Μεταμόρφωση ή παραμόρφωση – Του ‘Μακρυγιάννη’

 

Η Εκκλησία εορτάζει την 6^η Αυγούστου τη μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του σωτήρος Χριστού σε ανάμνηση της εμφάνισης Του ενώπιον τριών από τους μαθητές με ηλιακή λαμπρότητα, την οποία αδυνατούσαν αυτοί να αντικρύσουν, γι’ αυτό και έπεσαν κατά γης καλύπτοντας τα πρόσωπά τους. Οι εκκλησιαστικοί Πατέρες εξηγούν ότι η ενέργεια εκείνη του Χριστού σκοπό είχε να δείξει στους μαθητές την υπερφυσική δόξα Του, ώστε να τους ετοιμάσει για τα όσα θα ακολουθούσαν, καθώς προηγήθηκε του πάθους Του μόλις κατά σαράντα ημέρες. Και όμως δύο από τους τρείς αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος δεν βρήκαν το θάρρος να συνοδεύσουν τον Χριστό στη σταύρωση, ο ένας μάλιστα, ο Απόστολος Πέτρος, τον αρνήθηκε μπροστά σε υπηρέτες των αρχιερέων!

Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο να αναζητήσει και να σώσει τον χαμένο άνθρωπο, τον βυθισμένο στην αμαρτία. Και όχι μόνο να τον σώσει, αλλά να τον οδηγήσει στη θέωση, να γίνει δηλαδή ο άνθρωπος θεός κατά χάριν. Και οι θεοί του αρχαιοελληνικού ειδωλικού στερεώματος κατέβαιναν στη γη, για να τιμωρήσουν ή να ενισχύσουν άνθρωπο, που αντιμετώπιζε υπέρμετρες δυσκολίες, κυνηγημένο είτε από άλλους ανθρώπους είτε όμως και θεούς. Κατέβαιναν όμως ως ισχυροί, αν και όχι παντοδύναμοι, όπως τους είχε διαμορφώσει η φαντασία των προγόνων μας. Γι’ αυτό και είχε τονίσει κάποιος «ανάγκα και θεοί πείθονται». Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατέβηκε παντελώς ανίσχυρος. Γεννήθηκε σε στάβλο, μεγάλωσε ως άσημος ξυλουργός και όταν εισήλθε στον δημόσιο βίο δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνη». Γι’ αυτό και η σταύρωσή Του θεωρήθηκε από τους μορφωμένους του καιρού Του μωρία.  Οι άνθρωποι διαχρονικά μόνο την υλική δύναμη λογαριάζουν.

Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να πραγματοποιήσει τη Μεταμόρφωσή Του παρουσία όχι τριών μόνον μαθητών ούτε δώδεκα ούτε εβδομήντα, αλλά μπροστά σε πλήθος ανθρώπων, όπως τότε, που έθρεψε με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια πέντε χιλιάδες άνδρες και άγνωστο αριθμό γυναικών και παιδιών; Το διαχρονικό ερώτημα εκείνων που απιστούν ή αμφιταλαντεύονται μεταξύ πίστης και απιστίας. Πρώτοι το είχαν υποδείξει εκείνοι, που τον παρέδωσαν να σταυρωθεί: «Αν είσαι γυιός του Θεού, κατέβα από τον σταυρό». Πολλοί ακόμη και σήμερα θεωρούν το θαύμα προϋπόθεση της πίστης. Όμως ο Χριστός το απέκλεισε αυτό στην παραβολή του πλουσίου, που ζήτησε από τον Αβραάμ να νεκραναστήσει τον Λάζαρο και να τον αποστείλει στα αδέλφια του, ώστε, με τη μετάνοια, να αποφύγουν τη δική του δοκιμασία. Το πλέον σημαντικό όμως, το οποίο δεν γίνεται από πολλούς κατανοητό, είναι ο σεβασμός του Θεού προς το μέγιστο αγαθό, που δώρισε στο πλάσμα Του, την ελευθερία. Η παρέμβασή Του στη ζωή μας με υπερφυσική δύναμη, κατά το πρότυπο των ειδωλικών θεοτήτων,, θα μας καθιστούσε «πρόβατα», καθώς θα τρέμαμε στη σκέψη και μόνο να παραβούμε το θέλημά Του.  Αδυνατώντας να κατανοήσουμε το μέγεθος του σεβασμού του Θεού στην ελευθερία του προσώπου, υποστηρίζουμε, υπό την  επήρεια των υλιστικών δοξασιών της νεωτερικότητας ότι η Εκκλησία, που θεωρείται κοσμικός οργανισμός στην υπηρεσία των κρατούντων, στοχεύει στην αστυνόμευση των «ψυχών», ώστε οι άνθρωποι να υποτάσσονται σε εξουσίες καταπιεστικές και ανελεύθερες!

Έχοντας υπερεκτιμήσει τα επιτεύγματα του νου μας, που βέβαια δεν θεωρούμε δώρο του Θεού, επιχειρήσαμε κατά τους τελευταίους αιώνες, να γίνουμε θεοί όχι ακολουθώντας τις εντολές Εκείνου, που ταπεινώθηκε και υπέστη από το πλάσμα του άπειρους εξευτελισμούς, αλλά αντιστρατευόμενοι στο θέλημά Του στο όνομα δήθεν της ελευθερίας από κάθε εξαναγκασμό. Στην αρχή μείναμε εκστατικοί από τα επιτεύγματα στον τομέα της θετικής επιστήμης. Έσπευσαν τότε κάποιοι να διακηρύξουν ότι η επιστημονική πρόοδος θα επίλυε όλα τα προβλήματα των κοινωνιών (επιστημονικός μεσσιανισμός)! Σήμερα αυτό προκαλεί θυμηδία όσων ακόμη διαθέτουν την κοινή λογική, στο όνομα δήθεν της οποίας, μετά την απόρριψη των επί γης αυθεντιών απερρίφθη και η υπέρτατη Αυθεντία, ο Θεός. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας δεν έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στα επιστημονικά επιτεύγματα! Εγωπαθείς όμως στο έπακρο  και με την αίσθηση ότι έχουμε γίνει θεοί, ως διαφευντευτές του εαυτού μας και πλείστων άλλων που κατεξουσιάζουμε (αυτό το αποκρύπτουμε με επιμέλεια), επιστρέφουμε στη λατρεία ειδωλικών θεοτήτων, των μηχανών! Θέλουμε να μορφώσουμε διεθνή κοινωνία με κοινά χαρακτηριστικά και αποδοχή από μέρους των μελών της ενός «πολιτισμού» μηχανοποιημένου και πλήρως ελεγχομένου από διεθνές σύστημα εξουσίας. Στην κοινωνία αυτή ίσως τις αποφάσεις θα λαμβάνει μηχανή με νοημοσύνη, η οποία θα προβάλλεται ως αλάνθαστη. Και οι πολλοί δεν θα δύνανται να διανοηθούν ότι προϋπόθεση αυτού είναι να είναι αλάνθαστος ο προγραμματιστής της. Αλλά αυτοί που σκέπτονται μ’ αυτόν τον τρόπο για τους λαούς, διακατέχονται από άμετρη κακία για το ανθρώπινο είδος και επιδιώκουν την καταστροφή του. Δεν είναι θεοί, αλλά μαθητευόμενοι μάγοι άκρως επικίνδυνοι!

Ο δυτικός άνθρωπος, κατά τη νεωτερικότητα, πορεύθηκε με απύθμενο θράσος. Την εγωπάθεια, κτητική απληστία και τάση επικράτησης και διαφέντευσης πλήρωσαν με πολύ αίμα οι λαοί, όχι μόνο εκείνοι που δεν μετέχουν του δυτικού «πολιτισμού», αλλά και οι μετέχοντες. Ο δυτικός μηδενισμός υπήρξε η αιτία των μεγάλων πολέμων του εικοστού αιώνα. Τα δέχεται αυτό ο Γάλλος διανοητής Αλμπέρ Καμύ τονίζοντας ότι αυτός έπρεπε να οδηγηθεί στο εδώλιο της δίκης της Νυρεμβέργης. Βέβαια δίκαζαν οι νικητές του πολέμου, οι υπέρμαχοι δήθεν της ελευθερίας των λαών. Αλλά τα ολοκαυτώματα δύο ιαπωνικών πόλεων μαρτυρούν ότι η διαφορά τους από τους κατηγορούμενους έγκειτο στο ότι φορούσαν προσωπείο. Και η πρώτη βόμβα, στη Χιροσίμα, έπεσε την 6^η Αυγούστου 1945, ημέρα που η Εκκλησία εορτάζει τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού. Αλλά ο Χριστός στην από τότε παραπαίουσα Δύση ήταν ένα στοιχείο φολκλορικό από το παρελθόν. Μπορεί ο Οππενχάιμερ, ο συμβαλών τα μέγιστα στην κατασκευή της ατομικής βόμβας, να αισθάνθηκε συγκλονισμό από την καταστρεπτική δυνατότητα της ανακάλυψής του και να ζήτησε να πάψουν οι περαιτέρω έρευνες. Όμως τον πλανήτη, όπως ήδη γράψαμε, διαφεντεύουν πρόσωπα, που σκέπτονται την κυριαρχία και τα κέρδη για αυτά και τον όλεθρο για τους πολλούς, που δεν είναι πρόσωπα, προορισμένα για την αιωνιότητα, στην οποία θα λάμψουν ως θεοί κατά χάριν. Είναι γι’ αυτούς αριθμοί σε μητρώα, είναι αναλώσιμοι, όπως τα υλικά αγαθά και μάλιστα παραέγιναν πολλοί στον πλανήτη μας. Γι’ αυτό και πρέπει να ληφθούν μέτρα εναντίον τους. Και λαμβάνονται. Πόλεμοι, γενικευμένοι και τοπικοί, καταλήστευση πλουτοπαταγωγικών πηγών των φτωχών χωρών, που απέκτησαν στα χαρτιά την ανεξαρτησία τους, αφαίμαξη του εισοδήματος ακόμη και των μέχρι τώρα προνομιούχων λαών των δυτικών χωρών είναι κάποια από τα μέτρα, τα οποία εντέλλονται να λαμβάνουν οι, υποτίθεται, εκλεγμένες από τους λαούς και στην υπηρεσία των λαών κυβερνήσεις.

Και οι κοινωνίες, «απελευθερωμένες» από τους καταναγκασμούς του παρελθόντος οδεύουν από παραμόρφωση σε παραμόρφωση δείχνοντας, ιδιαίτερα οι δυτικές, εμφανέστατα δείγματα παρακμής και αποσύνθεσης.

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει ανάμεσα στη μεταμόρφωση, θέωση κατά χάριν Θεού, ή στην παραμόρφωση, τελική κατάληξη της οποίας είναι η δαιμονοποίηση. Και δεν απέχουμε πολύ από την τελευταία. Θα συνέλθουμε; Υπάρχει ελπίδα.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»