Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ζωντανεύει τις μνήμες και τα συναισθήματα ενός λαού που επέλεξε τον δρόμο της αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα.
Θυμόμαστε, τους Βοϊώτες φαντάρους που άντεξαν μόνοι τους, στην αρχή, την κρισιμότερη στιγμή, την επίθεση των Ιταλών του Μουσολίνι και τις γυναίκες από τα χωριά του Πενταλόφου, που παρά τον βαρύ χειμώνα, μετέφεραν στους ώμους τους τις προμήθειες και τα πολεμοφόδια για τους στρατιώτες μας στα δυσπρόσιτα βουνά της Πίνδου.
Δεν ξεχνάμε τον πόνο και την καταστροφή που έφερε στα μαρτυρικά χωριά μας η ναζιστική κατοχή, και ότι οι πρόγονοι μας πολλές φορές αναγκάστηκαν να αντικρίζουν από τα γειτονικά κοντινά δάση, τα σπίτια τους να φλέγονται.
Νιώθουμε υπερήφανοι για τους παππούδες μας που πολέμησαν στην Αντίσταση και στο Φαρδύκαμπο, έδωσαν την πρώτη μεγάλη νίκη στην Εθνική Αντίσταση.
Στο «ΟΧΙ» του 40, ας σταθούμε με σεβασμό και αλληλεγγύη, τιμώντας τους προγόνους μας και κοιτώντας το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα.
Χρόνια πολλά σε όλους! Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! Ζήτω η Ελλάδα!
Υγ. Η φωτογραφία είναι από τα χθεσινά αποκαλυπτήρια του μνημείου για τους εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς κατοίκους του Παλαιοκάστρου.
Στέλιος Κοκωνης καθηγ
- Edit
μια πολύ ξεχωριστή
εκδήλωση μνήμης
εσείς ήρωες του τοπου σας
φύγατε, ψηλά στ αστέρια
θρονιαστηκατε στις
πιο ψηλές κορφες των!
όταν κοιτάζουμε τον
έναστρο ουρανό,τον φωτεινό,
εσείς εδώ και 80 χρόνια
Λαμπέτη πιο πολύ
και με το φωτεινό σας
προσωπο,φωνάζετε σπαρακτικα ,
εσείς οι απόγονοι μας
να
γίνεται
πιο καλοί,ν αγαπάτε
την πατρίδα πιο πολύ!
και δύο ζωές να είχαμε,
δύο φορες θα δίναμε τη ζωή μας
και δύο φορές
θ ανασταινομασταν!
εμείς τιμήσαμε την
πατρίδα
με τα κρουσταλλωμενα
πόδια και χέρια μας
και το,όπλο μας
δεν το κρατούσαν
τα παγωμενα και
αποξηραμένα δάχτυλα μας,
αλλά το όπλο το κρατούσαν
γερά τα χέρια του
ΧΡΕΟΥΣ,τα χέρια του
ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ,
ΤΑ χέρια της χαμένης,αλλά
δοξασμενης νιότης μας!
Δώσαμε τις ζωές μας
κι όμως ανεβήκαμε
χωρίς πόδια, τα σκαλοπάτια
που οδηγούν στη λεφτεριά!
μπήκαμε χωρίς χέρια
και με κοκαλωμενα πόδια
βρεθήκαμε σ ένα παλάτι,
το ξερατε δεν ήταν απάτη,
μα ήταν αληθινό
πολεμουσαμε
και καρτερουσαμε,μέρα- νυχτα
να φυσήξει ένας αέρας που θα φέρει
στην πατρίδα δροσια
και ξεκούραση!
από δω ψηλά που είμαστε,
δεν ζητάμε από σαςνα δωσετε
το αίμα σας,
Μ άφθονο ποτισμένη το δένδρο
της λεφτεριας,
ζητάμε από σας ,να κρατάτε
σαν λάβαρο ιερό, σαν μυρωμενο
φυλαχτό, το ΧΡΕΟΣ,το χρέος σας
για την πατρίδα!
το ιερό αυτό χρέος
στην πατρίδα,
μα πως θα ήταν δυνατόν,
δεν ξεχρεωνεται με το
χρυσαφι του κοσμου,
αλλά το χρέος ηεχρεωνεται
με αγάπη στην πατρίδα,
με ομονοια και αδελφοσύνης
με αγώνα και προσπαθεια!
κι εμείς από δω ψηλά
με τα ουράνια αγιασμένα
μάτια μας,κράζουμε
εκκωφαντικά ,να μας
ακούσουν οι νέοι
που μας τίμησαν χθες
με το βλέμμα τους
το καθαρό κι αγνό
τιμώντας μας,
κράζουμε
σπαραξικαρδια
” παιδιά μας,φτάστε
εκεί
που δεν
μπορειτε!( Καζαντζακης)
παιδιά μας,στις φλέβες
σας κυλάει αίμα
Ηρώων προγωνων
λίγο άλικο αίμα,
το,πιο πολύ ,το δωσαμε
χωρίς πόνο,
χωρίς λύπη
χωρίς
κλάματα και θρηνους
για να ποτισθει
το αειθαλές και με κλωνάρια
καταπράσινα
δένδρο
της
λεφτεριας!
ο πόλεμος μας στέρησε
της νιότης την ορμή,την
χαρμολυπη της καθημερινής
ζωής,
όνειρα,και το μέλλον
της ζωής,μας!
πάρτε εσείς, παιδιά μας
τα όνειρα μας τα χαμένα
Ο,τι δεν ζήσαμε
και γίνετε εσείς αετοί,
εκεί που θα ζυγιαζετε τα φτερά σας,
γλάροι δεν θα σας φτανουν!
μάθετε γράμματα, πολλά γράμματα,
μέσα στα γράμματα και στις σπουδές
σας,θα είμαστε κι εμείς,θα
χαιρόμαστε με τις χαρές σας
και θα λυπούμαστε, δίπλα, με τις λύπες
Σας!
αυτές τις ώρες που γράφτηκαν
αυτά τα λητά κι αδύναμα λόγια,
στο Κάλιαρι της Πωγωνιανης Ιωαννίνων,
χαρασσονται σε μάρμαρο, τα ονόματα
12.500 πεσόντων Ηρώων που έπεσαν
μαχομενοι” πάνω εκεί στις Πίνδου μας
τις κορφες που θαρρείς τ αστέρια φιλουνε!
ήρωες της πατριδας,φιλατε τ αστέρια,
τον ήλιο, το φεγγαρι!
Στέλιος Κ καθηγ
- Edit
διορθωσεις!
καλπάκι,Πωγωνιανής!
λάμπετε!
να γίνετε!
ποτισμένο το δενδρό!
,
ξεχρεώνεται!
Στέλιος Κ καθηγ
- Edit
λάμπετε πιο πολύ!
να γίνετε πιο καλοί!
ξεχρεώνεται!
στο Καλπάκι της Πωγωνιανής Ιωαννίνων!