Κάποτε ο άγιος Παΐσιος ταξίδευε με το λεωφορείο και ο οδηγός είχε βάλει στο κασετόφωνο λαϊκά τραγούδια με την Λίτσα Διαμάντη. Οπότε κάποιος ευσεβής επιβάτης διαμαρτυρήθηκε λέγοντας στον οδηγό ότι υπάρχει μέσα στο λεωφορείο και μοναχός. Ο οδηγός φυσικά δεν το έκλεισε. Ο άγιος Παΐσιος είπε στον ευσεβή : «Δεν πειράζει. Δεν βλέπεις, οι άνθρωποι ακούνε την Λίτσα Διαμάντη και χαίρονται και δεν καταλαβαίνουν και το ταξίδι. Θα προτιμούσες να μας συνέβαινε κανένα τροχαίο και να ήταν οι άνθρωποι μέσα στα αίματα ; Τι θα κάμναμε τότε ; Ενώ τώρα κοίτα, είναι όλοι χαρούμενοι. Δόξα σοι ο Θεός !». (Ο Γέροντας συμβούλευε πάντα να βάζουμε καλό λογισμό).
Επειδή αυτές τις μέρες μου πέρασε από το μυαλό αυτό το περιστατικό άκουσα αρκετά τραγούδια της Λίτσας Διαμάντη. Βέβαια στα μαθητικά μου χρόνια που και που άκουγα τραγούδια της, αλλά μετά με την Χριστιανική Φοιτητική Δράση κόπηκαν όλα για να μην «αμαρτήσω». Μακάρι να ήταν αυτές οι αμαρτίες μου ! Το πρόβλημα μ’ εμάς τους «χριστιανούς» είναι ότι δεν έχουμε την σοφία να είμαστε όπως οι μέλισσες οι οποίες απ’ όλα διαλέγουν το καλό. Γι αυτό συχνά είμαστε μονόχνωτοι και «ξενέρωτοι» και χάνουμε την ομορφιά της ζωής.
Πολύ μου άρεσε η φωνή της Λίτσας Διαμάντη. Πόσο όμορφοι γινόμαστε όταν καλλιεργούμε τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός ! Και στα τραγούδια της δεν βρήκα κάτι επιλήψιμο. Όμορφο περιεχόμενο έχουν. Κυρίως αφορούν την ερωτική σχέση του άντρα και της γυναίκας και περιγράφουν συναισθήματα και συμπεριφορές που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Δυστυχώς στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση φτάνει που δεν είχαμε συναναστροφή με συμφοιτήτριες ώστε να μάθουμε πως είναι οι γυναίκες, αλλά ούτε από τραγούδια και ταινίες δεν μαθαίναμε. Αντίθετα ο γνωστός αγιορείτης π. Νίκων που του αρέσει πολύ ο κινηματογράφος, λέει ότι στα νεανικά του χρόνια έμαθε τους ανθρώπους μέσα από τις ταινίες.
Μακάρι κάποιοι μαθητές να άκουγαν τραγούδια της Λίτσας Διαμάντη. Γιατί δυστυχώς τα τραγούδια που ακούνε περιέχουν βρωμόλογα και αισχρολογίες. Πάει ο καιρός που οι εκπαιδευτικοί ταξιδεύαμε αμέριμνοι με τα λεωφορεία στις σχολικές εκδρομές. Συχνά μαθητές κουβαλάνε μαζί τους στο λεωφορείο και ηχείο για να ακούν και οι συμμαθητές τους τις αισχρότητες των τραγουδιών. Σε εκδρομή πέρσι είχαν το ηχείο σε υψηλή ένταση μέσα στο λεωφορείο να παίζει τραγούδια με αισχρόλογα εις ακοήν και των συνοδών καθηγητών. Σε παρατήρησή μας η απάντηση ήταν ότι τα αισχρόλογα τα λέει ο τάδε ράπερ και όχι αυτοί. Αναγκάστηκα να πάρω το ηχείο. Αυτό όμως δε λέει τίποτα γιατί και με τα κινητά τους βάζουν τραγούδια.
Σε πολυήμερη εκδρομή της Β΄ Λυκείου ένας μαθητής στο λεωφορείο έβαζε στο ηχείο τραγούδια από ράπερ με αισχρόλογα. Και όχι μόνο αρνιόταν να υπακούσει στις εντολές των συνοδών καθηγητών να τ’ αλλάξει, αλλά εκφραζόταν και με τόσο βρώμικο τρόπο που διαμαρτυρήθηκαν ακόμα και κάποιοι συμμαθητές του. Τελικά συμμορφώθηκε μόνο μετά από τηλεφώνημα στους γονείς του μπροστά στο ενδεχόμενο να έρθουν στο νησί που είχαν πάει εκδρομή για να τον πάρουν.
Ο προβληματισμός μου είναι, εντάξει σε κάποιους μαθητές αρέσουν τα αισχρόλογα, τέτοια ακούνε και έτσι μιλάνε. Ας βάλουν ακουστικά κι ας ακούνε ότι βρωμόλογα θέλουν. Οι μαθητές όμως και οι μαθήτριες που έχουν διατηρήσει καθαρότητα και επίπεδο στη ζωή τους τι φταίνε να περνάει από τα αυτιά τους όλος αυτός ο βόρβορος; Στο σχολείο φυσικά δεν τους κάμνουν παρέα και μέσα στην τάξη είναι ο καθηγητής οπότε όλοι εκφράζονται με ευπρέπεια. Στο λεωφορείο όμως δεν μπορούν να το αποφύγουν και ντρέπονται να διαμαρτυρηθούν για να μην τους κοροϊδέψουν. Εμείς όμως οι συνοδοί καθηγητές δεν έχουμε καμία ευθύνη σε όλο αυτό ;
Το πρόβλημα νομίζω από την «ψυχαγωγία» με τα τραγούδια με αισχρόλογα είναι ότι δεν αγωγείται σωστά η ψυχή των μαθητών και των μαθητριών. Αντί τα τραγούδια να τους ωριμάζουν για να ζήσουν μέσα στον πραγματικό κόσμο, τους καλλιεργούν φαντασιώσεις και τους μεταφέρουν σε ψεύτικους κόσμους. Δε φτάνει που είναι τόσο δύσκολη η επικοινωνία σήμερα μεταξύ μας, τα τραγούδια αυτά την κάμνουν ακόμα δυσκολότερη. Όπως η πορνογραφία που δηλητηριάζει τις υγιείς ερωτικές σχέσεις. Δυστυχώς όσο και να θέλουν κάποιοι να εθελοτυφλούν, υγιείς σχέσεις οικοδομούνται μόνο πάνω στα λόγια : «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε» (Φιληππησίους 4,8).
Λέω καμιά φορά στους μαθητές μου αν κάθονται και βάζουν τα πόδια τους πάνω στα θρανία, «στο σχολείο καθόμαστε όπως καθόμαστε στην καφετέρια». Βέβαια όταν ήμασταν εμείς μαθητές μας έλεγαν «στο σχολείο δεν καθόμαστε όπως καθόμαστε στην καφετέρια». Νομίζω όμως σήμερα μας αρκεί να κάθονται με την ευπρέπεια που κάθονται στην καφετέρια.
Έλεγε ο άγιος Παΐσιος : «Η βυζαντινή μουσική μας οδηγεί στον Θεό, η κλασική μουσική δεν μας οδηγεί πουθενά και τα λαϊκά τραγούδια μας οδηγούν στην κόλαση». Εγώ όμως θα τολμούσα να πω στον άγιο : Αχ Γέροντα, από το ν’ ακούν οι μαθητές και οι μαθήτριες τραγούδια με βρωμόλογα και αισχρολογίες, καλύτερα να άκουγαν τραγούδια της Λίτσας Διαμάντη.
