Πριν μέρες άκουσα το τραγούδι «Τι να φταίει, τι να φταίει …» κι έμεινα έκπληκτος από τα βαθιά του νοήματα. Τελικά πόσο αδικούμε τον εαυτό μας όταν δεν είμαστε όπως οι μέλισσες που απ’ όλα συλλέγουν το νέκταρ για να φτιάξουν το όμορφο μέλι ;
Θυμήθηκα και μια ιστορία από το Γεροντικό. Ένας άγιος Γέροντας είχε πάει στην πόλη με τους μαθητές του και έτυχαν πάνω σε μια διάσημη πόρνη που περπατούσε όμορφη και στολισμένη, με την παρέα της. Οι μοναχοί χαμήλωσαν τα μάτια τους για να μην αμαρτήσουν βλέποντας την πόρνη, ενώ ο Γέροντας την κοιτούσε προσεκτικά. Στην παρατήρηση των μαθητών του κατόπιν, τους απάντησε : «την θαύμαζα πόσο ομορφαίνει το σώμα της για ν’ αρέσει στους εραστές της, ενώ εγώ δεν φροντίζω τόσο να ομορφαίνω την ψυχή μου για ν’ αρέσει στον Θεό !».
Διαβάζοντας την ερμηνεία του Χρυσοστόμου στον 9ο ψαλμό μου έκαναν εντύπωση τα λόγια του : «Και καθάπερ οι γυναικός αμόρφου ερώντες, όταν παύσωσι το νόσημα, τότε επίστανται το ειδεχθές, ούτω και οι της φιλαργυρίας ερασταί. Και πως δυνήσομαι, φησί, παύσαι τον έρωτα ; Πάλιν τω αυτώ υποδείγματι χρήσομαι. Ώσπερ ο της αμόρφου γυναικός ερών, εάν μεν διηνεκώς συγγίνηται αυτή, ανάπτει την κάμινον, εάν δε μικρόν εαυτόν αποστήση, κατά μικρόν υπορρέει το πάθος, ούτω και συ μικρόν απόστηθι, ολίγον ένδος, και το μικρόν έσται πολύ διάστημα. Μόνον άρξαι του κατορθώματος».
Μετάφραση : Και όπως ακριβώς εκείνοι που ερωτεύονται άσχημη γυναίκα, όταν απαλλαγούν από το νόσημα, τότε αντιλαμβάνονται την ασχήμια, έτσι και οι εραστές της φιλαργυρίας. Και πως, λέγει, θα μπορέσω ν’ απαλλαγώ από τον έρωτα ; Πάλι θα χρησιμοποιήσω το ίδιο παράδειγμα. Όπως εκείνος που είναι ερωτευμένος με άσχημη γυναίκα, αν συνεχώς συναναστρέφεται μ’ αυτήν ανάβει την κάμινο της επιθυμίας, αν όμως για λίγο απομακρυνθεί από κοντά της, σιγά σιγά σβήνει το πάθος, έτσι κι εσύ απομακρύνσου λίγο, υποχώρησε λίγο, και το μικρό θα γίνει μεγάλο διάστημα. Μόνο κάνε αρχή του κατορθώματος.
«Τι να φταίει, τι να φταίει» λοιπόν και η τόσο σοβαρή υπόθεση του Γάμου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο ; Την απάντηση την δίνει το τραγούδι λίγο παρακάτω : «δεν μετρήσαμε το κύμα
και τον άνεμο σωστά».
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος συχνά λέει στις ομιλίες του ότι το πρόβλημα με τις προγαμιαίες σχέσεις δεν είναι η «αμαρτία», αλλά η τύφλωση του νου ως προς την σωστή επιλογή της συζύγου και του συζύγου. Βλέπετε ότι το ίδιο ακριβώς λέει και ο Χρυσόστομος ; Αν συναναστρέφεσαι συνέχεια με την γυναίκα, και άσχημη να είναι στο σώμα (και στον χαρακτήρα) δεν θα το καταλάβεις, επειδή καίγεσαι από το καμίνι της έλξης. Αν φεύγεις όμως για λίγο μακριά της, πιο καθαρά θα κρίνεις, αν πραγματικά σου ταιριάζει να ζήσεις μαζί της μια ζωή.
Είναι λοιπόν στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε ; Φταίει το μέγα μυστήριο του Γάμου ότι συχνά το μετατρέπουμε σε κόλαση, ή εμείς απλώς περπατάμε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια ; Ξεκινάμε μια τόσο σοβαρή υπόθεση εντελώς απροετοίμαστοι. Το μόνο που σκεφτόμαστε για να ξεκινήσουμε τον Γάμο μας είναι τα οικονομικά. Γι αυτό και σήμερα οι νέοι μας δεν τολμάνε να παντρευτούν (αλλά συζούν). Τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια για να πάει καλά ο Γάμος, τα σκέφτεται κανείς ;
Να σταματήσουμε οι γονείς να ανατρέφουμε «μπέμπηδες» και «μπέμπες», αλλά ν’ ανατρέφουμε ανθρώπους που μια μέρα «θα μετράνε σωστά το κύμα και τον άνεμο» πριν προχωρήσουν στο μέγα μυστήριο του Γάμου τους. Κι έτσι δεν θα συμβούν και τ’ άλλα που λέει το τραγούδι : «Στα ρηχά, μικρή μου αγάπη, ναυαγήσαμε, μακριά ήταν να πάμε, μα δεν ξεκινήσαμε».
