Τις δεκαετίες του 70και του 80 στο χωριό μου αλλά και στα γειτονικά χωριά τα καλοκαίρια όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, εργαζόμασταν στα χωράφια. Δηλαδή οι γεωργικές εργασίες ήταν υπόθεση των μελών της οικογένειας. Αν δεν προλαβαίναμε, βοηθούσαν οι συγγενείς και μόνο αν υπήρχε μεγάλη ανάγκη παίρναμε εργάτες άλλους συγχωριανούς. Και εμείς τα παιδιά βοηθούσαμε τους συγγενείς ή πηγαίναμε εργάτες ή εργαζόμασταν στα εποχιακά διαλογητήρια ή κονσερβάδικα της περιοχής. Θυμάμαι όποτε έκλειναν τα σχολεία για το καλοκαίρι είχα μια χαρμολύπη. Χαρά επειδή τελείωσε το σχολείο, λύπη επειδή σχεδόν κάθε μέρα θα εργαζόμασταν χειρωνακτικά. Θυμάμαι που χρόνια αργότερα ένας σπουδαίος Διευθυντής Προσωπικού μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας το θεώρησε αυτό σημαντικό προσόν και μου είπε «όταν οι άλλοι έπιναν τον φραπέ τους στις παραλίες εσύ ίδρωνες στα χωράφια».
Αρχές της δεκαετίας το 90 άνοιξαν τα σύνορα του «κομμουνιστικού παραδείσου» της Αλβανίας και χιλιάδες πεινασμένοι Αλβανοί, άντρες και γυναίκες, ξεχύθηκαν στην Ελλάδα παρακαλώντας για εργασία. Οι καημένοι λέγανε «δεν θέλουμε να μας πληρώνετε μεροκάματο, ένα πιάτο φαγητό μόνο δώστε μας και θα δουλεύουμε όσο θέλετε». Τότε και στο χωριό μου περνούσαμε μέρες ευτυχίας. Με μόνο 1000 δραχμές την ημέρα και οι Αλβανοί εργάτες έκαμναν τα πάντα. Όχι μόνο στο χωράφι αλλά και στο σπίτι, ότι εργασία υπήρχε την έκαμναν. Οι Αλβανοί να οργώνουν με το τρακτέρ, να φρεζάρουν, να κλαδεύουν, να παραδίδουν τα φρούτα, έμαθαν να κάμνουν τα πάντα. Και το μεροκάματο πάμφθηνο. Αφήστε που μερικοί Έλληνες όταν ερχόταν η ώρα να τους πληρώσουν φώναζαν την Αστυνομία, επειδή οι Αλβανοί δεν είχαν άδειες, και τους έπαιρναν στην Αλβανία.
Εδώ ακριβώς είναι που οι Έλληνες πέσαμε στην παγίδα. «Αφού οι Αλβανοί εργάζονται τόσο φθηνά γιατί να κουράζουμε τα παιδιά μας ;». Και σταμάτησαν τα παιδιά να πηγαίνουν στα χωράφια. Οι Αλβανοί ίδρωναν στα χωράφια και οι νέοι των χωριών την έβγαζαν στις καφετέριες με τους φραπέδες και το ραχάτι. Ναι αλλά λέει ο μεγάλος σοφός Σωκράτης «η σοφία αποκτιέται με το ζόρισμα». Ζόρισμα, ζόρισμα, οι Αλβανοί έγιναν σοφοί. Έμαθαν να κάνουν τα πάντα στα χωράφια καλύτερα από εμάς. Ραχάτι, ραχάτι, οι νέοι οι δικοί μας όχι μόνο δεν έμαθαν να κάμνουν τίποτα στα χωράφια, αλλά και ούτε τους αρέσει η εργασία στα χωράφια.
Οι Αλβανοί όμως σαν σοφοί που έγιναν και κατάλαβαν ότι χωρίς αυτούς πλέον δεν μπορούν να γίνουν οι εργασίες στα χωράφια άρχισαν ν’ ανεβάζουν το μεροκάματο. Τα τελευταία χρόνια τα μεροκάματα στα χωράφια έχουν διπλασιαστεί. Πέστε μου ποιανού εργαζόμενου στην Ελλάδα έχει διπλασιαστεί το εισόδημά του τα τελευταία χρόνια ; Οι εκπαιδευτικοί από το 2014 και μετά έχουμε χάσει το 40% του εισοδήματός μας. Οι γεωργοί είναι απελπισμένοι. Οι μόνοι εργάτες είναι οι Αλβανοί, κάπου υπάρχουν και Πακιστανοί όπως στην Χίο για την μαστίχα, και ζητάνε τόσο ακριβά μεροκάματα που είναι ζήτημα αν θα μείνει τίποτα για τους ίδιους. «Δουλεύουμε για τους εργάτες» μονολογάνε. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει ότι από τα χωράφια ουσιαστικά τα χρήματα που βγάζουμε είναι από τα μεροκάματα που κάμνουμε.
Νομίζω αυτό που φώναζε ο άγιος Πορφύριος ισχύει κι εδώ : «όλοι πίσω, όλοι πίσω, γιατί προχωράμε προς την καταστροφή μας». Πρέπει οι νέοι μας να επιστρέψουν στις εργασίες στα χωράφια. Κι επειδή είναι δύσκολο οι νέοι μας να ξεμάθουν όπως κακόμαθαν, θέλω να κάνω μια πρόταση στους γονείς για να καταφέρουν να πάνε τα παιδιά τους να εργαστούν στα χωράφια.
Η εργασία στο χωράφι είναι δύσκολη και βαρετή για τους νέους. Εδώ εγώ που γεννήθηκα μέσα στα χωράφια την βαριέμαι και με κουράζει. Αυτό που κουράζεται κυρίως από την μονότονη εργασία δεν είναι το σώμα, είναι το μυαλό. Γι αυτό επειδή στους νέους αρέσει πολύ η μουσική να βάλετε ένα ηχείο να παίζει τραγούδια όλη την ώρα που θα εργάζονται στο χωράφι. Βάλτε τραγούδια που τους αρέσουν κι αν θέλετε βάζετε και λίγο τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη που έχουν μέσα πόνο για να ωφελούνται κι από πάνω. Μη φοβάστε ότι η θα καθυστερεί η εργασία, σας εγγυώμαι πιο γρήγορα θα προχωράει. Έτσι και η δουλειά σας θα γίνεται και τα παιδιά σας πολύ θα ωφελήσετε.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να σας εξομολογηθώ κι ένα μικρό «θαύμα» που έζησα. Ήθελα ν’ αγοράσω ένα μικρό ηχείο για ν’ ακούω τραγούδια του Καζαντζίδη όταν κάμνω δουλειές. Βρήκα ένα μικρό που έπαιζε όχι μόνο με Bluetooth από το κινητό αλλά έπαιζε και τραγούδια από usb stick. Αυτό το ήθελα για να μην ξοδεύω τις μονάδες του κινητού. Το επόμενο ηχείο που έπαιζε και από usb stick ήταν πολύ πιο ακριβό. Έλα όμως που δεν μπορούσα να βρω πως άλλαζε ο ήχος, επειδή το ηχείο ήταν πολύ μικρό και κάθε κουμπάκι έκαμνε πολλές δουλειές. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τις οδηγίες, δοκίμαζα, παρακαλούσα τον άγιο Πορφύριο, τίποτα.
Σκέφθηκα μήπως ήταν ελαττωματικό και αποφάσισα να το πάω στο κατάστημα που το αγόρασα. Εν τω μεταξύ όλο και ανέβαλλα την ώρα που θα το πήγαινα, πήρα κι ένα υπνάκο, και τελικά το πήγα τρέχοντας μην κλείσει το κατάστημα. Ο καημένος ο υπάλληλος δεν ήξερε κι αυτός, δοκίμαζε το ένα και το άλλο, μέχρι που ξαφνικά μπαίνει μέσα ένα παιδί που είχε παραγγείλει κάτι και μόλις είδε το ηχείο μας λέει πως έχει ακριβώς το ίδιο και μας έδειξε πως αλλάζει ο ήχος. Έμεινα έκπληκτος. Δηλαδή καλά που καθυστέρησα τόσο, καλά που πήρα κι ένα υπνάκο κι έτσι πήγα ακριβώς την ώρα που θα πήγαινε και το παιδί. Είπα μέσα μου «Άγιε Πορφύριε σε παραδέχομαι, είσαι μεγάλος μάστορας». Ξέρω κάποιοι θα πουν «έτυχε», μόνο που για εμάς τους πιστούς κάτι τέτοια «έτυχε» είναι μικρά «θαύματα».
