Διαβάζοντας στον δεύτερο τόμο της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) την Θ΄ Ομιλία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου 6η παράγραφος, κοντοστάθηκα στα λόγια : «Ώσπερ ούν ο τα πάθη ταύτα κατευνάσας πολλής απολαύει της αναπαύσεως, ούτως ο ράθυμος και αναπεπτωκώς, και μη δυνάμενος δεόντως ηνιοχείν τα εν αυτώ τικτόμενα πάθη, εν διηνεκεί σάλω καθέστηκεν, οίκοθεν τον πόλεμον έχων, και ουδενός παρόντος ταραττόμενος, και πολύν τον χειμώνα υπομένων. Διό και των κυμάτων κορυφουμένων, και της των πονηρών πνευμάτων καταιγίδος επιούσης, πολλάκις υποβρύχιος γίνεται, καταβαπτισθέντος του σκάφους δια την απειρίαν του κυβερνήτου.
Διό χρή νήφειν και εγρηγορέναι, και διηνεκή την μέριμναν έχειν, και αδιάλειπτον της κατά ψυχής σωτηρίας. Τον γαρ Χριστιανόν αεί παρατετάχθαι χρή προς τα πάθη της σαρκός και τους νόμους τους τεθέντας ημίν παρά του κοινού πάντων Δεσπότου, εναύλους έχειν, και τούτους τειχίζεσθαι και τη πολλή αυτού περί ημάς μακροθυμία εις δέον κεχρήσθαι, και μη αναμένειν την δια των έργων πείραν, και τότε συστέλλεσθαι, ίνα μη και περί ημών λέγηται «όταν απέκτεινεν αυτούς, τότε εξεζήτουν αυτόν». Έχοντες ουν, αγαπητοί, σύμμαχον της νηστείας την παρουσίαν, πάντες επί την εξομολόγησιν των πεπλημμελημένων επειγώμεθα, και απεχώμεθα μεν πάσης κακίας, μετίωμεν δε πάσαν αρετήν. Ούτω γαρ και ο μακάριος προφήτης Δαβίδ διδάσκει λέγων «Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν».
Αν ούτω τα καθ’ εαυτούς οικονομώμεν, και μετά της αποχής των βρωμάτων και την αποχήν της κακίας επιδειξώμεθα, δυνησόμεθα και αυτοί πλείονος απολαύσαι της παρρησίας και δαψιλεστέρας αξιωθήναι της παρά του Θεού φιλανθρωπίας, και εν τω παρόντι βίω και εν τη μελλούση ημέρα εκείνη τη φοβερά, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μεθ’ ού τω Πατρί, άμα τω αγίω Πνεύματι δόξα, κράτος, τιμή, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Μετάφραση : «Όπως λοιπόν εκείνος που καταπράυνε τα πάθη αυτά, απολαμβάνει μεγάλη ανάπαυση, έτσι ο νωθρός και δειλός και αδύναμος να χαλιναγωγεί όπως πρέπει τα πάθη που γεννώνται μέσα του, βρίσκεται σε διαρκή αναταραχή, επειδή έχει με την θέλησή του τον πόλεμο, και ταράσσεται ενώ είναι μόνος του, και δέχεται μεγάλη θύελλα. Γι αυτό και όταν υψώνονται τα κύματα και επέρχεται η καταιγίδα των πονηρών πνευμάτων, πολλές φορές καταποντίζεται, αφού εξ αιτίας της απειρίας του κυβερνήτη το σκάφος βυθίζεται.
Γι αυτό πρέπει να είμαστε νηφάλιοι και άγρυπνοι, και να φροντίζουμε συνεχώς και αδιάκοπα για την σωτηρία της ψυχής μας. Γιατί ο Χριστιανός πρέπει πάντοτε να πολεμάει τα πάθη της σάρκας, και να θυμάται έντονα τους νόμους που μας έθεσε ο κοινός Κύριος όλων, και μ’ αυτούς να οχυρώνεται, και να μεταχειρίζεται όπως πρέπει την μεγάλη του μακροθυμία προς εμάς, και να μην περιμένει να ενεργήσει ο Θεός για να συμμαζευτεί, για να μην ισχύει και για εμάς το «Όταν τους σκότωνε, τότε τον θυμόντουσαν». Έχοντας λοιπόν αγαπητοί σύμμαχο την νηστεία, ας βιαστούμε να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, και ας απομακρυνθούμε από κάθε κακία, και ας καλλιεργήσουμε κάθε αρετή. Γιατί έτσι και ο μακάριος προφήτης Δαβίδ διδάσκει λέγοντας «Απόφευγε το κακό και πράττε το αγαθό».
Αν ρυθμίζουμε κατ’ αυτό τον τρόπο την ζωή μας, και μαζί με την αποχή από τα φαγητά επιδείξουμε και αποχή από την κακία, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε μεγαλύτερη παρρησία και να αξιωθούμε πλουσιότερη την φιλανθρωπία του Θεού, και κατά την παρούσα ζωή, και κατά την μέλλουσα φοβερή εκείνη ημέρα, με την χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μαζί με τον οποίο στον Πατέρα, και συγχρόνως στο Άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα, η δύναμη, η τιμή, τώρα και πάντοτε, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί ο άγιος Ιωάννης ονομάστηκε Χρυσόστομος. Μα να περιγράφει με τόση ακρίβεια αυτά που έχω ζήσει ; Εννοείται βέβαια ότι δυστυχώς ο ταλαίπωρος ανήκω στην κατηγορία των Χριστιανών που το σκάφος τους βυθίζεται μέσα στην τρικυμία των παθών. Γι αυτό όμως δεν μου φταίει κανείς, αλλά μόνο η δική μου νωθρότητα και δειλία (και η πολλή μου χαζομάρα).
Ξέρω αυτοί που δεν έχουν σχέση με το Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία του θα απορούν με τα γραφόμενα (και θα γελάνε). Μα θα αναρωτηθούν, εμείς δεν ζούμε τέτοιες εμπειρίες ; Φυσικά, γιατί αν ο εχθρός αφήσει τα πάθη να τους ταλαιπωρήσουν μπορεί να ξυπνήσουν και να ζητήσουν βοήθεια από τον Χριστό. Για να δοκιμάσουν να πλησιάσουν σοβαρά τον Χριστό και θα δουν τι πόλεμος θα ξεσηκωθεί. Πόσα ζευγάρια ενώ συζούσαν για χρόνια, μόλις στεφανώθηκαν, χώρισαν. Βλέπετε με το στεφάνωμα μέσα στην Εκκλησία σταμάτησε η αμαρτία και αυτό ενόχλησε κάποιον.
Ένας μοναχός πολεμιόταν από λογισμούς πορνείας. Ήταν τόσο βαρύς ο πόλεμος, ώστε ο μοναχός δεν άντεξε άλλο και φωνάζει στον Σατανά : «Πες μου τι χάρη να σου κάνω για να με αφήσεις ήσυχο». Πραγματικά, του εμφανίστηκε ο Σατανάς και του λέει : «Θα σου πω, αλλά μην το πεις στον Γέροντά σου». Συμφώνησε μέσα στην απελπισία του ο μοναχός. Του λέει ο Σατανάς : «Θέλω την εικόνα αυτής (εννοούσε της Παναγίας) που έχεις στο κελί σου να μην την ξαναπροσκυνήσεις και σου υπόσχομαι να μην σε ξαναενοχλήσω ποτέ».
Ο μοναχός ζαλίστηκε. Να μην ξαναπροσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας ; Μα η Παναγία ήταν όλη η ζωή του ! Έτσι παράβηκε την συμφωνία με τον Σατανά και το είπε στον Γέροντα. Τότε ο Γέροντας του είπε : «Δεν έκανες καλά που του έδωσες την υπόσχεση, αλλά αν την τηρούσες ήταν χειρότερο. Άκου παιδί μου. Λιγότερο κακό είναι να πηγαίνεις από γυναίκα σε γυναίκα και να αμαρτάνεις συνεχώς, από το να μην προσκυνάς την εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου» !
