Ήταν Νοέμβριος του 1979 όταν πρωτοετής φοιτητής στα Γιάννενα έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο με τίτλο «Μήνυμα στον πρωτοετή». Έλεγε πολύ καλά λόγια και ενθουσιάστηκα. Το μήνυμα προερχόταν από την φοιτητική οργάνωση «Χριστιανική Φοιτητική Δράση» η οποία ήταν το τμήμα της ιεραποστολικής δραστηριότητας της αδελφότητας θεολόγων « Ο Σωτήρ» για τους φοιτητές.
Από μικρό παιδί θα έλεγα ότι ήμουν μέσα στην Εκκλησία και αγωνιζόμουν όπως μπορούσα. Με χαρές και με λύπες. Με μπερδέματα, με πτώσεις, με απογοητεύσεις, που και που πήγαινα στην εξομολόγηση, δηλαδή περνούσα ανθρώπινα, με υπομονή.
Το φυλλάδιο έγραφε ότι κάθε Τρίτη υπήρχε διάλεξη προς τους φοιτητές (για τις φοιτήτριες ήταν άλλη μέρα). Πήγα λοιπόν και μπαίνοντας μέσα βλέπω καμιά 30 φοιτητές να τραγουδάνε το τραγούδι «όπως το ελάφι πάντα, μέσα στα βουνά ποθεί …». Αν μούκοβε λίγο μόνο που είδα αυτό έπρεπε να καταλάβω ότι δεν είναι σοβαροί οι άνθρωποι και να σηκωθώ να φύγω. Δυστυχώς όμως όχι μόνο δεν έφυγα, αλλά, με την αφέλεια που με διακρίνει, συνδέθηκα μαζί τους ψυχή τε και σώματι, με αποτέλεσμα να καταστραφεί η ζωή μου.
Το 1986 κατάλαβα ότι είχαν για μένα σχέδιο να με βάλουν στην αδελφότητα, επειδή μόλις εξομολογήθηκα κάποιες σαρκικές πτώσεις που είχα στον θεολόγο της αδελφότητας Διευθυντή του φοιτητικού οικοτροφείου στην Αθήνα (χαζομάρα μου), μου είπε «μα εσύ δεν κάμνεις για να ζήσεις άγαμος». Ποτέ δεν είχα πει σε κανέναν ότι ενδιαφέρομαι για άγαμος, άρα το κουβέντιαζαν αυτοί στην αδελφότητα.
Πόσο όμορφα θα ήταν τα φοιτητικά μου χρόνια αν δεν τους είχα γνωρίσει ! Θα ήταν φυσιολογικά, ανθρώπινα. Φυσικά εγώ δεν θα παρασυρόμουν σε πολιτικές παρατάξεις επειδή ήμουν ήσυχο παιδί και κάπως δειλός από την φύση μου. Θα ήμουν αφοσιωμένος στις σπουδές μου και όπως είχα μάθει σε όλα να στηρίζομαι στις δυνάμεις μου (ήμουν σημαιοφόρος στο Λύκειο αν και δεν έκανα ποτέ ούτε μια ώρα φροντιστήριο) και πολύ πιο καλό επίπεδο θα είχα ως Χημικός. Μου το είχε πει ο αείμνηστος Καθηγητής Ανόργανης Χημείας κ. Τσαγκάρης Ιωάννης «εσύ καλό παιδί είσαι, αφοσιώσου στις σπουδές σου», αλλά εγώ που να καταλάβω.
Κάθε Κυριακή θα εκκλησιαζόμουνα, σε κάποιες ομιλίες θρησκευτικές θα πήγαινα, θα έκαμνα τον αγώνα μου όπως μπορούσα, θα είχα γλιτώσει όμως αυτό το θρησκευτικό καλούπωμα και την ταμπέλα «ανήκω στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση». Θα ζούσα την χριστιανική ζωή ελεύθερα και όχι σύμφωνα με την «γραμμή» της οργάνωσης. Στο κάτω κάτω, τι σχέση έχει η «γραμμή» της οργάνωσης με τον λόγο του Χρυσοστόμου ; Ο λόγος του Χρυσοστόμου είναι όπως πρέπει να είναι ο λόγος του Θεού : «Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας» (Εβρ.4,12).
Δυστυχώς στην οργάνωση όχι τις πληγές των ψυχών μας δεν τολμούσαν να ακουμπήσουν, αλλά τις σκέπαζαν για να μη μας στεναχωρούν. «Δεν πειράζει, εσείς θα τραγουδάτε όπως το ελάφι πάντα, και όλα θα πάνε καλά». Θυμάμαι που έλεγε σε μια διάλεξη ένας αείμνηστος εξομολόγος της οργάνωσης «άκου εκεί, τα πρωτάκια (εννοούσε πρωτοετείς φοιτητές) να θέλουν να παντρευτούν». Κι ένας άλλος αείμνηστος εξομολόγος έλεγε «θα παντρευτείτε μόλις σας διορίσουν και πάρετε τον πρώτο σας μισθό». Δεν έφταιγαν αυτοί αλλά εγώ που δεν άκουγα τα λόγια του σοφού αγίου Ιωάννου της Κλίμακος «πρόσεξε σε ποιον θα εμπιστευτείς το τιμόνι της ζωή σου, μήπως εμπιστευτείς κάποιον που τον θεωρείς Καπετάνιο κι αυτός δεν κάμνει ούτε για Ναύτης».
Νομίζω σε τελική ανάλυση αυτό που κατάφεραν αυτές οι καλουπωμένες ομάδες, όπως η Χριστιανική Φοιτητική Δράση, είναι να κατασκευάζουν ανθρώπους – θύματα. Είναι φυσικό όταν νομίζεις ότι έχεις «ιεραποστολικό» σκοπό, να σε ξεγελάνε εύκολα. Θα αναφέρω μόνο τρία παραδείγματα. Είχα λίγα χρόνια παντρεμένος και περνώντας από την θρησκευτική οργάνωση, συνάντησα έναν γνωστό μου Δάσκαλο που μόλις είχε παντρευτεί. Μόλις του ευχήθηκα για τον γάμο του μου λέει «περνάει γρήγορα ο καιρός ;». Μη καταλαβαίνοντας τι εννοούσε τον ρωτάω «ποιος καιρός ;». «Ο καιρός που είσαι παντρεμένος» μου απαντάει «πάντως ο πεθερός μου είναι πολύ καλός».
Ένας άλλος μου έλεγε : «Επειδή είχα σαρκικές πτώσεις πήγα για εξομολόγηση και μου είπε ο εξομολόγος να παντρευτώ την τάδε. Πήγα αμέσως και την παντρεύτηκα, χωρίς να σκεφθώ αν κι εγώ το επιθυμούσα. Και μάλιστα τόσο γρήγορα το έκανα που ξέχασα μια κοπέλα που με ενδιέφερε». Ένας ήθελε να παντρευτεί μια κοπέλα που ήταν στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση. Παρίστανε λοιπόν ότι ήταν της εκκλησίας με πολύ ιεραποστολικό ζήλο και άγιες κουβέντες συνεχώς στο στόμα του, και μόλις την παντρεύτηκε δεν ξαναπάτησε στην εκκλησία. Νομίζω ότι αυτοί οι τρεις (και πόσοι άλλοι !) σε καμία περίπτωση δεν θα φερόντουσαν τόσο ανόητα, αν δεν είχαν γνωρίσει την Χριστιανική Φοιτητική Δράση.
Λέει συχνά στις ομιλίες του ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος «αν δεν έχεις θέλημα, δεν είσαι άνθρωπος». Δηλαδή, αν δεν ακούς τι θέλει η καρδιά σου και τι πραγματικά εσύ επιθυμείς, δεν είναι σωστό να θεωρείσαι άνθρωπος. Ε, αυτό το θέλημα είναι που κουτσούρευε η Χριστιανική Φοιτητική Δράση με τα «πρέπει». Εννοείται ότι πολλά απ’ αυτά τα «πρέπει» ήταν οδηγίες και σκέψεις δικές τους και όχι του Θεού.
Πριν πολλά χρόνια έλεγα παρόμοια με αυτά σ’ έναν θεολόγο της αδελφότητος για χρόνια Διευθυντή φοιτητικού οικοτροφείου στην Θεσσαλονίκη, και μου απήντησε : «Ναι αλλά, δεν έμπλεξες με πολιτικές οργανώσεις, με αναρχικούς, δεν κόλλησες AIDS, σε προφυλάξαμε από παλιοπαρέες, δεν …». Μου ήρθε να του πω, αυτοί που ήταν στις πολιτικές οργανώσεις τουλάχιστον τους εξασφάλισαν θέσεις, όπως σε συμφοιτητές μου που τους έδωσαν θέσεις σε βιομηχανίες, στο πανεπιστήμιο, σε υπουργεία και αλλού.
Ενώ εμείς, της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης, χάναμε και αυτή την ζωή και την άλλη. Γιατί φοβάμαι ότι ίσχυε και για εμάς ο λόγος του Χριστού : «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν». (Ματθ.23,15).
