Το 1965 όντας φοιτητής στο Γεωπονικού τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποφασίζεται η μετάβαση της τάξης στην Ρόδο ,τόσο για εκπαιδευτικούς σκοπούς ,όσο και για την γνωριμία με το πανέμορφο. νησί.
Την δεύτερή μέρα επισκεπτόμαστε την αρχαία Λίνδο , μέσα στα ερείπια της ξεπροβάλει ένα αγριολούλουδο που με εντυπωσιάζει 40 εκατοστά περίπου ύψος ,έντονο πορτοκαλί καρπούς ,φαρδιά φύλλα κάνω δυο βήματα και κόβω τον στάχυ που είχε πάνω τους καρπούς ,τι το ήθελα ; πήραν τα χέρια μου φωτιά ,ένοιωσα έντονο τσούξιμο και το πέταξα αμέσως ,δυο ημέρες ταλαιπωρήθηκα ρώτησα φίλους και γνωστούς ,κανένας δεν ήξερε το όνομα του ,το πάθημα μου ποτέ δεν το ξέχασα . Το πάθημα μου έγινε μάθημα ,και από τότε έπαψα να παρασύρομαι από την ομορφιά και να είμαι πιο προσεκτικός.
Όταν μάλιστα άρχισα παράλληλα με την δουλειά μου να αρθρογραφώ στο τύπο ή να γράφω και να παρουσιάζω στην TV για πολλά χρονιά τα βότανα, πάντα συμπλήρωνα εκτός από τα θετικά και τα αρνητικά κάθε φυτού , δηλαδή τις παρενέργειες τους ,αν και το τελευταίο μου δημιούργησε πολλές φορές προβλήματα μια κάποιοι οι δυσφημώ κάποιο προϊόν που παρήγαγαν .
Πέρασαν 60 χρονιά από τότε ,ασχολήθηκα αρκετά με τις ιδιότητες των βοτάνων αναζητώντας και παρουσιάζοντας,πολλές φορές άγνωστα ή παράξενα φυτά σε βιβλία ή το διαδίκτυο , και έξαφνα σε μια ιστοσελίδα είδα τον ανώριμο πράσινο καρπό εκείνο του φυτού που κάποιος ρωτούσε να μάθει το όνομα του και γνωστές του αντικείμενου τον απήντησαν , έτσι έμαθα επιτελούς το όνομα του , έκανα την σχετική έρευνα και σήμερα σας το παρουσιάζω .
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΦΥΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕ << ΕΚΑΨΕ >>ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΔΡΑΚΟΝΤΙΑ
Αλλά ακόμη και φιδόχορτο ή άρον το στικτόν ή δρακόντι, ή φαΐ του φιδιού, ή σταφύλι του φιδιού,ή λιάρος, ή αυτί του γάιδαρου ή βοίδόγλωσσα και η διεθνώς αναγνωρισμένη ονομασία του είναι: Dracunculus vulgaris
Είναι τοξικό φυτό για τον άνθρωπο και τα βόσκοντα ζώα. Οι κόκκινες ρώγες του καρπού, τα φύλλα, τα άνθιη και η ρίζα (ως χλωρή) είναι δηλητηριώδεις.
Είναι ενδημικό φυτό που συναντάται στα Βαλκάνια, σε περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο, σε Ελλάδα όπως στην Κρήτη, το Αιγαίο αλλά και τη νοτιοδυτική Τουρκία.
Η δρακοντιά είναι φυτό ενδημικό της Ανατολικής Μεσογείου, από την Αλβανία, την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, μέχρι και την νοτιοδυτική Τουρκία. Αναφορές από την Ιταλία (συμπεριλαμβανομένης Σικελίας και Σαρδηνίας).
Στην Ελλάδα η δρακοντιά είναι ευρέως γνωστή, τόσο στα ηπειρωτικά, όσο και στα νησιά του Αιγαίου , την Ρόδο και την Κρήτη
Φυτρώνει σε χωράφια, χαντάκια και άκρες δρόμων σε χαμηλό υψόμετρo
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Ελληνική ονομασία δρακοντιά , όπως και η λατινική ονομασία του γένους Dracunculus, οφείλεται στον σπάδικα, που θυμίζει μικρό δράκοντα που βγαίνει μέσα από τη σπάθη. Με την ονομασία δρακοντιά απαντούν κι άλλα είδη αροειδών (Arum sp.), τα οποία όμως είναι ευρέως γνωστά σαν φιδόχορτα. Με αυτή την ονομασία συναντάται και το Dracunculus vulgaris.
Δρακόντια η φιδόχορτο. δεν έχει σχέση με φίδια αλλά η ομοιότης του άνθους του με απειλητικό φίδι του έδωσε το όνομα
Η δρακοντιά (Dracunculus vulgaris), όπως και όλα τα Αροειδή (είδη της οικογένειας Araceae), ήταν γνωστά στους γιατρούς της αρχαιότητας.
–Θεόφραστος & Γαληνός
Την αναφέρει ο Θεόφραστος στην «Ιστορία των Φυτών» και ο Γαληνός στο βιβλίο του «Περί τροφών».
— Ιπποκράτης & Αέτιος
Την αναφέρουν επίσης σε κείμενά τους ο Ιπποκράτης, και Αέτιος
Οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί το συνιστούσαν επίσης κατά του ασκίτου (ασθένεια στην κάτω χώρα της κοιλίας) αλλά και ως ψυχοφάρμακο, κατά της υποχονδριακής μελαγχολίας.
— Διοσκουρίδης
Ο διασημότερος φαρμακογνώστης της αρχαιότητος Διοσκουρίδης (1ος αιώνας μ.Χ.) συνιστούσε το είδος για διάφορες παθήσεις στο βιβλίο του «Περί ύλης ιατρικής».
Ο Διοσκουρίδης , συνόψισε τις ανθρώπινες γνώσεις για τη χρήση των φαρμακευτικών φυτών στα γραπτά του . εγραφε για παράδειγμα, το dracunculus (dragontea), οτι << … είναι ένα φυτό με μίσχο στίκτο σαν την κοιλιά του φιδιού», ελέγχει τον καρκίνο, είναι εκτρωτικό, θεραπεύει τη γάγγραινα και κάνει καλό στην όραση.
Έλεγε ακόμη ότι θεραπεύει το έλκος και ότι αν το πιείς με κρασί ανοίγει την όρεξη για… έρωτα!
Παλιότερα, ο Διοσκουρίδης σύστηνε την ώριμη, ξεραμένη στον ήλιο και κοπανισμένη ρίζα στους ασθματικούς, τη σκόνη της ρίζας με νερό ως αφροδισιακό, τη σκόνη ζυμωμένη με μέλι ως καθαριστική των κακοηθών και φαγεδαινικών ελκών και τέλος τη σκόνη ανακατωμένη με «λευκή άμπελο» (κουρμπένι) ως καταστροφική των πολύποδων, καθώς και προληπτική του δαγκώματος της οχιάς.
— Αρχαίοι Έλληνες
Συμπεραίνεται ότι είναι γνωστή και διαδεδομένη η χρήση της ρίζας του φυτού ως επιθέματος στην αρθρίτιδα από τους αρχαίους Έλληνες που την χρησιμοποιούσαν όμως νωπή και όχι βρασμένη.
Χρησιμοποιείται ακόμα στην ομοιοπαθητική και συστήνεται σε περιπτώσεις γαστρίτιδας , αιμορραγιών και ερυθημάτων.
Στην Ελλάδα υπάρχουν και σήμερα εμπειρικοί (πρακτικοί) που υποστηρίζουν πως θεραπεύουν τη φυματίωση με τη ρίζα του φιδόχορτου.
ΒΟΤΑΝΙΚΗ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ
Η Δρακοντιά (Dracunculus vulgaris) είναι εντυπωσιακό φυτό της οικογενείας των Αροειδών
Τάξη : Λιλιοψίδα
Υποταξη Αλισματάλες
Οικογένεια : Araceae
Υποοικογένεια: AroideaeΑροειδών.
Γένος Dracunculus Δρακούνκουλος
Είδος : Dracunculus vulgaris
Dracunculus canariensis
Κοινός δράκουνκος ( Dracunculus vulgaris ). Ελλάδα , Θάσος
ΒΟΤΑΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚA
–Φυτό
Είναι εντυπωσιακό φυτό με ύψος που συχνά είναι μεγαλύτερο από 1 μ.
— Ο βλαστός
Ο βλαστός πολύ χαρακτηριστικός με σχέδια που θυμίζουν ζέβρα.
— Φύλλα
Τα φύλλα είναι μεγάλα, παλαμοειδή, παρόμοια με τα ελαφοκέρατα. εμφανίζονται μετά το τέλος της ανθοφορίας σε ποσότητες από ένα έως τρία.
Τα φύλλα μεγάλα, πολυσχιδή κυματοειδή με λευκά στίγματα και έχουν διακοσμητικές όχι μόνο πλάκες, αλλά και μίσχους , στους οποίους υπάρχουν πολλές εγκάρσιες ρίγες
–Βοτρυώδης ταξιανθία
Το φυτό ανθίζει την άνοιξη, πριν βγουν τα φύλλα.
Τα μικρά άνθη εμφανίζονται σε σπάδικα . Ο σπάδικας είναι λεπτός, μακρύς, πορφυρός,που συνήθως ο σπάδικας που περιβάλλεται από τη σπάθη που ειναι μεγαλύτερη . Η σπάθη είναι λογχοειδής, πορφυρή εσωτερικά, κιτρινοπράσινη εξωτερικά, φτάνοντας σε μήκος τα 80 εκ.
Η επιμήκης ταξιανθία-στάχυ, που φτάνει τα 40 cm σε μήκος με διάμετρο αρκετών εκατοστών,, εκτός από το σπάδικα , αποτελείται από βράκτιο φύλλο του οποίου η εξωτερική πλευρά είναι πράσινη, ενώ το χρώμα της εσωτερικής πλευράς, ανάλογα με την ποικιλία, μπορεί να είναι έντονο κόκκινο, κόκκινο-μωβ, ακόμη και σχεδόν μαύρο. .
Υπάρχουν δύο σύνολα λουλουδιών σε μια ταξιανθία , τα θηλυκά στο κάτω μέρος της βάσης του σπάδικα και τα αρσενικά πάνω μέρος. (δείτε το κολάζ φωτογραφιών )
Κατά την άνθηση το φυτό αποπνέει έντονη δυσοσμία, σαν σάπιας σάρκας, που απωθεί τα ζώα] και προσελκύει μύγες (Lucilia sp. και άλλα), οι οποίες παγιδεύονται προσωρινά για την επικονίαση και μετά απελευθερώνονται.
Η δρακοντιά δεν είναι σαρκοβόρο φυτό, όπως πολύ πιστεύουν
Ανθίζει την άνοιξη, κατά τα τέλη Μαρτίου μέχρι Μάιο
— Οι καρποί
Οι καρποί του είναι 60-80 μούρα , μήκους 1-3 εκατ. που όταν ωριμάσουν γίνονται πορτοκαλοκόκκινοι .
–Ρίζα
Η δρακοντία είναι κονδυλώδες φυτό
ΑΝΑΓΚΕΣ
— Έδαφος
Προτιμά τα χουμώδη, καλά στραγγιζόμενα εδάφη. ξηρά εδάφη, συναντώνται σε μέσο υψόμετρο τα 450 μέτρων ( στα 100 έως 1200 μ. σε μεγάλες ομάδες σε θέσεις με ανθρωπογενή επιβάρυνση, άκρες κρασπέδων δρόμων, ακαλλιέργητους αγρούς και όρια καλλιεργούμενων αγρών, πετρώδεις θαμνότοπους, ελαιώνες και σκο υπιδότοπους
–Ηλιοφάνεια
Μπορεί να ανεχθεί τη σκιά, αλλά προτιμά την πλήρη έκθεση στον ήλιο. .
–Αντοχή στην ξηρασία
Μπορεί επίσης να αντέξει την ξηρασία αλλά επωφελείται από λίγο πότισμα.
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
Ο κοινός δράκουνκος ( Dracunculus vulgaris ) καλλιεργείται κυρίως ως πρωτότυπο φυτό κήπου .
Λόγω της δυσάρεστης μυρωδιάς των λουλουδιών, δεν συνιστάται να φυτεύεται κοντά σε κατοικημένες περιοχές (το θετικό στην υπόθεση είναι ότι η διάρκεια της μυρωδιάς είναι μόνον μια ήμερα )
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
Ο κοινός δράκουνκος ( Dracunculus vulgaris ) καλλιεργείται κυρίως ως πρωτότυπο φυτό κήπου .
Λόγω της δυσάρεστης μυρωδιάς των λουλουδιών, δεν συνιστάται να φυτεύεται κοντά σε κατοικημένες περιοχές (το θετικό στην υπόθεση είναι ότι η διάρκεια της μυρωδιάς είναι μόνον μια ήμερα )
–ΦΥΤΕΥΣΗ
Τα φυτά πολλαπλασιάζονται με σπόρους , με πλευρικούς βλαστούς ακόμη και με βολβούς .
Αναπαράγονται εύκολα (με σπόρους απευθείας από το φυτό ή με κατάτμηση βολβών) και χωρίς ιδιαίτερη προσοχή.
Στη φύση, οι σπόροι μετακινούνται περιφερειακά του φυτού με τη βοήθεια σκαθαριών και μυρμηγκιών, οπότε το είδος καταλαμβάνει όλες τις θέσεις σε μια περιοχή που είναι κατάλληλες για την ανάπτυξή του.
Η δρακοντία φυτεύεται σε καλά στραγγιζόμενο έδαφος είτε μεμονωμένα φυτά είτε σε ομάδες των 3-5 ριζών
–Άρδευση
Για να αναπτυχθούν κανονικά τα φυτά θα πρέπει να ποτίζονται τακτικά, αλλά το καλοκαίρι, μετά την ανθοφορία, το πότισμα μειώνεται
Αν και έχουν μεγάλες απαιτήσεις σε υγρασία, χρειάζονται εδάφη που είναι καλά αποστραγγιζόμενα.
— Συγκομιδή
Φαρμακευτική αξία έχει η ρίζα και τα φύλλα του είδους. Συλλέγεται το υπέργειο τμήμα όταν βρίσκεται σε άνθηση.
Τα φύλλα συλλέγονται πολύ πριν το φυτό καρποφορήσει (Αύγουστο και Σεπτέμβριο).
Τα ριζώματα συλλέγονται την άνοιξη ή το φθινόπωρο και χρησιμοποιούνται άμεσα ή το πολύ ένα χρόνο μετά τη συλλογή τους.
Η δρακοντιά αμέσως μετά τη συλλογή της είναι δηκτική και καυστική (ρίζα και φύλλα
.Συλλέγεται επίσης και η ρίζα του την άνοιξη ή το φθινόπωρο.
Η δρακοντιά αμέσως μετά τη συλλογή της είναι δηκτική και καυστική (ρίζα και φύλλα).
–Συντήρηση
Σε ένα εύκρατο κλίμα, το φθινόπωρο οι κόνδυλοι σκάβονται και αποθηκεύονται σε δροσερό, ξηρό μέρος σε θερμοκρασία όχι χαμηλότερη από μηδέν βαθμούς (για παράδειγμα, σε ψυγείο)
ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΑ ΟΦ ΕΛΗ/ΧΗΜΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ
Είναι φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες
Το φυτό περιέχει αροΐνη (τοξικό συστατικό), άμυλο σε μεγάλη ποσότητα, σάκχαρο 4,5%, κολλώδεις ουσίες (κόμμι) 5,5%, βασσορίνη 5%, σαπωνίνες.
Το φυτό παράγει ένα αιθέριο έλαιο που περιέχει , την αροΐνη η οποία είναι χημικώς ασταθής Το δηλητήριο όμως αυτό καταστρέφεται με το βρασμό.
Παλιές ρίζες δεν είναι δραστικές
Οι σαπωνίνες προκαλούν υπεραιμία των βλεννογόνων και αύξηση της αιμάτωσης των σπλάχνων με αποτέλεσμα να έχουν διουρητική, εκτρωτική, αφροδισιακή και σε συνδυασμό με άλλες ουσίες προκαλούν καθαρτική ενέργεια.
Η βασσορίνη είναι πολυσακχαρίτης αδιάλυτος στο νερό, εντός του οποίου διογκούται στο 4πλάσιο (καθαρτική ενέργεια).
Η ρίζα περιέχει νερό, λευκωματίνη, φυτικό οξύ, λιπαρό έλαιο 0.6%, σακχαρώδες εκχύλισμα 4,4%, γόμμα 5,6%, γλισχραματώδη ουσία 18%, άμυλο σε υγρή κατάσταση 71,4%.
ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Θεωρείται φαρμακευτικό φυτό και η ρίζα του συλλέγεται και χρησιμοποιείται για την καταπολέμιση διαφόρων ασθενειών.
Οι καρποί του όταν ξεραθούν και αφού κοκκινίσουν χρησιμοποιούνται με μέτρο στην καταπολέμηση αιμοροιδων.
Η δρακοντιά δρα ως αντιρρευματικό, αποχρεμπτικό και καθαρτικό.
** Αναλυτικά οι δράσεις για τα μέρη του φυτού
Αποξηραμένο φυτό ή ο βολβος
Το αποξηραμένο φυτό ή ο βολβός είναι λιγότερο ερεθιστικά, είναι ήπια αποχρεμπτικά για καταροή του αναπνευσπκού συστήματος.
–Κάρπος
Το εκχύλισμα του καρπού καταστρέφει τους πολύποδες της μύτης. Αναλυτικά: Το φιδόχορτο είναι αποχρεμπιτικό στην περίπτωση άσθματος και χρόνιου βήχα , ενώ είναι και δυνατό ευκοίλιο.
Χρησιμοποιείται ακόμα στην ομοιοπαθητική και συστήνεται σε περιπτώσεις γαστρίτιδας , αιμορραγιών και ερυθημάτων.
—- Ρίζα
Ωμή ή βρασμένη η ρίζα χρησιμοποιούνταν σε άσθμα, σε βήχα, σε λοιμώξεις του αναπνευστικού, σε κατάγματα, σε προβλήματα αρθρίτιδας, αλλά και σαν διουρητικό.
Το βάμμα της κονδυλώδους ρίζας του συνίσταται στις περιπτώσεις κατάρρου των αναπνευστικών οδών, κοκίτη και βρογχίτιδα.
Το συνιστούν επίσης και σε περιπτώσεις γαστρίτιδας, αιμορραγιών και ερυθημάτων.
Εξωτερικά επιθέματα νωπής μη βρασμένης ρίζας προκαλούν υπεραιμία στην πάσχουσα άρθρωση και ύφεση του άλγους, λόγω ερεθιστικής επίδρασης της αροίνης επί του δέρματος.
Στην περίπτωση που βράζεται η αναλγητική της ενέργεια οφείλεται στη θερμότητα του επιθέματος και στις σαπωνίνες.
Επίσης βρασμένη ή αποξηραμένη σαν επίθεμα εξωτερικά υποβοηθεί στην επούλωση ελκών λόγω της κολλώδους ουσίας (κόμμι) που περιέχει.
Κόμμι
Σε περιπτώσεις γαστριτίδων ή πεπτικού έλκους η ενέργεια οφείλεται στο περιεχόμενο κόμμι που επικαλύπτει τον βλεννογόνο, τον προασπίζει από βλαπτικές επιδράσεις, ελαττώνει τον πόνο και περιορίζει την φλεγμονή.
Η αποχρεμπτική ενέργεια του αφεψήματος οφείλεται πιθανώς στην επί μακρόν διατηρούμενη θερμότητα επί καταπόσεως (λόγω της κολλώδους ουσίας που περιέχει) και στην αντανακλαστική αύξηση των εκκρίσεων της τραχείας και βρόγχων.
Για τον ίδιο λόγο χρησιμοποιείται και στην λαρυγγοτραχείτιδα, σε συνδυασμό με την προστατευτική επίδραση του κόμμεος.
Σε περιπτώσεις γαστριτίδων ή πεπτικού έλκους η ενέργεια οφείλεται στο περιεχόμενο κόμμι που επικαλύπτει τον βλεννογόνο, τον προασπίζει από βλαπτικές επιδράσεις, ελαττώνει τον πόνο και περιορίζει την φλεγμονή.
–Ρίζα και φύλλα
Η ρίζα και τα φύλλα του είναι στυπτικά. Η ρίζα σε μορφή σκόνης σε συνδυασμό με ρίγανη ή φασκόμηλο είναι αποτελεσματική σε προβλήματα αρθρίτιδας και χρησιμοποιείται για την αϋπνία, τον βήχα και ως καθαρτικό.
ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ
Είναι τοξικό φυτό για τον άνθρωπο και τα βόσκοντα ζώα.
Οι κόκκινες ρώγες του καρπού, τα φύλλα, τα άνθη και η ρίζα (ως χλωρή) είναι δηλητηριώδη. σε τέτοιο σημείο που τα ζώα το αποφεύγουν και δεν το τρώνε.
Οι δηλητηριάσεις δεν είναι σπάνιες στα παιδιά που τρώνε τις κόκκινες ράγες, οι οποίες έχουν μια κάπως γλυκιά γεύση.
Η δράση των φρέσκων φυτών διαφέρει απ’ αυτή των απόξηραμένων γιατί το φρέσκο περιέχει σ’ όλα τα μέρη του μια δραστική αλλά ασταθή ουσία που είναι ερεθιστική στο δέρμα και το βλενογόνο και μπορεί να προκαλέσει φουσκάλες. Η γλώσσα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο φάρμακο και διογκώνεται σημαντικά.
Εμφανίζονται αλλεργικά συμπτώματα που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα . ή προσφυγή σε γιατρό πρέπει να είναι άμεση
Αντίδοτα για δηλητηριάσεις είναι πρόκληση εμετού, δυνατός καφές, καφεΐνη, ζέσταμα του ασθενή με καταπλάσματα και θερμοφόρες, καρδιοτόνωση, τόνωση της περιφερειακής κυκλοφορίας
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
Η θεραπευτική αξία του είδους συνέχισε να βρίσκεται υψηλά στην εκτίμηση των θεραπευτών μέχρι τον 18ο αιώνα και αναφέρεται σε όλες τις Φαρμακολογίες και τα Χορτολόγια.
** Υπήρχαν όμως και άλλες χρήσεις. **
–Σαπούνι για λεύκανση σεντονιών
Οι γυναίκες των χωριών της Βόρεια Ιταλίας και Γαλλίας μάζευαν τις ρίζες και τους μίσχους όταν βρισκόταν ακόμη σε άνθηση και τα έκοβαν σε μικρά κομμάτια. Τα μούσκευαν μέσα σε νερό για τρεις εβδομάδες και στη συνέχεια τα πολτοποιούσαν.
Ο πολτός χρησιμοποιούνταν αντί για σαπούνι στη λεύκανση των ασπρόρουχων.
–Καλλυντικά
Οι γυναίκες ακόμη από τον 17ο αιώνα παρασκεύαζαν από τις ρίζες της δρακοντιάς ένα απόσταγμα που χρησιμοποιούσαν σαν καλλυντικό του προσώπου και σαν ανανεωτικό του γερασμένου δέρματος.
— Χρήση σε περιόδους λιμού ως τρόφιμο
Οι ρίζες των φυτών είναι δηλητηριώδεις, αλλά παρ’ όλα αυτά , σε ορισμένες περιοχές, ειδικά σε περιόδους λιμού, αυτές οι ρίζες υποβλήθηκαν σε ορισμένες γαστρονομικές επεξεργασίες και στη συνέχεια θρυμματίστηκαν για να ληφθεί βρώσιμο άμυλο . .
Η περιεκτικότητα σε άμυλο της ρίζας είναι τόσο μεγάλη που αν καβουρδιστεί κατ’ επανάληψη ώστε να χάσει το μεγαλύτερο μέρος από την καυστικότητα της, δίνει άμυλο υψηλής θρεπτικής αξίας και ιδιαιτέρως λευκό. Για αυτό ενδείκνυται για την παραγωγή ψωμιού και έχει όντως χρησιμοποιηθεί σε περιόδους λιμού.
Στις Βαλεαρίδες νήσους, ακόμη και σήμερα, φτιάχνουν ψωμί από τη ρίζα της δρακοντιάς ανακατωμένη με ρίζα ασφόδελου
—Κηποτεχνία
Η κύρια σύγχρονη χρήση των φυτών αυτού του γένους είναι ως καλλωπιστικά φυτά κήπου.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Η παρούσα δημοσίευση έχει πληροφοριακό χαρακτήρα .
Η χρήση τω ν φυτών για ιατροφαρμακευτικούς σκοπούς και όχι μόνον πρέπει να γίνεται υπό την εποπτεία των επιστημόνων υγείας
