Ο Κλέανδρος από την Ελίμεια ήταν γιος του Πολεμοκράτη ενός επιφανούς άνδρα στην αυλή του βασιλιά Φιλίππου και αργότερα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Πολεμοκράτης της Ελιμίας ήταν αρχαίος Μακεδόνας, τον 4ος αιώνας π.Χ. ευγενής (Εταίρος) της Ελιμίας Κατά την βασιλεία του Φιλίππου Β’, του παραχωρήθηκαν κτήματα στην Χαλκιδική, όπως και στο γιο του, τον Κοινό. Τα κτήματα αυτά κληροδοτήθηκαν έπειτα στον γιό του Κοινού, τον Περδίκκα. Αδερφός του ήταν ο Στρατηγός Κοίνος για τον οποίο δώσαμε αρκετές πληροφορίες στην προηγούμενη δημοσίευση που συγγενής του ήταν και ο θησαυροφύλακας του Μ. Αλεξάνδρου από την Ελίμεια Κλέανδρος υπήρξε έμπιστος εταίρος του Αλεξάνδρου.
Ο Αρριανός αναφέρει τον διοικητή Παντορμάν (Pantordan ) , σαν τον γιο του Κλεάνδρου. Το αν ο Παντορμάν ήταν γιος αυτού του Κλεάνδρου , ή ήταν συνονόματος του, είναι άγνωστο
Διοικητής όλων των Μισθοφόρων.
Διοικητής αργότερα των Ελλήνων βετεράνων μισθοφόρων.
Έφερε τον βαθμό του στρατηγού όντας στρατιωτικός διοικητής στη Μηδία,
Αντιβασιλέας στην Μηδία του βασιλιά Αλεξάνδρου θέση που μέχρι τον θάνατο του κρατούσε ο Παρμενίων
Ο θάνατος του επήλθε το 324 . π.Χ. όταν εκτελέστηκε με διαταγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος λόγω της κακοδιαχείρισης και των ατασθαλιών, στις οποίες είχε επιδοθεί, όσο ο Αλέξανδρος επιχειρούσε στην Ινδία.
ΣΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ
–Διοικητής της ομάδας των Μισθοφόρων
Το 331 π.Χ. μι. Ο Κλέανδρος διαδέχθηκε τον Μένανδρο ως διοικητής της ομάδας μισθοφόρων. Ο Αρριανός αποκάλεσε τον διάδοχο του Μενάνδρου Κλέαρχο , κάτι που, σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, είναι λάθος του αρχαίου ιστορικού μια και όπως έχει αποδειχθεί από αναφορές άλλων ιστορικών τον Μένανδρο τον διαδέχθηκε ο Κλέανδρος.
– Ποιοι ήταν οι Έλληνες μισθοφόροι
Η λέξη μισθοφόρος εξέφραζε αρχικά τον αμειβόμενο για τις υπηρεσίες του. Γρήγορα όμως άρχισε να περιγράφει τον επαγγελματία πολεμιστή που δεν πολεμούσε για να υπερασπίσει τη πατρίδα του ή την πόλη του αλλά διακινδύνευε έναντι αμοιβής.
Στην κυρίως Ελλάδα υπό την ηγεμονία των Μακεδόνων ξεκίνησε η Ελληνική επέκταση προς ανατολάς. Έλληνες μισθοφόροι βρίσκονταν στην υπηρεσία του Αλεξάνδρου αλλά και των Περσών. Μάλιστα οι Έλληνες πολέμησαν πεισματικά στο Γρανικό και 2.000 που πιάστηκαν αιχμάλωτοι στάλθηκαν σιδηροδέσμιοι στη Μακεδονία ως ανδράποδα γιατί ο Αλέξανδρος τους θεώρησε προδότες του Ελληνισμού. Στην πραγματικότητα όμως μόνο όταν πέθανε ο Δαρείος, οι άνδρες αυτοί έπαψαν να μάχονται κατά του Αλεξάνδρου και μετά τον θάνατό του ανέλαβαν υπηρεσία στους στρατούς των Διαδόχων.
ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΜΕΡΟΣ
– Στην μάχη στα Γαυγάμηλα
Ο Κλέανδρος συμμετείχε στην μεγάλη μάχη των Γαυγάμηλων μαζί με τον Μεγα Αλέξανδρο .
Με το απόσπασμά του από τους «παλαίμαχους μισθοφόρους», ο Κλέανδρος ήταν στη δεξιά πτέρυγα κατά τη διάρκεια της Μάχης της Γαυγάμηλα
– Στην πολιορκία της Τύρου το 332 π.Χ.
Η Πολιορκία της Τύρου είχε διάρκεια 7 μηνών από τον Ιανουάριος έως τον Ιούλιο του 332 π.Χ.
– Η Τύρος
Η Τύρος ήταν χτισμένη σε νησί που βρισκόταν 3,5 χλμ ΒΔ από την παλαιά Τύρο και εκτεινόταν παράλληλα προς την ακτή από την οποία απείχε στο νοτιότερο σημείο, κατά τον Διόδωρο, 700 μέτρα.
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, η περιφέρειά της έφτανε τα 4 χλμ και είχε δύο λιμένες: τον Σιδώνιο προς τα ΒΑ και τον Αιγύπτιο προς τα ΝΑ.
. Περιβαλλόταν από πολύ ισχυρά τείχη, πολύ ψηλά σε όλες τις πλευρές, ιδιαίτερα στην ανατολική, απέναντι δηλαδή από την ακτή, όπου κατά τον Αρριανό το ύψος τους ήτα50 μέτρα περίπου.
Η κατάληψη της Τύρου ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Επρόκειτο για νησί άριστα οχυρωμένο με ναυτική δύναμη από 80 τριήρεις κατά τον Διόδωρο και τους Πέρσες να είναι κυρίαρχοι στις θάλασσες, καθώς ο Αλέξανδρος δεν είχε ακόμα στόλο.
Παράλληλα οι Τύριοι είχαν μεγάλο αριθμό πολεμιστών κυρίως μισθοφόρων, άφθονα μηχανήματα («δαψιλείαν καταπελτών και των άλλων μηχανών των προς πολιορκίαν χρησίμων») και πολλούς τεχνίτες-μηχανοποιούς. Επίσης πίστευαν ότι θα τους έστελνε βοήθεια και η παλαιά τους αποικία στην Αφρική, η Καρχηδόνα.
Η κατάληψη της Τύρου ήταν εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα,διότι επρόκειτο για νησί και μάλιστα ισχυρότατα οχυρωμένο. Άλλοι λόγοι που συνέβαλαν στη δυσκολία της επιχείρησης, ήταν η θαλασσοκρατορία των Περσών και ο σημαντικός αριθμός πλοίων που διέθεταν οι Τύριοι στους λιμένες τους (80 τριήρεις κατά τον Διόδωρο), παρά την απουσία μεγάλου τμήματος του στόλου τους, σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο ο οποίος δεν διέθετε στόλο. Επί πλέον οι Τύριοι είχαν τα απαιτούμενα μέσα για να αντέξουν σε μακρόχρονη πολιορκία: μεγάλο αριθμό πολεμιστών, ιδίως μισθοφόρων, άφθονα μηχανήματα και πολλούς τεχνίτες, ικανούς να κατασκευάζουν μηχανές σε σημαντικές ποσότητες και να επινοούν νέους τύπους μηχανημάτων.
Τελικά η νίκη έκλινε από την μεριά των Μακεδόνων
Σύμφωνα με τον Αρριανό,οι Τύριοι είχαν 8.000 νεκρούς ενώ οι Μακεδόνες 400 περίπου συνολικά σε όλο το διάστημα της πολιορκίας. Η Τύρος έπεσε τον Ιούλιο του 332 π.χ. ύστερα από πολιορκία 7 μηνών,αφού εν τω μεταξύ ο Αλέξανδρος είχε αποκτήσει και ναυτική υπεροχή. Η άλωση της πραγματοποιήθηκε τελικά με προσβολή από την θάλασσα, αν και η μεγαλύτερη προσπάθεια των πολιορκητών είχε καταβληθ ει για την κατασκευή του μώλου, ώστε να προσβληθούν τα τείχη από την ξηρά. Οι συνεχείς αγώνες για την παρεμπόδιση ή την εξασφάλιση της συνέχισης της κατασκευής του, προκαλούσαν συνεχή φθορά των Τυρίων,ενώ για τα πλοία του Αλεξάνδρου, ως τεχνητός λιμενοβραχίονας λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας από τους σφοδρούς νοτίους ανέμους.
Η άλωση της υπερήφανης και απόρθητης ως τότε Τύρου ήταν σπουδαιότατος άθλος και απετέλεσε νέο μεγάλο πολεμικό τρόπαιο του Αλεξάνδρου,που στερέωσε μετά τον θρίαμβο της Ισσού ακόμη περισσότερο τη φήμη του ως ακατανίκητου στρατηλάτη
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Κλέανδρος έφτασε στον Αλέξανδρο με πλοία δια θαλάσσης
Σύμφωνα με τον Quintus Curtius Rufus, τον Ρωμαίο ιστορικό την ώρα της άφιξης του Κλέανδρου με νέες δυνάμεις στον κύριο στρατό των Μακεδόνων, ο Αλέξανδρος ενίσχυσαν και το ηθικό των Μακεδόνων
ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ
– Επιστράτευση μισθοφόρων -προμήθεια εξοπλισμού
Στα τέλη του 334 π.Χ. μι. ο βασιλιάς έστειλε τον Κλέανδρο στην Πελοπόννησο για να στρατολογήσει επιπλέον στρατεύματα .
Στην Ελλάδα, ο Κλέανδρος στρατολόγησε 4 χιλιάδες στρατιώτες, με τους οποίους επέστρεψε στις κύριες δυνάμεις του Αλέξανδρου
Στην πορεία, σύμφωνα με μια εκδοχή, αναγκάστηκε να ενταχθεί στα στρατεύματα του Αντιγόνου , που πολέμησαν κατά των Περσών στην Καππαδοκία
– Εντολή του Μ. Αλεξάνδρου για εκτέλεση του Παρμενίων
* Ο Φιλώτας ο γιος του Παρμενίωνα συνωμότη κατά του Αλεξάνδρου
Μετά την κατάκτηση των Δραγιανών , ο Αλέξανδρος πληροφορήθηκε ότι ο Φιλώτας , γιος του Παρμενίωνα, ενεπλάκη σε συνωμοσία κατά της ζωής του.
Ο Φιλώτας καταδικάστηκε από τον στρατό και θανατώθηκε.
Ο Αλέξανδρος, φοβούμενος τις συνέπειες αν επέτρεπε στον πατέρα να ζήσει, έστειλε διαταγές στη Μηδία για τη δολοφονία του Παρμενίωνα.
Δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι ο Παρμενίων εμπλεκόταν με οποιονδήποτε τρόπο στη συνωμοσία, αλλά δεν του δόθηκε καν η ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Για την υπεράσπιση του Αλέξανδρου, ένας δυσαρεστημένος Παρμενίων θα ήταν μια σοβαρή απειλή, ειδικά επειδή διοικούσε έναν δικό του στρατό, δεύτερο σε κύρος μόνο μετά τον Αλέξανδρο, και βρισκόταν κοντά στο θησαυροφυλάκιο του Αλέξανδρου και στις γραμμές ανεφοδιασμού του.
Επίσης, ως αρχηγός της οικογένειας του Φιλώτα, ο Παρμενίων θα θεωρούνταν υπεύθυνος για τις πράξεις του, παρά την έλλειψη στοιχείων που να τις συνδέουν μαζί του.
* Η εντολή τηε εκτέλεσης στον Κλέανδρο από την Ελίμια
Ο Αλέξανδρος λοιπόν ενήργησε γρήγορα και έστειλε τον Κλέανδρο και τον Σιτάλκη με καμήλες που έτρεχαν στην έρημο από την πιο άμεση οδό για να δολοφονήσουν τον Παρμενίωνα. Πριν φτάσουν τα νέα στον Παρμενίωνα της διαταγής του Αλεξάνδρου, έφτασαν οι δύο αξιωματικοί και μαχαίρωσαν τον Παρμενίωνα μέχρι θανάτου
Υπάρχει άλλη εκδοχή που μιλά για επιστολή που έστειλε ο Μέγας Αλεξανδρος στον Κλεανδρο με τον Πολύδαμα*
* Ο Πολυδάμας ήταν εταίρος μακεδονικής ή θεσσαλικής καταγωγής. Ήταν στη φρουρά του Παρμενίωνα , στη μοίρα των Φαρσαλλών .
Αργότερα στάλθηκε από τον Αλέξανδρο στον Κλέανδρο με την εντολή να θανατωθεί ο Παρμενίων και παραλίγο να λιντσαριστεί από τα στρατεύματα του Παρμενίωνα μετά την εκτέλεση της διαταγής.
Ο Πολυδάμαντας παρέδωσε την επιστολή με την εντολή να σκοτωθεί ο Παρμενίων στον Κλέανδρο.
Το επόμενο πρωί, ο Κλέανδρος παρέδωσε μερικά γράμματα στον ηλικιωμένο διοικητή και ενώ εκείνος τα διάβαζε, βούτηξε ένα σπαθί στα πλευρά του Παρμενίωνα και τον σκότωσε
Ο θάνατος του ηλικιωμένου διοικητή προκάλεσε οδυνηρή εντύπωση στους απλούς στρατιώτες, οι οποίοι ζήτησαν την έκδοση των δολοφόνων. Χωρίς να ξέρουν ότι ήταν ο ίδιος ο διοικητής τους ο Κλέανδρος
Ο Κλέανδρος μπόρεσε να ηρεμήσει τον στρατό μόνο διαβάζοντας την επιστολή του βασιλιά. Μετά από αυτό, οι στρατιώτες θέλησαν να θάψουν με τιμές τον Παρμενίωνα.
Ο Κλέανδρος τους αρνήθηκε για πολλή ώρα, καθώς φοβόταν να προσβάλει τον βασιλιά.
Ωστόσο, στο τέλος, αποκεφάλισε το σώμα, έστειλε το κεφάλι στον Αλέξανδρο και επέτρεψε να ταφεί το ακέφαλο σώμα.
*Ποιός ήταν ο Παρμενίωνας
Ο Παρμενίων (περίπου 400 π.Χ. – 330 π.Χ.) ήταν στρατηγός της Μακεδονίας, ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συμβάλλοντας στην εξάπλωση του Μακεδονικού Κράτους, και στην εκστρατεία του Αλέξανδρου για την κατάκτηση της Περσίας.
Στο πλευρό του Φιλίππου και στο προσκήνιο της Ιστορίας εμφανίζεται για πρώτη φορά περίπου το 359 π.Χ.. . Ο Παρμενίων γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη του Φιλίππου και έγινε ο πιο σημαντικός στρατηγός του. Ο Παρμενίων νίκησε πολλές φορές τους αντιπάλους της Μακεδονίας στην Ευρώπη.
Το 336 π.Χ. μετά το συνέδριο της Κορίνθου, ο Φίλιππος αποφάσισε να στείλει αυτόν και το στρατηγό Άτταλο στη Μικρά Ασία για να προετοιμάσουν το έδαφος για την Ελληνική εισβολή επικεφαλής 10.000 ανδρών. Την ίδια χρονιά ο Φίλιππος δολοφονήθηκε και ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο.
Την άνοιξη του 334 π.Χ. ο Αλέξανδρος αποβιβάστηκε με 35.000 περίπου στρατιώτες στην Ασία και ο Παρμενίων τον συνάντησε στην Τρωάδα. Μαζί κατευθύνθηκαν στο Γρανικό ποταμό, όπου έγινε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση της εκστρατείας στην Ασία. Η μάχη έληξε με νίκη των Ελλήνων συμμάχων. Μετά από αυτή τη μάχη ο Αλέξανδρος κινήθηκε προς το νότο και κυρίευσε τις Σάρδεις. Από εκεί συνέχισε προς το νότο, ενώ ο Παρμενίων προς τα ανατολικά, και το εσωτερικό της Μικράς Ασίας όπου κυρίευσε το Γόρδιο. Εκεί ξανασυναντήθηκαν με τον Αλέξανδρο τον χειμώνα του 334/333 π.Χ..
Στη μάχη της Ισσού, το καλοκαίρι του 333 π.Χ., ο Παρμενίων ήταν διοικητής της αριστερής πλευράς του στρατεύματος στην οποία ήταν ενταγμένο το Θεσσαλικό ιππικό που έδωσε μεγάλο αγώνα. Μετά τη νικηφόρα έκβαση και αυτής της μάχης και μάλιστα με αρχηγό των Περσών το βασιλιά τους, Δαρείο Γ’ Κοδομανό, που τράπηκε σε φυγή, ο Παρμενίων κατευθύνθηκε στη Δαμασκό, όπου βρήκε και κατάσχεσε το εκεί περσικό θησαυροφυλάκιο καθώς και την αλληλογραφία του Δαρείου με τους Έλληνες που ακόμη δρούσαν κατά των Μακεδόνων στην κυρίως Ελλάδα.
Το 331 π.Χ., ο Ελληνικός στρατός συναντήθηκε και πάλι με τον Περσικό για την τελευταία και την πιο σκληρή αναμέτρησή τους στα Γαυγάμηλα, κοντά στην πόλη Ερμπίλ, στο σημερινό Ιράκ.
Στη μάχη των Γαυγαμήλων ο Παρμενίων ήταν διοικητής της αριστερής πτέρυγας του στρατεύματος που δέχθηκε τις επιθέσεις του Περσικού ιππικού και των δρεπανηφόρων αρμάτων[εκκρεμεί παραπομπή]. Σε αυτή τη μάχη ήταν περίπου 70 ετών.
Τον επόμενο χρόνο, τοποθετήθηκε από τον Αλέξανδρο διοικητής του στρατού που θα έμενε στα Εκβάτανα, θερινή κατοικία των Περσών βασιλέων. Όταν τον ίδιο χρόνο ο Αλέξανδρος έκανε εκστρατεία στα ανατολικά αυτής της πόλης και κοντά στις νότιες και ανατολικές ακτές της Κασπίας και στη συνέχεια καταδιώκοντας το Δαρείο -επιχείρηση στην οποία σκοτώθηκε ο δεύτερος γιος του Παρμενίωνα, Νικάνωρ- ο Παρμενίων κατευθύνθηκε δυτικά αυτής της πόλης κοντά στις δυτικές ακτές της Κασπίας, φτάνοντας στις παρυφές του Καυκάσου. Αυτή ήταν και η τελευταία στρατιωτική επιχείρηση στην οποία πήρε μέρος.
.
– Αντιβασιλέας στην χώρα της Μηδίας
Μετά τη δολοφονία του Παρμενίωνα, η θέση του ως αντιβασιλέας του βασιλιά στη Μηδία πέρασε στον Κλέανδρο
Η Μηδία ήταν αρχαία χώρα της Ασίας που βρισκόταν μεταξύ της Αρμενίας, της Ασσυρίας, της Περσίας, της Παρθίας και της Υρκανίας. Βρισκόταν στη σημερινή βόρεια Περσία και Ιράκ.
Οι Μήδοι ανέπτυξαν αξιόλογο εμπόριο και τέχνες. Η χώρα παρήγε μέλι, σταφύλια και κρασί, σύκα, εσπεριδοειδή, πορτοκάλια, λεμόνια και ιδίως κίτρα, τα λεγόμενα “μηδικά μήλα”. Έκανε παραγωγή και εμπόριο αλατιού. Τα αγέρωχα άλογα από την πεδιάδα της Νισαίας ήταν περιζήτητα, και αγοράζονταν από τους Πέρσες αυτοκράτορες. Από αυτούς πήραν και οι Πέρσες την αγάπη τους για τη χλιδή και τη σπατάλη.
Η θρησκεία τους, την οποία αργότερα ασπάσθηκαν και οι Πέρσες ήταν συνδεδεμένη με την αστρολογία και την αστρονομία. Οι ιερείς των Μήδων ονομάζονταν Μάγοι όπως αναφέρουν οι Ξενοφώντας, Στράβων και Αιλιανός.
Όταν το περσικό κράτος καταλύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, η Μηδία διαιρέθηκε σε δύο τμήματα: το βόρειο τμήμα, που αποτέλεσε τη Μικρή ή Ατροπατηνή Μηδία με πρωτεύουσα τα Γάζακα και το νότιο τμήμα, τη Μεγάλη Μηδία, με πρωτεύουσα τα Εκβάτανα.
Τα Εκβάτανα, ή Αγβάτανα, ή Επιφάνεια (ελληνική ονομασία), ήταν σπουδαία αρχαία πόλη στην άνω Μηδία παρά τους πρόποδες του όρους Ορόντου, προ της οποίας εκτεινόταν εύφορη πεδιάδα . Ο Κτησίας αναφέρει ότι η αρχική ίδρυση της ανάγεται στους μυθικούς χρόνους. Μάλιστα λέγεται ότι η Σεμίραμις είχε στη πόλη αυτή οικοδομήσει το ανάκτορό της και είχε φροντίσει την κατασκευή διώρυγας για την υδροδότηση της πόλης. Κατ΄ άλλους ιδρυτής της πόλης φέρεται κάποιος από τους Σέλευκους Βασιλείς. Ο Ηρόδοτος θεωρεί ιδρυτή των Εκβατάνων τον Δηιόκη όταν κατέλαβε αυτήν και την κατέστησε πρωτεύουσα της Μηδίας τον 7ο αιώνα π.Χ.
Τα Εκβάτανα παρέμειναν έδρα των διαδόχων του Δηϊόκη καθώς και θερινή διαμονή της Δυναστείας των Αρσακιδών. Ο Μέγας Αλέξανδρος επισκέφθηκε δύο φορές τα Εκβάτανα, το 330 π.Χ. και το 324 π.Χ. όπου και βρήκε αμύθητο θησαυρό, όπως βεβαιώνει ο Αρριανός. Κατά τον Ιουστίνο ο θησαυρός εκείνος έφθανε τα 180.000 τάλαντα ενώ κατά τον Στράβωνα τα 190.000 τάλαντα. Ο Μ. Αλέξανδρος αφαίρεσε το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού επικαλύμματος του ανακτόρου, ενώ το υπόλοιπο αφαίρεσαν ο Αντίγονος και ο Σέλευκος ο Νικάτωρ.
Το 330 π.Χ. στα Εκβάτανα σκοτώθηκε ο Παρμενίων και εκεί το 325 π.Χ. πέθανε ο Ηφαιστίων. Επί Αντιόχου του Μεγάλου μόνο ο ναός του Μίθρα διατηρούσε ακόμα επίχρυσους κίονες και μεγάλο αριθμό χρυσών κεράμων. Από το υλικό αυτό προέρχονταν τα νομίσματα που κόπηκαν τότε αξίας 4.000 ταλάντων. Κατά την εκστρατεία του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς εναντίον των Πάρθων (165/4 π.Χ.), ο Έλληνας βασιλιάς της Συρίας επανίδρυσε τα Εκβάτανα ως Επιφάνεια.
Η Μηδία αναφέρεται και στην Παλαιά Διαθήκη.
Ήταν κυρίως ορεινή χώρα που διασχιζόταν από τις οροσειρές του Ταύρου και Αντιταύρου, καθιστώντας την φυσικό οχυρό από τους γύρω εχθρούς.
Παρά ταύτα σπουδαίοι ποταμοί, ο Καμβύσης και ο Αμάρδος (ή Μάρδος), καθώς και μικρότεροι, ο Ματσιανός, ο Στράτων, και ο Χαρίντας καθιστούσαν τη χώρα εύφορη και περίφημη για τα άλογά της.
Σε αυτή τη θέση ο Κλέανδρος διακρίθηκε από αγανακτήσεις και απέκτησε πολλούς εχθρούς.
ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΛΕΑΝΔΡΟΥ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ
Το τέλος του Ελιμείωτη Κλεάνδρου αδερφού του Κοινου ήταν άδοξο.
Ο Μέγας Αλέξανδρος έδωσε εντολή να εκτελεσθεί ,κάι ανάλογο που είχε γίνει με τον Παρμενίωνα . Με την διάφορα στην περίπτωση του Παρμενίων η εντολή είχε δοθεί από τονΑλεξανδρο και εκτελεσθεί από τον Κλέαρχο.
1η εκδοχή για την εκτέλεση του << κατάχρηση εξουσίας >>
Επίσημη εκδοχή ήταν <<κατάχρηση εξουσίας και ανάρμοστη συμπεριφορά στους πολίτες >> από την θέση του αντιβασιλέα της Μηδίας στην οποία τον είχε τοποθετήσει
Λέγεται ότι το 324 π.Χ. ο Αλέξανδρος, επέστρεψε στην Καρμανία από την Ινδική εκστρατεία , ενημερώθηκε για την ανάρμοστη συμπεριφορά του Κλέανδρου στους πολίτες της Μηδίας.
Οι κάτοικοι των κατακτημένων επαρχιών κατηγόρησαν τον Κλέανδρο, μεταξύ άλλων στρατιωτικών ηγετών, ότι ληστεύει ναούς και χώρους ταφής, παραμελώντας τους υπηκόους του, βίαζε κορίτσια και ευγενείς γυναίκες .
Ιδιαίτερη αγανάκτηση προκάλεσε η βία του Κλέανδρου σε μια αθώα κοπέλα, την οποία αργότερα έδωσε ως παλλακίδα στη σκλάβα του.
Για να προκαλέσει φόβο σε άλλους Μακεδόνες, ο Αλέξανδρος καταδίκασε σε θάνατο αρκετούς στρατιωτικούς, μεταξύ των οποίων και τον Κλέανδρο.
Ο Quintus Curtius Rufus παραθέτει τα λόγια του Αλέξανδρου όταν παίρνει μια απόφαση:
«Οι κατήγοροι έχουν ξεχάσει ένα, και, επιπλέον, το μεγαλύτερο έγκλημα – τη δυσπιστία στην ευημερία του: δεν θα τολμούσαν ποτέ να κάνουν αυτό που έκαναν αν επιθυμούσαν την επιτυχή επιστροφή του από την Ινδία ή πίστευαν ότι θα επέστρεφε ….. . >>
– 2η εκδοχή ή ανάμιξη του σε συνωμοσία .
Όμως η άποψη πολλών ιστορικών είναι ότι , ο αληθινός λόγος για την εκτέλεση του Κλέανδρου ήταν ότι ο διοικητής εντάχθηκε στην ομάδα του συμπατριώτη του Ελιμέα και θησαυροφύλακα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Άρπαλου , ο οποίος ετοιμαζόταν να καταλάβει την εξουσία μετά τον πιθανό θάνατο του Αλέξανδρου κατά την εκστρατεία στην Ινδία.
Είναι πιθανό ο Κλέανδρος να εντάχθηκε στην ομάδα του Άρπαλου που αποτελούνταν κυρίως από Ελιμιώτες στην καταγωγή, που δεν πίστευε στην ασφαλή επιστροφή του Αλέξανδρου από την Ινδία και, σύμφωνα με μια εκδοχή, ετοιμαζόταν να καταλάβει την εξουσία
