Η μεγάλη παγίδα των κόμικς για τα Ελληνόπουλα – Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

 

Την δεκαετία του 70 που βρισκόμουν στα εφηβικά μου χρόνια τα καλοκαίρια κυρίως αγόραζα ή έβρισκα από άλλους και διάβαζα το εβδομαδιαίο περιοδικό Μπλέκ. Το περιοδικό ήταν εικονογραφημένο και είχε περιεχόμενο τον αγώνα του Αμερικανού κυνηγού Μπλέκ ο οποίος μαζί με έναν κύριο Καθηγητή και ένα παιδί τον Ρόντυ αγωνιζόντουσαν ενάντια στους Άγγλους, δηλαδή το περιοδικό αναφερόταν στον αγώνα για την ανεξαρτητοποίηση των ΗΠΑ από την Αγγλία στα τέλη του 18^ου αιώνα.

Αυτό που δεν ήξερα βέβαια ήταν ότι κάθε εβδομάδα στην Αθήνα μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι ήσαν έμπειροι σκιτσογράφοι ετοίμαζαν τα παραμύθια που περίμενα με ανυπομονησία να διαβάσω κάθε εβδομάδα. Και ακόμα δεν ήξερα ότι κάθε εβδομάδα πάνω από 140.000 έφηβοι όπως κι εγώ έκαμναν το ίδιο. Ανυπομονούσαν να διαβάσουν τα κατορθώματα του φανταστικού ήρωα Μπλέκ που έκαμνε στον πόλεμο για την ανεξαρτησία των ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι γιατί οι σκιτσογράφοι και εκδότες του περιοδικού Μπλέκ δεν ασχολήθηκαν με τα πραγματικά κατορθώματα των ηρώων του 1821 για την ανεξαρτησία της Ελλάδας ;

Και βέβαια δεν ήταν μόνο το περιοδικό Μπλέκ. Δυστυχώς πολλά άλλα περιοδικά φρόντισαν να γαλουχήσουν τα ελληνόπουλα στην εφηβική τους ηλικία με το ίδιο περιεχόμενο. Κάπτεν Μίκι, Ζαγκόρ, Όμπραξ, Ποπάυ, Σεραφίνο … Τα πιο πολλά από τα περιοδικά είχαν περιεχόμενο τον ίδιο πόλεμο των ΗΠΑ. Έ όχι κι όλα. Μη ξεχνάμε τα γουέστερν και τον πόλεμο με τους Ινδιάνους. Εδώ κι αν δεν έκαναν θραύση στα νιάτα της Ελλάδας. Τις δεκαετίες του 70 και του 80 περισσότερο διάβαζαν οι Έλληνες έφηβοι για τους πιστολέρο της άγριας δύσης παρά για την όμορφη και ηρωική ιστορία της Ελλάδας !

«Μικρός Σερίφης». Βασικός του ήρωας ο Τζιμ Άνταμς, ένας νεαρός σερίφης, με συντροφιά την αγαπημένη του Ντιάνα, ο Μεξικανός γκαφατζής Πεπίτο και ο μικρός Ινδιάνος Τσιπιρίπο. Ήξερα φίλους μου που είχαν ολόκληρες κούτες από τον Μικρό Σερίφη και μετά από παρακάλια μου έδιναν και μένα να διαβάζω μερικά. Ήταν βλέπετε και ακριβούτσικα για το χαρτζιλίκι που είχαμε. Τα πλουσιόπαιδα είχαν κούτες από όλα τα περιοδικά και πόσο τους ζηλεύαμε δε λέγεται. Χαρούμενοι οι εκδότες από τις εισπράξεις κυκλοφόρησαν και το περιοδικό «Μικρός Καουμπόυ» με παρόμοιο περιεχόμενο.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσουμε το περιοδικό σταθμός που ταυτίστηκε με τα κόμικς και είναι ο Μίκυ Μάους, «πατέρας» του οποίου είναι ο Γουόλτ Ντίσνεϊ. Το σκηνικό και εδώ αφορά τις ΗΠΑ. Δεν ξέχασαν και τα κορίτσια. Η «Μανίνα» και η «Κατερίνα» έφταναν να πουλάνε 150.000 τεύχη κάθε εβδομάδα. Έχουν που έχουν τα κορίτσια μια τάση προς την ελαφρομυαλιά, με τα περιοδικά αυτά έφευγαν εντελώς από την πραγματικότητα της ζωής. «Φύλαγε τα αγόρια σου από την σαρκική επιθυμία και τα κορίτσια σου από την ελαφρομυαλιά» συμβουλεύει τους γονείς ο μεγάλος Παιδαγωγός Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Βέβαια κυκλοφορούσαν και κόμικς με αισχρότητες στα οποία οι σκιτσογράφοι έδειχναν το μεγάλο τους ταλέντο, αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Την δεκαετία του 90 σταμάτησαν να είναι δημοφιλή τα κόμικς επειδή η τεχνολογία προσέφερε πλέον μεγαλύτερη απόλαυση με τις βιντεοκασέτες κι έτσι σταδιακά σταμάτησε η κυκλοφορία τους. Ήδη οι οθόνες πρόβαλαν πλέον το πρότυπο της Barbie και η ζωή συνεχίζεται …

Οι σκιτσογράφοι και όλοι αυτοί που καλλιέργησαν το τάλαντο που τους έδωσε ο Θεός για να ταΐζουν με παραμύθια τους έφηβους της Ελλάδας θα δώσουν μια μέρα λόγο στον Θεό για τις πράξεις τους. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η αδιαφορία και η άγνοια των Ελλήνων γονέων αυτές τις δεκαετίες για την πνευματική τροφή που παίρνουν τα παιδιά τους. Ευτυχώς κυκλοφόρησαν και κάποια «κλασικά εικονογραφημένα» ποιότητας όπως «η Αντιγόνη» του Σοφοκλή αλλά δεν μπορούσαν με τίποτα να συγκριθούν με τους αριθμούς του «Μπλέκ» και της «Κατερίνας».

Δεν υπήρχαν ηρωικά γεγονότα στην ελληνική ιστορία να προβληθούν στους εφήβους με ελκυστικό τρόπο, όπως έγινε με τα κόμικς, και έπρεπε τα ελληνόπουλα να τρέφονται με τα παραμύθια των ΗΠΑ ; Δεν υπήρχαν τόσοι όμορφοι βίοι αγίων, όπως της αγίας Παρασκευής, της αγίας Αικατερίνης, να προβληθούν στα κορίτσια της Ελλάδας με ένα ελκυστικό τρόπο και έπρεπε οι αυριανές μητέρες της Ελλάδας να τρέφονται με τις ανοησίες της «Μανίνας» και της «Κατερίνας» και σήμερα με τις φαντασίες της Barbie ;

Ας το ομολογήσουμε όλοι μας, ότι είμαστε αδιάφοροι για τα παιδιά μας. Το μόνο που θέλουμε είναι να μας αφήνουν ήσυχους. Έρχονται γονείς στο Λύκειο και δεν ξέρουν ούτε τι κατεύθυνση είναι τα παιδιά τους, ούτε τι γλώσσα έχουν επιλέξει, δεν ξέρουν τίποτα. Όταν δηλώνουμε στο Λύκειο ποιες ώρες θα δεχόμαστε γονείς γελάμε οι καθηγητές επειδή ξέρουμε ότι ελάχιστοι γονείς θα έρθουν να ρωτήσουν για τα παιδιά τους. Κάμνουν κατάληψη του Λυκείου οι μαθητές και κανείς γονιός δεν έχει τα κότσια να πει στο παιδί του «πάνε στο μάθημα εσύ, θα αγωνιστώ εγώ για τα αιτήματά σου». Πώς να έχει τα κότσια να το πει, αφού δεν θα αγωνιστεί ;

Και όμως, ότι πολυτιμότερο έχουμε είναι τα παιδιά μας. «Αυτά είναι τα χρυσά αγάλματα του σπιτιού σου» λέει ο μεγάλος Χρυσόστομος. Γιατί απορούμε όταν βλέπουμε πόση βία και αγριότητα ασκούν οι έφηβοι σε συνομηλίκους τους ; Ήθη της Αμερικής τους ταΐζουμε τόσα χρόνια, ήθη της Αμερικής απολαμβάνουμε.