εντείνει την αστυνόμευση των πολιτών με αποφάσεις, που λαμβάνονται «δημοκρατικά» για να τον «προστατέψουν»! Οι λαοί, ζαλισμένα κοπάδια, υποταγμένοι πλήρως στα απατηλά συνθήματα των κρατούντων προσδοκούν καλύτερες ημέρες πιστεύοντας στις υποσχέσεις, οι οποίες δίνονται αφειδώς, και παραιτούνται ακόμη και από τη λογική σκέψη και ανάλυση των εξελίξεων, οι οποίες βέβαια δεν είναι χωρίς κακές συνέπειες για τους πλείστους.

Στις δυτικές κοινωνίες όχι μόνον οι κρατούντες αλλά και πολλοί πολίτες καυχώνται για τις κοινωνικοπολιτικές ελευθερίες, που έχουν κατακτηθεί, κατά τη νεωτερικότητα, ελευθερίες, που, πιστεύουν, έδωσαν νόημα και αξία στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο. Ευκαίρως ακαίρως τονίζεται η αθλιότητα του βίου κατά παρελθόντες αιώνες και δεν χάνεται η ευκαιρία να επικριθούν τόσο η θρησκευτική πίστη όσο και η συγκρότηση σε έθνη για τις αιματοχυσίες, αλλά και για την ανελευθερία υπό δυνάστες, τους οποίους ευλογούσαν οι θρησκευτικοί ηγέτες επωφελούμενοι από τη συνεργασία με τους εξουσιαστές. Η προπαγάνδα αυτή θα ήταν αναμενόμενο να ατονήσει, καθώς παρήλθαν δύο και πλέον αιώνες και ο κοινωνικός μετασχηματισμός κατέστησε τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών θρησκευτικά αδιάφορη και τη φιλοπατρία σπάνιο είδος. Και καλά οι κρατούντες επωφελούνται στο έπακρο από τις εξελίξεις. Έχουν όμως λόγους να πανηγυρίζουν οι απλοί πολίτες. Και ακόμη έχουν λόγους να αναλαμβάνουν ρόλο αμίσθων προπαγανδιστών της κοινωνικής κατάρρευσης με την ψευδαίσθηση ότι μάχονται για καλύτερη κοινωνία;

Το νεοελληνικό κράτος, το οποίο σχηματίστηκε με την παρέμβαση των ισχυρών του 19^ου αιώνα, προκειμένου να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο υποκατάστασης του «μεγάλου ασθενούς», όπως καλούσαν στους διπλωματικούς κύκλους την Οθωμανική αυτοκρατορία, έλαβε τη μορφή αγγλικού προτεκτοράτου, ευθύς μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια. Και αντί ο ελληνισμός να θρηνήσει για το ανοσιούργημα, μέχρι σήμερα ο διαπρεπής και παγκόσμιας εμβέλειας πολιτικός άνδρας απαξιώνεται και η νέα γενιά τον αγνοεί. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής βρίσκεται στο στάδιο παραγωγής κινηματογραφικής ταινίας με θέμα τον βίο και το έργο του μεγάλου αυτού άνδρα. Συναντά όμως διαρκώς εμπόδια από ανθέλληνες Έλληνες, οι οποίοι όχι απλά απαξιώνουν αλλά και μισούν τον μεγάλο πολιτικό, επειδή ο βίος του τους ελέγχει, καθώς υπήρξε γίγαντας και αυτοί ανθρωπάκια. Εκείνος αντλούσε δυνάμεις για να αναστήσει την δεινοπαθούσα πατρίδα μας από τη βαθειά του πίστη στον Θεό, ως πιστό μέλος της Εκκλησίας Του. Αυτοί τρέφονται σε βάρος της πατρίδας μας προσδεμένοι στο άρμα των ισχυρών, που νέμουν τα αξιώματα στους υποτελείς τους. Τότε, μόνος αντιστάθηκε στον εκδυτικισμό ένας μοναχός, ο Χριστοφόρος, γνωστός στον λαό της Πελοποννήσου ως Παπουλάκος. Η εντόπια εξουσία στην υπηρεσία των Βαυαρών τον έκρινε επικίνδυνο. Η λαϊκή κατακραυγή δεν επέτρεψε την καταδίκη του και την ανάγκασε να τον παραδώσει στην Ιεραρχία, «δια τα περαιτέρω». Ο Παπουλάκος εγκλείστηκε σε μοναστήρι εφ’ όρου βίου. Ήταν πράξη πλήρους υποταγής αυτής στην αντιεκκλησιαστική πολιτική εξουσία. Έκτοτε έτσι πορεύθηκε η Ιεραρχία ως υποτελής στην πολιτική εξουσία, υπό τη μορφή νομικού προσώπου Δημοσίου δικαίου. Και η Πολιτεία ανέθεσε στο «αυτοδιοίκητο» Πανεπιστήμιο την αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα. Η φιλοσοφία της αθεΐας διδάχθηκε ελεύθερα, αφού αυτή πρεσβευόταν από πλήθος «διαφωτιστών». Η κατασυκοφάντηση της Εκκλησίας με την ψευδή κατηγορία ότι συνέπραξαν τα μέλη της με τον Οθωμανό κατακτητή πέρασε από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση στη δευτεροβάθμια και ίσως να καταλήξει στα νηπιαγωγεία, αν η νέα γενιά βέβαια έχει ακόμη διάθεση να ακούει και δεν έχει καταληφθεί από πλήρη αδιαφορία για τα πάντα.

Ποτέ δεν ακούστηκε σε σχολική αίθουσα ότι η Εκκλησία, η μία αγία, καθολική και αποστολική, τήρησε τους λαούς μακριά από τις αθλιότητες, που σημάδεψαν τη δυτική χριστιανοσύνη. Αυτή δεν υιοθέτησε τις διακρίσεις σε «ευγενείς» και δουλοπάροικους. Το συνοδικό Σύστημα, που τη διέπει, προστάτεψε την Ιεραρχία από τον δεσποτισμό του ενός. Οι καλοί ποιμένες, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αρχιποίμενος Χριστού, έθεσαν την ψυχή αυτών υπέρ των λογικών προβάτων, σε δύσκολους καιρούς. Και μεγάλο μέρος του λαού αναγνώριζε τη θυσιαστική αγάπη αυτών και παρέμειναν εδραίοι στην πίστη, παρά τον άγριο διωγμό από μέρους των κατακτητών ή τα δελεάσματα. Τόσο οι νεομάρτυρες, πού δεν διδάσκονται στα σχολικά έδρανα, όσο και οι ανυπότακτοι Κλέφτες υπήρξαν μέλη της Εκκλησίας. Κανένας από όσους έπεσαν στα χέρια των κατακτητών δεν απαρνήθηκε την πίστη του. Τραγούδι έγινε η περίπτωση του Αθανασίου Διάκου:

«Γίνεσαι Τούρκος διάκο μου, την πίστη ν’ αλλάξεις;

……………………………………………………………………………..

Εγώ Γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω»

Οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν τα εθνικά ονόματα ταυτόσημα με τα θρησκευτικά. Έτσι ταύτιζαν το μωαμεθανός με το Τούρκος και το χριστιανός με το Γραικός, Ρωμηός, Έλληνας.

Ο άγιος Κοσμάς συγκράτησε πλήθος ομογενών μας από τον, λόγω κάμψης του φρονήματος, εξισλαμισμό. Ελάχιστα προβάλλεται στις σχολικές αίθουσες. Λέγονται πολλά και ποικίλα αναμασήματα της υλιστικής φιλοσοφίας της ιστορίας. Ποιος θα θέσει κάποτε το ερώτημα: Αν τα κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών είναι οικονομικά και μόνο, γιατί δεν εξισλαμίστηκαν όλοι οι πρόγονοί μας; Αν εξισλαμίζονταν, ποιος θα έκανε την επανάσταση; Οι εξισλαμισμένοι, που αγωνίστηκαν στο πλευρό των κατακτητών; Ακόμη και οι παπικοί των νησιών μας, απόγονοι των συνεργατών των Βενετών κατακτητών, παρέμειναν αμέτοχοι, κατ’ εντολή του Βατικανού! Ο άγιος Κοσμάς επισφράγισε τη συνέπεια λόγων και έργων με τον μαρτυρικό του θάνατο. Στη σχολική εκπαίδευση προβάλλονται ως φωστήρες υπέρλαμπροι ο δυτικόπληκτος Κοραής, σφοδρός πολέμιος του Καποδίστρια, και ο πλήρης αθλιοτήτων Βολταίρος! Και οι υποταγμένοι στα πάθη Νεοέλληνες προπαγανδίζουν ασύστολα, χωρίς να έχουν μελετήσει, κάθε τι που οδηγεί στην κοινωνική βαράθρωση και παρακμή και στρέφονται με λύσσα, κάποιες φορές, κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Και η λύσσα αυτή ξεσπά ακόμη και κατά των μεγάλων όντως φωστήρων, των Τριών Ιεραρχών, τους οποίους πρώτη η ελληνική Πολιτεία απαξίωσε και έθεσε στο μουσείο, όπου έχει απωθήσει την παιδεία έχοντας υποκαταστήσει αυτή με την γνωσικεντρική εκπαίδευση, αρχικά, και την άκρως χρησιμοθηρική εκπαίδευση στη συνέχεια. Το σύστημα εξουσίας χρειάζεται το πολύ το 5% των αποφοίτων, τους οποίους θα προωθήσει προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Οι λοιποί, προστατευμένοι στο έπακρο στο νοσηρό οικογενειακό κλίμα, θα βρεθούν, αργά ή γρήγορα ενώπιον της άγριας πραγματικότητας με ελάχιστα εφόδια. Το σχολείο δεν τους πρόσφερε παιδεία, δηλαδή δεν καλλιέργησε ήθος και φρόνημα. Ίσως το ίδιο να έπραξε και η οικογένεια.

Το παρελθόν έτος το Πατριαρχείο κατέταξε μεταξύ των αγίων τον μοναχό Χριστιοφόρο, τον Παπουλάκο. Τόνιζε εκείνος: «Τα άθεα γράμματα υφαίνουν το σάβανο του έθνους». Είναι καιρός να συνέλθουμε και να πάψουμε να υφαίνουμε το σάβανό μας εμείς οι ίδιοι.

«Μακρυγιάννης»