Πόσο μου άρεσε από μικρό παιδί στην Εκκλησία τα καλοκαίρια ! Να βρίσκομαι στον Ναό τα δροσερά καλοκαιριάτικα πρωινά και όλες οι πόρτες και τα παράθυρα του Ναού ανοικτά. Δυστυχώς στην εποχή μας χάθηκε κι αυτό. Πηγαίνεις 7 το πρωί στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστείς και είτε μικρός είναι ο Ναός είτε μεγάλος τα πάντα είναι κλειστά. Ο λόγος ; Ο Ναός έχει κλιματισμό.
Νομίζω ότι αυτό ακριβώς ονομάζεται εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Μη τυχόν και ταλαιπωρηθούμε λίγο οι πιστοί, μη ζεσταθούμε λίγο, μη κρυώσουμε λίγο, μη πονέσουμε λίγο, μη κλάψουμε λίγο, μη … Πέστε μου ποιος από εμάς δουλεύει τον κλιματισμό στο σπίτι του 7 με 10 το πρωί ; Δε λέω, στις παρακλήσεις της Παναγίας την περίοδο του δεκαπενταύγουστου που γίνονται τα απογεύματα και υπάρχει μέσα στους Ναούς αφόρητη ζέστη ας δουλεύουν τον κλιματισμό. Μα 7 με 10 το πρωί που υπάρχει έξω τόσο όμορφη δροσιά ; Πάντως εγώ στέκομαι έξω από τον Ναό επειδή μέσα είναι χειρότερα.
Σήμερα της αγίας Μακρίνας που εκκλησιάστηκα σ’ ένα μικρό Ναό στεκόμουν έξω και κάποιες γυναίκες έβγαιναν έξω ξεφυσώντας : «Ουφ, έλεγαν, μέσα έχει πολλή ζέστη, ο κλιματισμός δεν κάμνει τίποτα». Γιατί, ποιος θα εκτιμήσει αν ο κλιματισμός πετυχαίνει τον σκοπό του ; Μήπως περιμένατε κάποιος από τον Ναό να ρωτήσει τους πιστούς αν είναι ευχαριστημένοι με τον κλιματισμό ; Δυστυχώς, με λύπη μου το λέω, στους Ιερούς Ναούς από δημοκρατία είμαστε χάλια.
Δεν είναι όμως σωστό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Κλήρος και Λαός. Δεν είναι μόνο Κλήρος. Ο Λαός όμως δεν ερωτάται ποτέ και για τίποτα. Ότι θέλουν κάμνουν οι Ιερείς με τους επιτρόπους. Από την αρχή της όμως η Εκκλησία είχε πολύ δημοκρατικές διαδικασίες. Οι Απόστολοι μαζί με όλους τους πιστούς έπαιρναν τις αποφάσεις.
Ξέρετε το 666 ο αριθμός του Αντίχριστου, πως γράφεται με την ελληνική αρίθμηση ; ΧΞΣ. Δηλαδή ανάμεσα στα γράμματα ΧΣ που δηλώνουν το όνομα του Χριστού μπαίνει το διαλυτικό γράμμα Ξ. Κάποιοι πατέρες το διαβάζουν «Χριστός Ξένος Σταυρού». Δηλαδή όταν ζούμε έναν χριστιανισμό χωρίς καμιά ταλαιπωρία, στην πραγματικότητα ζούμε όπως θέλει ο Αντίχριστος.
Τι σχέση έχουμε οι σημερινοί πιστοί με τους πιστούς των πρώτων αιώνων, οι οποίοι ήταν υπό διωγμό από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία ; Όταν τύχει να διαβάζω κατά την ακολουθία του Όρθρου στην Εκκλησία το Συναξάρι της ημέρας, δηλαδή τους αγίους που γιορτάζουν, συχνά μου περνάει η σκέψη : «μήπως είμαστε τρελοί που είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί ;». Ο ένας άγιος σταυρωθείς τελειούται, ο άλλος ραβδισθείς, ο άλλος μαστιγωθείς, ο άλλος από τσιμπήματα μελισσών, ο άλλος παραχώθηκε σε βόθρο, ο άλλος αποκεφαλίστηκε, ο άλλος κάηκε, ο άλλος … Μούρχεται να σηκωθώ και να φύγω από την Εκκλησία τρέχοντας.
Στις Κατακόμβες να εκκλησιάζονται αυτοί στα βάθη της γης, στην επιφάνεια της γης εμείς σε κλιματιζόμενους Ιερούς Ναούς. Με τον φόβο αυτοί, με την άνεση εμείς, ρισκάροντας την ζωή τους αυτοί, μη ανεχόμενοι ούτε την πρωινή ζέστη εμείς.
Φοβάμαι ότι για πολλούς από εμάς, τους σημερινούς πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ισχύουν τα λόγια του Χριστού : «῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ.5,13).
Καταλάβατε λοιπόν γιατί δεν πείθουμε κανέναν ότι είναι όμορφο να είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός ; Επειδή στην πραγματικότητα ούτε εμείς είμαστε, και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ότι για το μόνο που αξίζουμε είναι να μας πετάξουν στον δρόμο σαν το άχρηστο αλάτι.
