Με αφορμή την 25η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, η καλλιτέχνιδα Maria Lidou, προσέφερε στον Δήμαρχο Κοζάνης, κ. Γιάννη Κοκκαλιάρη, ένα έργο της με τίτλο «La Medusa».Ο μύθος της Μέδουσας και το κοινωνικό φαινόμενο της έμφυλης βίας αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την καλλιτέχνιδα Maria Lidou, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η δημιουργία της συλλογής «La Medusa».
Μέσα από συζητήσεις και αλληλεπίδραση με τα στελέχη του Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών του Δήμου Κοζάνης, η καλλιτέχνιδα αποφάσισε να αφιερώσει τη συγκεκριμένη συλλογή στη δομή και στον υποστηριζόμενο πληθυσμό. Ένα σημαντικό μέρος των εσόδων από την πώληση των προϊόντων της συλλογής πρόκειται να διατεθεί για αγορά φαρμάκων των φιλοξενούμενων γυναικών και παιδιών.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η καλλιτέχνιδα «αφιερώνω το έργο αυτό στον Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών του Δήμου Κοζάνης, θέλοντας να στείλω ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Θέλοντας να στείλω ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες ότι δεν είναι μόνες, ότι πρέπει να σπάσουν τη σιωπή τους. Να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, να μη δίνουν δεύτερη ευκαιρία, από τα πρώτα σημάδια κιόλας να φεύγουν από κακοποιητικές συμπεριφορές. Στις μητέρες να μην ανέχονται καμία μορφή βίας μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον δίνοντας λάθος πρότυπα στα παιδιά, που θα έχουν αντίκτυπο στη μετέπειτα εξέλιξη τους ως ενήλικες. Είμαι γυναίκα. Είμαι μητέρα μονογονέας. Είμαι δίπλα σε κάθε γυναίκα που διεκδικεί τα δικαιώματα της και την ελευθερία στη ζωή».
Μέδουσα, το γνωστό τέρας της Ελληνικής μυθολογίας.
Πόσο γνωστό είναι άραγε ότι πίσω από το κεφάλι της αποκεφαλισμένης γυναίκας, που χρησιμοποιούσε η Αθηνά για να μετατρέψει τους εχθρούς της σε πέτρα, βρίσκεται μία αρχαία γοργόνα; Πόσοι και πόσες γνωρίζουν ότι μία όμορφη παρθένα, μετά το βιασμό της από τον Ποσειδώνα, τιμωρήθηκε από τη θεά Αθηνά, η οποία της έδωσε τερατώδη μορφή;
Η σεξουαλική βία και η επακόλουθη σιωπή, στοιχεία όχι και τόσο γνωστά από το μύθο της Μέδουσας, έχουν αναδείξει τη Μέδουσα ως σύμβολο και διαχρονικό παράδειγμα στη διαιώνιση της κακοποίησης και καταπίεσης των γυναικών.
Είναι η μυθική Μέδουσα. Είναι το θύμα που, μέσω της μεταμόρφωσης και της αντιστροφής της κατεύθυνσης της βίας, φτάνει στο συλλογικό ασυνείδητο ως θύτης. Για άλλη μία φορά μία γυναίκα που φιμώνεται, χρησιμοποιείται από την πατριαρχία για να φιμώσει κι άλλες γυναίκες. Είναι, λοιπόν, η μυθική Μέδουσα. Είναι η όμορφη κοπέλα που βιάστηκε και αδικήθηκε και τιμωρήθηκε και θυσιάστηκε και που με το πέτρινο βλέμμα της θυμίζει πάντα όταν την κοιτάξεις στα μάτια την αναγνώριση της ευθύνης, την αναγνώριση ότι η σιωπή σημαίνει συνενοχή.
