Κλιματική αλλαγή και μετάνοια – Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

 

Μέχρι το 1963 ο πλανήτης μας μπορούσε να επιδιορθώνει και να ξεπερνάει ότι ζημιά κάμναμε στο περιβάλλον. Από εκεί και μετά όμως ήταν τόσο υπερβολική η ζημιά που κάμναμε που δεν μπορούσε. Και μάλιστα οι Χημικοί προβλέπαμε ότι αν συνεχιστεί η βλάβη στον πλανήτη με τον ίδιο ρυθμό σε 100 χρόνια δεν θα μπορούσε να υπάρξει ζωή πάνω στην Γη. Γι αυτό ακριβώς και Πρόεδροι των ΗΠΑ όπως ο κ. Μπους συζητούσαν «σοβαρά» με τους επιστήμονες για την δυνατότητα μετανάστευσης σε άλλους πλανήτες. Δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τόσο ευνοϊκές συνθήκες για ζωή στην γη που καλύτερα να ξεχάσουμε την μετανάστευση αλλού.

Είναι αλήθεια ότι ρυπαίνουμε την ατμόσφαιρα κάθε χρόνο με δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα από την καύση ορυκτών καυσίμων. Είναι αλήθεια ότι αυτά επιτείνουν το φαινόμενο θερμοκηπίου και προκαλούν αύξηση της μέσης θερμοκρασίας στον πλανήτη, με λιώσιμο των πάγων στους πόλους και επακόλουθη ανύψωση της στάθμης της θάλασσας και αλλαγή στο κλίμα.

Το πρόβλημα δεν είναι αν υπάρχει ή όχι η κλιματική αλλαγή. Το πρόβλημα είναι γιατί ο Θεός να επιτρέπει τις συνέπειες. Κάηκαν στον Έβρο πάνω από ένα εκατομμύριο στρέμματα δασικής έκτασης. Ήταν η μεγαλύτερη φωτιά που συνέβηκε ποτέ στην Ευρώπη είπαν στα κανάλια. Το ερώτημα δεν είναι αν την έβαλαν εμπρηστές ή όχι, το ερώτημα είναι γιατί να επιτρέψει ο Θεός να πάρει τέτοια έκταση ; Πρωτοφανείς πλημύρες στην Θεσσαλία, τα σπίτια σε πολλά χωριά μέσα στο νερό μέχρι τις στέγες. Και σε χωριά στο νομό Πέλλας συνέβηκε πλημύρα τον Νοέμβριο του 1979 όταν έσπασε το φράγμα της ΔΕΗ στον Άγρα, αλλά το νερό ίσα που μπήκε μέσα στα χαμηλά σπίτια και δεν πνίγηκε και κανείς. Τώρα γιατί επέτρεψε τέτοια πλημύρα ο Θεός ;

Τελικά υπάρχει κλιματική αλλαγή ή όχι ; Υπάρχει. Έ τότε είναι φυσικό να υπάρχουν οι συνέπειές της. Όχι, δεν είναι φυσικό γιατί ο Θεός σαν Παντοδύναμος που είναι και κάτι που είναι φυσικό αν θέλει το επιτρέπει. Αφού μας το λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο ότι και ένα ασήμαντο σπουργίτι δεν θα πέσει ψόφιο στην γη αν δεν το επιτρέψει ο ίδιος. Αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ότι πρώτα δημιούργησε ο Θεός όλη την βλάστηση, τα χόρτα, τα φυτά, τα δέντρα, και ύστερα από πολλά χρόνια δημιούργησε τον ήλιο και τα όλα τα αστέρια. Καλά, πως ζούσαν οι φυτικοί οργανισμοί ενώ δεν γινόταν η φωτοσύνθεση αφού δεν υπήρχε ο ήλιος, με την οποία φτιάχνουν την γλυκόζη δηλαδή την τροφή τους για να μπορέσουν να ζήσουν ; Απλώς συμβαίνει αυτό που δεν μπορούν να δουν οι άθεοι επιστήμονες, ότι δηλαδή η Φύση δεν υπακούει μόνο στους φυσικούς νόμους αλλά και στην χάρη του Θεού. Και μόνο με την χάρη του Θεού μπορούν να ζουν τα πάντα κι ας μην ισχύουν οι φυσικοί νόμοι.

Ο Θεός ενεργεί όπως ένας καλός πατέρας. Μη παίζεις με την φωτιά γιατί θα καείς, λέει στο παιδί του ο καλός πατέρας αλλά εκείνο εκεί, συνεχίζει να παίζει. Οπότε ο πατέρας το αφήνει να καεί λίγο για να αποκτήσει την εμπειρία ότι η φωτιά καίει. Έτσι και ο Θεός μας λέει μετανοείτε, γυρίστε κοντά μου επειδή οι δρόμοι μακριά από εμένα οδηγούν στον θάνατο. Το λέει ξεκάθαρα στον 72^ο ψαλμό : «Ότι ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σου απολούνται». Εμείς όμως στον κόσμο μας. «Φάγωμεν και πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκωμεν». Πέρα βρέχει. Ναι αλλά έτσι πορευόμαστε προς τον θάνατο. Οπότε επιτρέπει ο Θεός να μας ταλαιπωρήσουν οι συνέπειες των πράξεών μας, όπως η κλιματική αλλαγή, μήπως και μετανοήσουμε.

Κάτι παρόμοιο παθαίνω και με τους μαθητές μου. Επειδή έχει γίνει πολύ δύσκολη πλέον η διαχείρισή τους στο μάθημα, συνηθίζω να εφαρμόζω αυτό που έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Κάθε βράδυ παίρνω το κομποσχοίνι περνάω έναν κόμπο και λέω «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους δούλους σου» και διαβάζω τα ονόματα (όχι τα επώνυμα) των μαθητών μου που έχω μάθημα την άλλη μέρα από την κατάσταση.

Μετά περνάω κάθε κόμπο λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ τους». Αυτό δεν το κάμνω γι αυτούς, το κάμνω για μένα, για να μπορέσω να τους υπομείνω. Έτσι αν ένα βράδυ βαριέμαι να το κάνω, με το που σκέφτομαι τι έχω να τραβήξω την άλλη μέρα πετάγομαι κι αρπάζω το κομποσχοίνι. Ενώ ξέρετε το καλοκαίρι που δεν είχα μαθήματα πολλά βράδια βαριόμουν να πω έστω κι ένα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με». Βλέπετε λοιπόν πως η σοφία του Θεού και από το πικρό βγάζει γλυκό ; Έλεγε ο άγιος Παΐσιος : «Εκεί που από την κακία του οργώνει ο διάβολος πάει ο Θεός και σπέρνει».