Αρθρο του Βουλευτή Ν. Κοζάνης Στάθη Κωνσταντινίδη για την 88η ΔΕΘ

Η  ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

 

Ενώ τα αναπτυξιακά επιτεύγματα της χώρας κατά την τελευταία πενταετία δε μπορούν να αμφισβητηθούν, τα στοιχεία δείχνουν περιορισμένη συμμετοχή των παραγωγικών δραστηριοτήτων στο αυξανόμενο εθνικό προϊόν και γεωγραφική ανισορροπία στην κατανομή του στην επικράτεια.

 

Σε μία οικονομία που μπούσουλά της έχει τις υπηρεσίες και ιδίως τις τουριστικές, είναι λογικό η ανάπτυξη να εμφανίζει διαφορετικές ταχύτητες ανάμεσα στις παράκτιες και τις ηπειρωτικές περιοχές. Το γεγονός αυτό είναι αισθητό ακόμα και σε ενδοπεριφερειακό επίπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Έβρος: την ώρα που το θαλάσσιο μέτωπο γνωρίζει αξιοσημείωτη άνθιση, το βόρειο τμήμα του βιώνει συνθήκες οικονομικής και δημογραφικής συρρίκνωσης. Το ίδιο γεγονός καταγράφεται σε ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα. Συνεπακόλουθα, η διαφορά στην αναπτυξιακή δυναμική αντανακλάται και στις μετακινήσεις των πληθυσμών, ιδίως των μικρότερων ηλικιών. Το ενεργό δυναμικό κατευθύνεται στους τουριστικούς προορισμούς και στα μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αθήνα. Εκεί αμείβεται καλύτερα και βλέπει προοπτικές εξέλιξης.

 

Η αστυφιλία δεν είναι, βεβαίως, καινούργιο φαινόμενο, όμως η υπερσυγκέντρωση δραστηριοτήτων προκαλεί σημαντικά προβλήματα και κινδύνους. Η ελληνική ύπαιθρος αδειάζει και η πρωτεύουσα διογκώνεται. Κι όσο συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότερα δίκτυα, κοινωνικές δομές, κρατικές υπηρεσίες, συγκοινωνιακά μέσα και τελικά ανθρώπινο δυναμικό για τη στελέχωσή τους, απαιτούνται για την κάλυψη των αναγκών του αδηφάγου κέντρου. Κι αφού ο μισός πληθυσμός της χώρας μένει στην Αθήνα, γύρω του δημιουργούνται αθλητικές υποδομές, εκθεσιακά κέντρα, ψυχαγωγικές δραστηριότητες, και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής και μεταποιητικής παραγωγής, ώστε να βρίσκει εργατικό δυναμικό, να έχει πρόσβαση στα μεταφορικά μέσα και να είναι κοντά στο ευρύ καταναλωτικό κοινό.

 

Η υπερτροφία της πρωτεύουσας αυτονόητα οδηγεί στην ατροφία της ελληνικής επαρχίας. Και κάπου εκεί, οι αμείλικτοι κανόνες της οικονομικότητας και βιωσιμότητας, έρχονται να συντηρήσουν τον φαύλο κύκλο του υπερσιτισμού της πρώτης έναντι του υποσιτισμού της δεύτερης. Να ενώσουμε νοσοκομεία γιατί δεν πάνε γιατροί, να κλείσουμε σχολεία γιατί δεν έχουν αρκετούς μαθητές, να συγχωνεύσουμε υπηρεσίες για εξοικονόμηση πόρων, να μην συντηρήσουμε έναν δρόμο γιατί …ποιος θα περάσει από εκεί(;).

 

Τελικά, όμως, η ανισομερής ανάπτυξη δεν έχει επαχθή αποτελέσματα μόνο για την ελληνική περιφέρεια αλλά και για το ίδιο το κέντρο. Η μεγάλη ζήτηση (που ενισχύεται από την αύξηση του τουρισμού) εκτοξεύει το κόστος διαβίωσης εκεί, ενώ ο υπερπληθυσμός δυσχεραίνει τις μετακινήσεις, τη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας, την αστυνόμευση και αυξάνει γεωμετρικά την επικινδυνότητα στα ζητήματα πολιτικής προστασίας. Κι ας μην υποθέσει κάποιος ότι δημιουργούνται, έστω, οικονομίες κλίμακας. Το αντίθετο, οι απαιτούμενες αποκαταστάσεις, δράσεις και παρεμβάσεις αποδεικνύονται στην πράξη και κοστοβόρες και αναποτελεσματικές.