Της Μάρθας Σ. Κιουρτσίδου:
Μία από τις στρατηγικές χειραγώγησης των ανθρώπων είναι η μέθοδος «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Στην προκείμενη περίπτωση, το πρόβλημα είναι η τηλεθέρμανση, η αντίδραση είναι του κόσμου και η λύση είναι η αποδοχή, ως «αναγκαίο κακό», της λειτουργίας εργοστασίου καύσης απορριμμάτων.
Το σχέδιο για τη λειτουργία εργοστασίου καύσης απορριμμάτων είναι γνωστό ήδη από το 2019. Ονομάζεται «Εγνατία Διαχείριση Αποβλήτων» και περιλαμβάνει την κατασκευή ενός εργοστασίου καύσης 450.000 τόνων απορριμμάτων ετησίως, που θα προέρχονται από όλη τη Βόρεια Ελλάδα (Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη) και τη Θεσσαλία, το οποίο θα παράγει ηλεκτρική ενέργεια για την θέρμανση ή την ηλεκτροδότηση μιας πόλης 50.000 κατοίκων, προτάθηκε δε η Κοζάνη διότι είναι «κεντροβαρές το σημείο ως προς την Εγνατία οδό».
Μετά το 2019 και προκειμένου να μην δημιουργηθούν αντιδράσεις από τον κόσμο, «εξαφανίσθηκαν» τα δημοσιεύματα που κάνουν αναφορά στην Κοζάνη ως κεντροβαρές σημείο και σε αυτά που ακολούθησαν γίνεται αναφορά στο έργο που θα παράγει ενέργεια ικανή να εξυπηρετήσει 75.000 (πλέον) νοικοκυριά και «να στηρίξει το δίκτυο τηλεθέρμανσης των περιοχών όπου επί δεκαετίες χτυπά η ενεργειακή καρδιά της χώρας», δημιουργώντας 400-500 θέσεις εργασίας (δεν διευκρινίζεται αν οι θέσεις αυτές θα είναι σε τοπικό επίπεδο ή αφορούν σε όλο το έργο σε περιφερειακό επίπεδο, από την Ήπειρο έως τη Θράκη και τη Θεσσαλία).
Σε κανένα όμως, από τα δημοσιεύματα υπέρ του εργοστασίου καύσης απορριμμάτων, δε γίνεται αναφορά στα επικίνδυνα τοξικά αέρια που θα εκλύονται στην ατμόσφαιρα, ούτε στα επικίνδυνα υπολείμματα της καύσης που θα θάβονται στη γη. Το «μεγαλόπνοο» αυτό έργο, δεν το διεκδίκησε άλλη περιφερειακή ενότητα (νομός), ούτε η Θεσσαλονίκη που είναι κεντροβαρές σημείο ως προς την Εγνατία οδό, ούτε άλλη στη Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλία. Οι Περιφέρειες που εμπλέκονται, θα κρατούν στις δικές τους μονάδες διαχείρισης απορριμμάτων ό,τι ανακυκλώνεται και τα υπόλοιπα απορρίμματα θα τα στέλνουν στην Κοζάνη για καύση.
Το έργο παρουσιάζεται με ωραίες εκφράσεις, όπως «κυκλική οικονομία», «ενεργειακή αξιοποίηση», «πράσινη ενέργεια» κ.α. Κι ενώ τα εργοστάσια της ΔΕΗ έκλεισαν και η απολιγνιτοποίηση έγινε για την προστασία του περιβάλλοντος, αμέσως μετά, προωθείται η κατασκευή άλλου ρυπογόνου και επιβλαβούς εργοστασίου! Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι επαναφέρεται μετά από δεκαετίες το ζήτημα της σιδηροδρομικής σύνδεσης Κοζάνης-Καλαμπάκας, προφανώς για τη μεταφορά των απορριμμάτων.
Όπως μάθαμε από την Οικολογική Κίνηση Κοζάνης, το νομοσχέδιο για τη λειτουργία εργοστασίων καύσης απορριμμάτων τέθηκε σε διαβούλευση η οποία έληξε στις 12-09-2024. Το νομοσχέδιο θα γίνει σύντομα νόμος του κράτους. Πρόθεση είναι ο σχετικός διαγωνισμός να προκηρυχθεί εντός του 2025. Στην περιβαλλοντική μελέτη που θα παρουσιασθεί για την ασφάλεια των εργοστασίων αυτών, υπάρχουν αντίθετες μελέτες από οικολογικές και μη οργανώσεις που επισημαίνουν την επικινδυνότητά τους.
Το εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων θα γίνει με τη σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Ο ιδιώτης θα βάλει τη χρήματα για την κατασκευή του εργοστασίου, θα λαμβάνει τα κέρδη από τη λειτουργία του και εμείς θα εισπράττουμε τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τους κινδύνους για την υγεία μας, την υποβάθμιση των αγροτικών καλλιεργειών, τη μείωση της αξίας της περιουσίας μας. Τη σιωπή μας θα κερδίσουν με την τηλεθέρμανση και τις θέσεις εργασίας.
Όμως τον τόπο μας δεν τον έχουμε κληρονομήσει από τους γονείς μας αλλά τον δανειζόμαστε από τα παιδιά μας. Ας προβληματιστούμε για το μέλλον τους.
