Η Συρία στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας – Του Μακρυγιάννη         

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, οι τζιχαντιστές έχουν καταστεί κυρίαρχοι της Συρίας. Η ταχύτατη προέλαση, η οποία έγινε δεκτή με ικανοποίηση από τους δυτικούς, μας οδηγεί σε κάποιες σκέψεις για το μέλλον στην περιοχή.

Αναμφισβήτητα οι επιτιθέμενοι είναι πολύ καλά εξοπλισμένοι και εμπειροπόλεμοι. Εφόρμησαν αρχικά από τον βορρά, τον ελεγχόμενο από την Τουρκία. Το ποιοί έχουν συμφέρον να τους εξοπλίσουν είναι προφανέστατο. Είναι εκείνοι που πριν από 13 έτη αποκαλούσαν τον Άσαντ αιμοσταγή δικτάτορα και τον στρατό των εισβολέων στη Συρία, τον ISIS, απελευθερωτικό του λαού της. Είναι όλες οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών και τα μέσα ενημέρωσης, τα ασφυκτικά ελεγχόμενα από το σύστημα εξουσίας. Είναι ακόμη η τουρκική κυβέρνηση, η οποία έχει βλέψεις επί της Συρίας, καθώς στο έδαφός της κατοικούν και Κούρδοι, εχθρός των Τούρκων. Είναι τέλος το Ισραήλ, αθέατο στις εξελίξεις, το οποίο επιθυμεί να υπάρχουν στις όμορες προς αυτό χώρες ελεγχόμενα καθεστώτα. Για την κεραυνοβόλα προέλαση οργανώθηκε και εισβολή από τον νότο. Και επειδή το Ισραήλ θέλει να παραμένει αθέατο, μάλλον αυτή οργανώθηκε σε έδαφος της Ιορδανίας. Βέβαια χρηματοδότες είναι κυρίως αραβικές χώρες, με κυβερνήσεις πλήρως υποταγμένες στη Δύση και μέσω αυτής στο Ισραήλ και αδιάφορες για την πολιτική κυριαρχίας αυτού και εκτός των συνόρων της χώρας, καθώς έχουν την αίσθηση ότι η συμπόρευση με τη φιλοϊσραηλινή Δύση αποτελεί εγγύηση για τη σταθερότητα του καθεστώτος.

Η μη ανατροπή του Άσαντ σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την εισβολή του δολοφονικού στρατού του ISIS, το 2011, υπήρξε εντυπωσιακή. Δεν έχει όμως αναλυθεί, καθώς οι αναλυτές διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο! Στη Συρία διαβιώνουν τρείς κύριες θρησκευτικές ομάδες: Σουνίτες μουσουλμάνοι, περίπου 70% του συνόλου του πληθυσμού, αλεβίτες μουσουλμάνοι και χριστιανοί, ορθόδοξοι και μονοφυσίτες, που μοιράζονται το υπόλοιπο 30% του πληθυσμού. Ο Άσαντ προέρχεται από την ομάδα των αλεβιτών. Γιατί άραγε, αν ήταν τυραννικός δικτάτορας, προερχόμενος μάλιστα από μειοψηφική ομάδα, δεν έσπευσαν να ταχθούν στο πλευρό των «ελευθερωτών» οι σουνίτες, αλλά υπερασπίστηκαν σθεναρά τη χώρα τους και υπήρξαν και μεταξύ αυτών θύματα αγρίων εγκλημάτων; Βέβαια το καθεστώς Άσαντ είναι δικτατορικό, όπως και όλα των μουσουλμανικών χωρών. Το ισλάμ δεν αποδέχεται τη «δημοκρατία» δυτικού τύπου. Έχουν τυφλωθεί οι δυτικοί, ώστε να μη βλέπουν τους ισλαμιστές, που σε οργανωμένες πορείες σε χώρες της δυτικής Ευρώπης κρατούν πινακίδες με σύνθημα «Στο διάβολο η δημοκρατία σας»! Αναμφισβήτητα το καθεστώς της Συρίας ήταν το πλέον ανεκτικό έναντι των χριστιανών, που στη Συρία αποτελεί τη μεγαλύτερη ποσοστιαία ομάδα στο σύνολο των ισλαμικών χωρών. Αυτό τόνισαν στις εκκλήσεις τους προς τις δυτικές χώρες χριστιανοί όλων των δογμάτων, χωρίς όμως να εισακουσθούν. Και είναι αυτοί, επάνω στους οποίους ξέσπασε με τον αγριότερο τρόπο η μανία εκ του θρησκευτικού φανατισμού των εισβολέων. Τα πλέον επιφανή θύματα υπήρξαν οι απαχθέντες μητροπολίτες Χαλεπίου. Οι χριστιανοί, αναμφισβήτητα, θα είναι θύματα εκκαθαρίσεων στο εγγύς μέλλον. Ο διωγμός των χριστιανών γενικεύεται και οι «χριστιανοί» της Δύσης «σφυρίζουν» αδιάφορα, αν δεν επιδοκιμάζουν.

Ασφαλώς το καθεστώς Άσαντ θα είχε καταρρεύσει, αν δεν επενέβαινε η Ρωσία, η οποία είχε έντονο συμφέρον, καθώς η Συρία είναι η μόνη μεσογειακή χώρα, στην οποία διαθέτει ναυτικές βάσεις και αεροδρόμιο. Άραγε δεν είχε συλλέξει πληροφορίες για την καλά οργανωμένη επίθεση; Όσοι ανέμεναν εκ νέου επέμβαση για απόκρουση των εισβολέων διαψεύσθηκαν. Φαίνεται ότι αδυνατεί να ανοίξει άλλο μέτωπο πέραν εκείνου της Ουκρανίας. Μάλιστα διαδόθηκε ότι άρχισε η επιχείρηση εκκένωσης του αεροδρομίου. Αλήθεια ή ψέμα; Θα γίνει γνωστό συντομότατα. Φαίνεται να αδυνατεί και το Ιράν, το οποίο ασφαλώς και δεν είναι σε θέση να αντιπαλέψει τη Δύση, ασπίδα του Ισραήλ, καθώς αντιμετωπίζει και εσωτερικά προβλήματα. Οι Αζέροι, οι Κούρδοι και οι Βελούχοι καιροφυλακτούν, ενώ ισχυρή είναι και η ομάδα του πληθυσμού, που δεν αποδέχεται το καθεστώς, το ασφυκτικά ελεγχόμενο από τη θρησκευτική ηγεσία της χώρας. Με την πτώση του καθεστώτος Άσαντ δυσχεραίνει σημαντικά η αποστολή βοήθειας από το Ιράν προς τις φιλικές του δυνάμεις στον Λίβανο και στην Παλαιστίνη μέσω του Ιράκ και της Συρίας. Μήπως ετοιμάζεται πλέον επιχείρηση κατά του Ιράν;

Έλληνες αναλυτές, το τελευταίο διάστημα, υπερτόνιζαν τη δυσχερή θέση, στην οποία έχει ευρεθεί η Τουρκία, λόγω κινήσεων, που έδειχναν ότι είχε μετακινηθεί από τη «σωστή» στη «λανθασμένη» πλευρά της ιστορίας. Υπερτόνιζαν ακόμη τα οφέλη από τη «συμμαχία» της χώρας μας με το Ισραήλ! Άραγε όλες οι κινήσεις και ιδίως η δριμεία επίθεση κατά του Ισραήλ έγιναν από υπέρμετρη φιλοδοξία του ηγέτη της γείτονος ή αυτές υπαγορεύτηκαν από τους κυρίαρχους του πλανήτη; Η τριμερής πρόσφατη σύσκεψη εκπροσώπων Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν σε τι αποσκοπούσε; Οι συγκρούσεις συμφερόντων είναι εμφανέστατες. Έσπευσαν κάποιοι να χαιρετίσουν την επιφύλαξη των χωρών που συγκρότησαν τους BRICS στο να δεχθούν το αίτημα ένταξης στην ένωσή τους της Τουρκίας. Άφησαν όμως ασχολίαστη την ένταξη των Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας σ΄ αυτή. Άραγε οι χώρες αυτές, που, για το Ισραήλ, αποτελούν εγγύηση σταθερότητας, στη Μέση Ανατολή, παρασπόνδησαν από το δυτικό στρατόπεδο; Και η Κίνα, η σύγχρονη σφίγγα, πως βλέπει άραγε τις εξελίξεις;

Το Ισραήλ ασφαλώς αισθάνεται πιο ασφαλές, μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Στη Συρία συγκρούστηκαν μουσουλμάνοι. Ίσως στο μέλλον σχεδιαστούν και άλλες συγκρούσεις, ώσπου οι μουσουλμάνοι στο σύνολό τους να καταστούν φιλικοί προς το σιωνιστικό Ισραήλ. Είναι αυτό δυνατό; Η αλαζονεία εκ της ισχύος τους, τους τυφλώνει και δεν βλέπουν το μίσος που φωλιάζει κατά του σιωνισμού στο φανατικό ισλάμ. Στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ οργάνωσαν τους Ταλιμπάν, για να εκδιώξουν τους Σοβιετικούς από τη χώρα. Πρόσφατα οι Ταλιμπάν εκδίωξαν το ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν. Η υποτίμηση του αντιπάλου στην ιστορία είχε ολέθριες συνέπειες.

Οι χριστιανοί της Συρίας έχουν σοβαρότατους λόγους να ανησυχούν για τις εξελίξεις. Η Ρωσία τους εγκατέλειψε, θέλοντας ή μη. Το ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας έχει έδρα τη Δαμασκό, καθώς οι αραβόφωνοι ορθόδοξοι της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στην οποία οι Γάλλοι παραχώρησαν την Κιλικία, δεν ήθελαν αυτό να έχει έδρα σε τουρκικό έδαφος. Όπως έγραψα το καθεστώς Άσαντ ήταν εξαιρετικά ανεκτικό έναντι των χριστιανών. Το Πατριαρχείο αισθανόμενο υποχρέωση έναντι της Ρωσίας για τη βοήθεια, που αυτή προσέφερε στη Συρία, έλαβε θέση υπέρ του Πατριαρχείου Μόσχας, κατά την πρόσφατη διένεξη στο σώμα της ορθόδοξης Εκκλησίας. Θεωρείται λοιπόν για τους επιβαλόντες το νέο καθεστώς ως εχθρικό σώμα. Και αφού αδιαφόρησαν πλήρως στις εκκλήσεις των χριστιανών της Συρίας για βοήθεια, κατά την αρχική εισβολή του ISIS, θα αδιαφορήσουν πολύ περισσότερο τώρα. Στο γειτονικό Ιράκ οι χριστιανοί μειώθηκαν κατά ένα και πλέον εκατομμύριο, μετά την εισβολή στη χώρα των Αμερικανών. Όχι ότι εξοντώθηκαν όλοι αυτοί, άλλα πολλοί εξαναγκάστηκαν να αποχωρήσουν αισθανόμενοι έντονη την ανασφάλεια. Είναι ευκταίο και στη Συρία να τους δοθεί η ευκαιρία να αποχωρήσουν και να μη θυσιαστούν στον βωμό των γαιοστρατηγικών ωμών συμφερόντων. Τι θα γίνουν το πλήθος των ναών και των μοναστηριών; Ό,τι έγιναν στην πατρίδα μας, όταν την κατέλαβαν οι Οθωμανοί.

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής αυτοαποκαλούνται Ρούμ Ορτοδόξ (Ρωμηοί ορθόδοξοι) και όχι Άραβες, μένοντες στερεοί στην παράδοση, μετά από 1400 έτη κατάκτησης. Μάλιστα πρόσφατα στη Δαμασκό ανήγειραν ναό προς τιμήν του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου. Εμείς ούτε γι’ αυτούς ούτε και για τους αλλαξοπιστήσαντες Κρητικούς  του Χαμιντιέ λάβαμε ποτέ φροντίδα. Μετά το σεισμό στη νοτιοανατολική Τουρκία και στη Συρία, βοήθεια προσφέραμε μόνο στην πρώτη.

Εμείς έχουμε επιλέξει τη συμπαράταξη στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας. Θα φανεί σύντομα, αν θα δικαιωθούμε. Πέραν αυτού, πέρα δηλαδή από τις όποιες συνέπειες, θετικές ή αρνητικές για τη χώρα μας, η σιωπή ενώπιον της δοκιμασίας ομοδόξων αδελφών μας μας καθιστά ενόχους. Και η κύρια ευθύνη βαρύνει την Ιεραρχία μας. Η πολιτική ηγεσία έχει αποδεχθεί και διασαλπίζει το σύνθημα «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ανήκομε όντως ως προτεκτοράτο και υφιστάμεθα τις συνέπειες της υποταγής μας.

«Μακρυγιάννης»