ΤΟ ΤΣΟΚΟΥΡ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ & ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΙΚΙΕΣ 1. TASLIK(Πετρωτό), 2. CΑΤ(Χαράδρα) και 3. RUM KAVAK(Ελληνική Λεύκα),Σταυρος Π, Καπλάνογλου Συγγραφέας Ιστορικός ερευνητής
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας αναφερθήκαμε στα Φάρασσα (Βορησσό ) και στις 4 άπω τις 5 αποικίες που δημιούργησαν
Στην σημερινή δημοσίευσή θα αναφερθούμε στο Τσοχούρ που δημιουργήθηκε στην θέση της αρχαίας Σάριχα. που ήταν η 5η αποικία των Φαρασσών ,αλλά και τις δίκες του αποικίες μ μια και κάποιες από τις αίτιες που ανάγκασαν τους Φαρασσίωτες να φύγουν από το γενέθλιο γη , εμφανίσθηκαν και στο Τσοχούρ που αναγκάσθηκαν κάποια χρόνια αργότερα ένα μέρος από αυτούς να δημιουργήσουν τις δίκες του αποικίες όπως ήταν
I. Το Τασλίκ ή Πετρωτό ή Tασλίκογιου ή Taslik,
II Το Τσατ ή Cat άλλα και
III. Το Καβάκ η Λεύκα των Χριστιανών η Καβακλί ή Rum Kavak
Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΦΑΡΑΣΣΩΝ ΤΣΟΧΟΥΡ
& ΟΙ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΤΗΣ : ΤΑΣΛΙΚ -ΤΣΑΤ & ΗΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΥΚΑ
* Το Τσοxούρ (Σάριχα ,Τσοκούρ ,Τσαχούρ , Οζβατάν ,Ozvatan )
Το Τσοxούρ βρισκόταν σε απόσταση 50 χλμ νοτιοανατολικά της Καισαρείας βορείως της Βαρισσού. μέσα σε μια καταπράσινη περιοχή της κοιλάδας Κιλισέ Κιόι, Όλος ο τόπος είναι διάσπαρτος από μνημεία παλαιότερων εποχών. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το κάστρο Ζίχρα (Zihra ), όπως το ονομάζουν σήμερα οι Τούρκοι.
Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ήταν το Χαρσιανό κάστρο, που έδωσε το όνομά του στο «Χαρσιανό Θέμα» κατά την Βυζαντινή εποχή. ( Τ α θέματα ήταν ένα νέο διοικητικό σύστημα που στηριζόταν στα θέματα δηλαδή διοικητικές περιφέρειες με δικό τους στρατό. μετά τον 6o αιώνα μ.Χ. )
* Το Τασλίκ
Το Τασλίκ βρισκόταν σε απόσταση 60 χλμ. Β. Α. της Καισάρειας,
*Τσατ
Το Τσατ βρισκόταν σε απόσταση 90 χλμ. ΒΑ της Καισάρειας
*Ελληνική Λεύκα
Η Ελληνική Λεύκα βρισκόταν σε απόσταση 60 χλμ. ΒΑ της Καισάρειας
ONOMA
Τα διαχρονικά ονόματα του οικισμού που βρισκόταν στην θέση που δημιουργήθηκε το Τσοχούρ ήταν: Η αρχαία Σάριχα ή Σιριχά., η Σιφρέ (Sirfe ) ,το Τσοχουρ και σήμερα το Ozvatan
–*Σάριχα
αρχ. Σάριχα ή Σιριχά.
— Sirfe
Το1500 μ.Χ., το Τσουχούρ αναφέρεται στα Τουρκικά αρχεία ως «Sirfe».
–*Τσουκούρ – Cukur
Τσουκούρ (cukur=Λάκκος) της Καισάρειας Καππαδοκίας
— Ozvatan
Η σημερινή ονομασία είναι Ozvatan
ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟ 1922
Στο Τσοκούρ το 1831, υπήρχαν 205 Μουσουλμάνοι και 130 Χριστιανοί άνδρες.
Το 1899 έμεναν 600 Ρωμιοi μαζί με Αρμένιους και Τούρκους.
Το 1924, οι Έλληνες του Τσουχούρ ήσαν 589 (150 οικογένειες ).
Τα 3 Ελληνικά χωριά αποικίες του Τσοχούρ είχαν :
I. Το Τασλίκ ή Πετρωτό ή TασλΊκογίου
Το χωριό αυτό προϋπήρχε, ήταν ακατοίκητο και λέγεται ότι το αγόρασε κάποιος πλούσιος Έλληνας από το Ρουμ Καβάκ που ζούσε στην Κωσταντινούπολη.
.Το 1899 είχΕ 200 Έλληνες. .ΤΟ ο 1924 είχαν 775 άτομα με 154 Ελληνικές οικογένειες .Άλλοι μιλούν για την ίδια περίοδο για 105 οικογένειες με 440 άτομα
II Το Τσατ CΑΤ
Περί το 1850 από το Τασλίκ ορισμένες οικογένειες (λόγω έλλειψης κατοικιών) έφυγαν και δημιούργησαν το Τσάτ, που ήταν το βορειότερο από τα χωριά της Καισάρειας.
Το 1899 έμεναν σ’ αυτό 300 Έλληνες.
Το 1924 ειχαν μείνει οι μισοί σχεδόν κατοικούσαν στο Τσατ 20 Ελληνικές οικογένειες με 142 άτομα.
III. Ρούμ Καβάκ , ή Λεύκα των Χριστιανών η Καβακλί, )
Το 1900 στο Ρούμ Καβάκ οι Ελληνικές οικογένειες που ζούσαν σε αυτό ήσαν 90, αποτελούμενες από 700 άτομα. Το 1924 έμεναν σε αυτό 184 ελληνικές οικογένειες με 756 άτομα.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Πριν από την εποχή των Βυζαντινών στην θέση του Τσοχούρ υπήρχε αρχαίος οικισμός με την ονομασία Σάριχα ή Σιριχά , ενδεχόμενα α να ήταν περιτειχισμένος ,
Οι Friedrich Hild (Αυστριακος βυζαντιολόγος ) αναφέρει ότι η πόλη Σάριχα της Καππαδοκίας καταλήφθηκε στα παλαιοβυζαντινά χρόνια.
Και ότι το 904 μ.Χ. , σύμφωνα με τους ερευνητές αυτούς, υπήρχε στη Σάριχα το φημισμένο για τα θαύματά του μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού, όπου φυλάσσονταν, μέσα σε χρυσό σταυρό, κομμάτι του Τιμίου Ξύλου. Το μοναστήρι αυτό λεηλατήθηκε το 1148 από τους Τούρκους.
* Το αναφέρει την Σαριχα ως «…έρυμμα…ανεπιχείρητον και βαρβαρικαίς εφόδοις δυσπρόσιτον, αφ’ εαυτού τη χώρα πάση μεταδεδωκός του ονόματος, την παλαιάν κλήσιν εναποσβέσαι φιλονικούν: της γαρ Καππαδοκών μοίρας καθέστηκεν ως πάσι δήλον και γνώριμον…».
(Μετάφραση ελεύθερη )
Για την Σαρίχα αναφέρει ο συγγραφέας του Βίου του Αγίου Μιχαήλ Μαλεΐνου*
: «Φρούριο … ανεξερεύνητο και απροσπέλαστο σε βαρβαρικές εφόδους , από μόνο του ο διάδοχος του ονόματος της χώρας (συνταυτίστηκε με την χώρα ), το παλιό φρούριο εξαφανίσθηκε από τους φιλονικείς: στα στρατεύματα της Καππαδοκίας έγιναν όλα προφανώς γνωστά…
*Ο Αγιος Μιχαήλ ο Μαλείνος έζησε στα χρόνια των βασιλέων Κωνσταντίνου Ζ’ και μέχρι των χρόνων του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Γεννήθηκε στην Καππαδοκία
— Βυζάντιο
Από ότι φαίνεται η Σάριχα συνέχισε να υπάρχει και την Βυζαντινή εποχή σαν οικισμός στην ίδια θέση μαζί με την ύπαρξη του << Χαρσιανού κάστρο>> που πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν το ο κάστρο Ζίχρα (Zihra ), όπως το ονομάζουν σήμερα οι Τούρκοι. και τον 6ο αιώνα π.Χ. η Διοικητική περιφέρεια της γύρω περιοχής πήρε την ονομασία της ονομαζόμενη << Χαρσιανόν θέμα >> που περιελάμβανε αρχικά την περιοχή γύρω από το σημερινή πόλη Ακνταγμαντενί, 325 χλμ ανατολικά της Άγκυρας.
Αργότερα, με την ένταξη σε αυτό μεγάλου τμήματος της Καππαδοκίας, μετατράπηκε σε νευραλγικό κέντρο άμυνας εναντίον των αραβικών εισβολών και εφαλτήριο για τη βυζαντινή ανακατάκτηση της Ανατολής. Καταλύθηκε λίγο μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΕΡΣΙΑΝΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ
* Στο Βυζάντιο επί Ηρακλείου (575 – 641 μ.Χ. )
Κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Ηρακλείου, 30.000 Γασσανίδες Χριστιανοί Άραβες, υπό τον τελευταίο βασιλιά τους Τζαμπάλα , αναγκάστηκαν εξαιτίας της Ισλαμικής κατάκτησης να εγκαταλείψουν τη Μεσοποταμία και να εγκατασταθούν κοντά στο Χαρσιανόν κάστρον.
Λόγω της στρατηγικής της σπουδαιότητας, στις αρχές του 9ου αιώνα, η περιοχή του ομώνυμου φρουρίου αναβαθμίστηκε .
** Στο Βυζάντιο επί αυτοκράτορα Μιχαήλ
Το 863, ισχυρή αραβική δύναμη υπό τον εμίρη της Μελιτηνής, εισέβαλε στην Καππαδοκία. Βυζαντινό στράτευμα υπό τον αυτοκράτορα Μιχαήλ, στο οποίο συμμετείχε στρατός από την κλεισούρα Χαρσιανού, έδωσε μάχη με τους Άραβες στη θέση Λειμώνας του Επισκόπου αλλά απωθήθηκε. Οι Άραβες συνέχισαν την επιδρομή τους φτάνοντας ως την Αμισό, στα παράλια του Ευξείνου Πόντου. Κατά την επιστροφή τους, η αραβική δύναμη περικυκλώθηκε από πολλαπλάσια βυζαντινή υπό τον στρατηγό Πετρωνά και εξοντώθηκε, στη μάχη του ποταμού Λαλακάοντα. Στη μάχη έπεσε και ο ίδιος ο εμίρης
Μικρή ομάδα Αράβων, υπό τον γιο του εμίρη, αρχικά κατάφερε να ξεφύγει από την παγίδα, λίγο αργότερα όμως καταστράφηκε από τον στρατό του Χαρσιανού.
** Στο Βυζάντιο επί Βασίλειος Α’ το 872
Το Χαρσιανόν αναβαθμίστηκε σε θέμα, με ενσωμάτωση τμημάτων των θεμάτων Βουκελλαρίων, Αρμενιάκων, Καππαδοκίας,
Η αναβάθμιση αυτή έγινε από τον Βασίλειος Α’ κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον των Παυλικιανών, καθώς το Χαρσιανό αποδείχθηκε πιστότερο σε αυτόν από ότι το Αρμενιακόν θέμα
Το 883, επίλεκτοι στρατιώτες του Χαρσιανού συμμετείχαν σε εκστρατεία στην Ιταλία[7].
*Εισβολή Μουσουλμάνων το 886-878 μ.Χ.
. Το 886 ή το 887 οι Μουσουλμάνοι επιχείρησαν μεγάλη εισβολή στο Χαρσιανό.
Δεν πέτυχαν να καταλάβουν το κάστρο αλλά δήωσαν το θέμα και έφτασαν μέχρι τα βόρεια της Σεβάστειας. Ωστόσο, μέχρι τα τέλη του 9ου αι., συνεχίστηκε η πολιτική ενίσχυσης του θέματος.
*Στο Βυζάντιο επί Λέωντος Στ’ του Σοφού
Έτσι, έως το 890 ο αυτοκράτορας Λέων Στ’ ο Σοφός προσάρτησε τα θέματα Βουκελλαρίων, Αρμενιάκων και Καππαδοκίας.
Με τις προσαρτήσεις αυτές το θέμα έλεγχε νευραλγικές για τον αγώνα εναντίον των Αράβων θέσεις όπως η Καισάρεια και τα Τύανα-Βένασα και ενίσχυσε τις αμυντικές και επιθετικές του δυνατότητες.
Τελικά, η καίρια θέση του Χαρσιανού θέματος το κατέστησε εφαλτήριο για τη Βυζαντινή ανακατάκτηση της Ανατολής.
*Κατά τον 10ο αιώνα μ. Χ.
Κατά τον 10ο αιώνα με την εξάπλωση της αυτοκρατορίας προς τα ανατολικά, οι ισχυρές στρατιωτικές οικογένειες γαιοκτημόνων που κατάγονταν από το Χαρσιανό αύξησαν σημαντικά την πολιτική τους επιρροή.
–Η αντίδραση των Αράβων στην εξάπλωση του Βυζαντίου
Η αντίδραση των Αράβων στην εξάπλωση του Βυζαντίου εκδηλώθηκε από τους Χαμδανίδες εμίρηδες του Χαλεπίου, οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον του Χαρσιανού, με βασικό στόχο το κάστρο του. Η πρώτη από αυτές τις επιθέσεις εκδηλώθηκε το 950 όταν οι Άραβες πολιόρκησαν το κάστρο, επικεφαλής 30.000 ανδρών. Λίγο πριν την εισβολή, μεγάλη πυρκαγιά κατέκαυσε τα προάστια και τον οικισμό κάτω από το κάστρο. Η πολιορκία δεν πέτυχε τον σκοπό της,ωστόσο πολλοί κάτοικοι συνελήφθησαν και πωλήθηκαν σαν δούλοι . Οι επιθέσεις του επαναλήφθηκαν το 911, το 956 και το 960, με παρόμοια αποτελέσματα, δηλαδή συλλήψεις των κατοίκων λλά χωρίς κατάληψη των κάστρων του θέματος.
–Αρμένιοι
Μετά το 1045, στο θέμα εγκαταστάθηκε μεγάλος αριθμός προσφύγων Αρμενίων, υπό τον τέως βασιλιά τους Γκαντίκ Β’ ( Κακίκιος), στον οποίο παραχωρήθηκε η διοίκηση του θέματος.
Οι Αρμένιοι όμως σύντομα ήρθαν σε σύγκρουση με την τοπική ελληνική αριστοκρατία. Το 1057, το θέμα υποστήριξε την εξέγερση του Ισαακίου Α’ Κομνηνού. Κατά τη δεκαετία του 1060, οξύνθηκαν οι διαμάχες μεταξύ των εθνοτήτων της βυζαντινής Ανατολής, λόγω της άστοχης και καταπιεστικής θρησκευτικής πολιτικής του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ι΄ Δούκα. –
— Λίγο πριν από το οριστικό κτύπημα στο Ματζικέερτ
Η περιοχή του, όπως και η ανατολική Μικρά Ασία γενικότερα, είχαν αποκοπεί από την αυτοκρατορία, μετά τη διείσδυση των διαφόρων τουρκικών ομάδων και τη στάση του Φράγκου στρατηγού Ουρσελίου.Τελικά, το θέμα χάθηκε οριστικά για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία λίγο μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071.
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
— 14ο αιώνα. η οριστική κατάκτηση από τους Οθωμανούς
Ο Ercan Alimci αναφέρει ότι παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις των Σελτζούκων και των άλλων Μουσουλμάνων κατά της περιοχής αυτής, δεν κατόρθωσαν να την κατακτήσουν παρά μόνο γύρω στον 14ο αιώνα. Μετά την επικράτησή τους ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν ορισμένες μουσουλμανικές οικογένειες στο ελληνικό αυτό χωριό κι έχτισαν δικό τους τζαμί.
— 1750 μ. Χ.
Γύρω στα 1750 πολλοί κάτοικοι Τσουκουριώτες έφυγαν από το Τσουκούρ και ίδρυσαν αρχικά το Ρουμ Καβάκ(που αρχικά ελέγετο Ουρούμ Καβάκ =Η Λεύκα
των Χριστιανών) και αργότερα πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν από το ήδη δημιουργηθέν χωριό Ρούμ Καβάκ και κατοίκησαν στο Χωριό Τασλίκ (Πετρωτό).
–1850 .μ.Χ.
Περί το 1850 από το Τασλίκ ορισμένες οικογένειες (λόγω έλλειψης κατοικιών) έφυγαν και δημιούργησαν το Τσάτ,
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Το Τσοχούρ υπαγόταν στην Μητροπολη της Καισάρειας
Στα χρονιά του Βυζαντινοί αυτοκράτορα Λέοντα ( 6ου αιώνα π.Χ. ) η πόλη Σάριχα ήταν έδρα Επισκοπής
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
*– Οι Εκκλησίες του Τσοχούρ
Τα παλιά χρόνια (όταν ακόμη υπήρχε ο οικισμός της Σάριχα ) οι χριστιανοί του κάστρου γκρέμισαν την παλιά εκκλησία τους κι έχτισαν στη θέση της, πάνω από μια σπηλιά, καινούργια εκκλησία.
Σε έγγραφα του 1500 μ.Χ., το Τσουχούρ αναφέρεται ως «Sirfe».
–Άγιος Νικόλαος
Οι Ρωμιοί του Τσουχούρ είχαν κτίσει τον Ναό του Αγίου Νικολάου όπου εκκλησιάζονταν
Υπήρχε δε και μια μικρότερη η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής.
— Μοναστήρι
.Στο λόφο Kiliseköy του Τσουχούρ, όπως επίσης στο Karakisle υπήρχαν μοναστήρια, ανάμεσα στα οποία και το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού.
*– Η Εκκλησιά του Τασλίκ
Η εκκλησία του χωριού ήταν στο όνομα του Αγίου Γεωργίου.
*– Η Εκκλησιά του Τσατ
Το 1899 οι Ρωμιοί είχαν δική τους εκκλησία άγνωστο σε μας το όνομα της.
*– Η Εκκλησιά στο Καβάκ ( Λεύκα Ελληνική )
Η εκκλησία τους ήταν στο όνομα του Αγίου Βασιλείου.
Οι εκκλησίες των δύο χωριών (ΡΟΥΜ ΚΑΒΑΚ και ΤΑΣΛΙΚ) σήμερα υπάρχουν σαν κτίρια, αλλά στη συνέχεια έγιναν και παραμένουν τζαμιά μέχρι σήμερα.
Αντίθετα με αυτές η εκκλησία του Τσουκούρ, αν και αρχικά μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών την έκαναν και αυτή τζαμί, γύρω στο 1956 οι Αγάδες της τότε περιόδου την γκρέμισαν και την λεηλάτησαν.
Έκτοτε το μόνο που μένει είναι το καμπαναριό της εκκλησίας του χωριού,
ΠΑΙΔΕΙΑ
*Τσοχούρ
Στο σχολείο του χωριού το κτίριο το οποίο σωζόταν πριν από λίγα χρόνια , στα τελευταία χρόνια πριν από την ανταλλαγή, μάθαιναν γράμματα περίπου 70 Έλληνες μαθητές.
* Τασλίκ
Υπήρχε σχολείο και στο Τασλίκ όπου δίδασκε ένας δάσκαλος.
* Ρουμ Καβά
Επίσης και εκεί υπήρχε σχολείο οπού δίδασκε ένας δάσκαλος
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Οι Έλληνες Τσουχουριώτες, που είχαν όλοι τους πολλά στρέμματα με γόνιμα χωράφια, ασχολιόντουσαν βασικά με τη γεωργία.
Καλλιεργούσαν σιτάρι, κριθάρι, λιναρόσπορο, φακές, ρεβίθια και πολλά αμπέλια, από τα οποία έβγαζαν πεντανόστιμο πετιμέζι και πολύ καλό κρασί:
Πολλοί ασχολούνταν επίσης με τις οικοδομικές εργασίες ή ακόμα και ήσαν μεταλλωρύχοι.
Στο Τσοχούρ υπήρχαν περίπου 15 υδρόμυλοι, οι οποίοι κινούνταν με τη δύναμη της ροής του παραπόταμου του Άλυ ποταμού που κυλάει στην κοιλάδα.
Υπήρχαν επίσης και δύο ελαιοτριβεία˙ ένα πάνω από τη σπηλιά, κοντά στη μεγάλη εκκλησία και ένα στα νότια του χωριού, στα οποία παρήγαγαν λάδι από μπεζίρι.
Στην τοποθεσία «Κιερέτσιρε» είχαν ασβεστοκάμινους όπου παρήγαγαν σημαντικές ποσότητες ασβέστη.
Επίσης πολλοί Έλληνες του χωριού αυτού μετανάστευαν στη Σμύρνη και άλλες περιοχές για «να βρουν την τύχη τους».
ΕΚΔΙΩΞΗ
To ταξίδι του ξεριζωμού ξεκίνησε στις 12 Αυγούστου του 1924 (τρεις ημέρες πριν την ημέρα της Παναγίας του 15Αύγουστου) και μέσω Καισάρειας -Νίγδης -Ulukisla -Yenice έφτασαν στην Μερσίνη .
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι έντεκα 11 ημερών αποβιβάστηκαν στις 8 του Σεπτέμβρη του 1924 στo μικρό Nησάκι του Άγ.Γεωργίου της Σαλαμίνας ,απέναντι από το Πέραμα του Πειραιά
Αυτό το Νησάκι ήταν και η πρώτη νεα πατρίδα των Τσουχοριωτων
για τρεις εβδομάδες.
Από τις 21 ημέρες της παραμονής στο Νησάκι του Αγ. Γεωργίου τις 15 ημέρες τις έζησαν στο λοιμοκαθαρκτήριο, που υπήρχε εκεί και είχε δημιουργηθεί ειδικά για τους πρόσφυγες , όπου και υπέστησαν τη βάσανο της λοιμοκάθαρσης από τυχόν λοιμώδεις ασθένειες.
ΑΦΙΞΗ & ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
**Από το Τσοχούρ
Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι περισσότεροι Έλληνες κάτοικοι του Τσοχούρ πήγαν κι εγκαταστάθηκαν στο Καππαδοκικό Καρδίτσας, στη Θηριόπετρα Αριδαίας και ορισμένοι στο Βόλο.
Ο αρχικός προορισμός ήταν ο Βόλος, εκεί παρέμειναν ελάχιστοι . Οι υπόλοιποι, που ήταν και η πλειονότητα , ανεχώρησαν για την Καρδίτσα.
Μεγάλος όμως αριθμός Tσουκουριωτών μετέβη και εγκαταστάθηκε στο έτοιμο χωριό ”Θηριόπετρα ” (Τερστενίκ) της Αριδαίας το οποίο είχαν εγκαταλείψει με την ανταλλαγή του πληθυσμού το 1924 οι Μουσουλμάνοι .
Μικρός αριθμός οικογενειών Tσουκουριωτών πήγε στoν Γάζωρο των Σερρών και ελάχιστοι διασκορπίστηκαν σε χωριά των Ιωαννίνων και της Αριδαίας (Νεοκαισάρεια, Μπάφρα, Εξαπλάτανος, κ.λ.π).
Από τους Καππαδοκες της Καρδίτσας , ελάχιστοι προτίμησαν να μείνουν στην περιοχή Κεμερλέρ (παλαιό τσιφλίκι Τούρκου Πασά Διοικητού της περιοχής μέχρι την απελευθέρωση ,μεταξύ της σημερινής έπαυλης και τις Μαρίες,δηλαδή μεταξύ των χωριών Γεφύρια – Αγ. Βησσαρίωνα και σημερινού Καππαδοκικού), όπου υπήρχαν υποτυπώδη οικήματα χωρίς πόρτες και παράθυρα, ενώ η πλειονότητα των προγόνων μας προτίμησε να πάει και να μείνει για δύο(2) χρόνια, στους Στρατώνες της Καρδίτσας μέχρι να κατασκευαστεί το χωριό Καππαδοκικο στην σημερινή του θέση.
** Από το Τασλίκ ,Τσατ και Ρούμ Καβάκ .
Η πλειονότητα των κατοίκων του χωριού Τασλίκ και Τσατ ρίζωσαν στον Άγιο Κωνσταντίνο Φαρσάλων (Χαντζήμπεη). τον Πλάτανο , στη Μπάφρα Ιωαννίνων. και στο Σταυρό
Οι κάτοικοι του Ρούμ Καβάκ ρίζωσαν στον σημερινό Αμπελώνα της Καρδίτσας. στη Ζωοδόχο Πηγή στον Αμπελώνα Λάρισας, στο Ασβεσταριό στη Θηριόπετρα Πέλλας και στα Γιαννιτσά
ΣΗΜΕΡΑ
-*Το Τσοχουρ
Ο πληθυσμός του Τσουρο[Ικ είναι 216 κατοικοι
*Το Τασλίκ που σήμερα ονομάζεται (TASLIKKOY) Tασλίκκιοι κατοικείτε από Τουρκο-αρβανίτες και Τούρκους της Θεσσαλονίκης,
**Ρουμ καβακ
Το Ρουμ Καβάκ που σήμερα ονομάζεται (KAVAKLI) Καβακλί κατοικείτε από Τούρκους που έχουν συγκεντρωθεί από διάφορα χωριά της Ελλάδας
