Έφυγε από τη ζωή (19.4.) η Νίκη Σιμελίδου, σύζυγος του επί σειρά ετών Διευθυντού της Παθολογικής Κλινικής του Μαμάτσιου Νοσοκομείου Κοζάνης, δρα Ιατρικής Σιμελίδη Δημητρίου, μητέρα έξι παιδιών. Η Νίκη Σιμελίδου υπήρξε ταπεινή σύζυγος. Ουδέποτε καυχήθηκε για τη θέση του συζύγου της. Ήταν όμως πρόθυμη να βοηθήσει οποιονδήποτε ζητούσε την ιατρική βοήθεια του Διευθυντού της Κλινικής. Όχι μόνο αυτό, αλλά και πρόθυμα αναλάμβανε όλα τα οικογενειακά βάρη, όταν ο σύζυγός της μετέβαινε σε χώρες της Αφρικής, όπου υπήρχαν οργανωμένες Ορθόδοξες Ιεραποστολές, προκειμένου να προσφέρει δωρεάν τις ιατρικές του υπηρεσίες και να ανακουφίσει τον πόνο Αφρικανών αδελφών μας. Έλειπε από το σπίτι ο γιατρός για μήνα και πλέον τέσσερις φορές στη διάρκεια της νοσοκομειακής θητείας του και πάντοτε στη διάρκεια των διακοπών του. Όχι μόνο δεχόταν αδιαμαρτύρητα την απουσία του, που σήμαινε ταυτόχρονα παραίτηση από οποιεσδήποτε οικογενειακές διακοπές, αλλά ο σύνδεσμος που ανέπτυσσε ο σύζυγός της με τα πρόσωπα της Ιεραποστολής είχε ως συνέπεια να φιλοξενήσει συχνά στο σπίτι της τα πρόσωπα αυτά, όταν επισκέπτονταν την Ελλάδα.
Η Νίκη ήταν πρόσωπο με βαθιά θρησκευτικότητα. Όλη η οικογενειακή της ανατροφή ήταν συνειδητά εκκλησιαστική. Ο αδελφός της, π. Μάξιμος, έγινε αγιορείτης Ιερομόναχος, με εξαιρετικές επιδόσεις στη βυζαντινή αγιογραφία και ψαλτική.
Το ίδιο ευλαβικό, εκκλησιαστικό περιβάλλον συνάντησε και όταν παντρεύτηκε. Η κουνιάδα της Ελένη έγινε μητέρα οχτώ παιδιών, εκ των οποίων πέντε ντύθηκαν το μοναχικό σχήμα (τρία αγόρια και δύο κορίτσια). Ο σύζυγός της εκοιμήθη ως μοναχός Νεκτάριος στη Μονή Κωνσταμονίτου, όπου μόναζαν τα τρία αγόρια του.
Η Νίκη δεν επεδίωξε κάποια θέση εργασίας. Αφοσιώθηκε στην κατά Χριστόν ανατροφή των έξι παιδιών της. Ο πρώτος υιός της έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης. Η πρώτη κόρη της έφερε στον κόσμο πέντε παιδιά. Όλα τα παιδιά της ζουν με ευλάβεια. Η σύζυγος του γράφοντος είχε την τιμή να γίνει νονά της νεότερης κόρης της, Μαρίας.
Δοκιμάστηκε η Νίκη στα τελευταία της από μία αυτοάνοση αρρώστια, που την ταλαιπωρούσε. Χρειάστηκε να δια σωληνωθεί και να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν τη διασωλήνωση την άκουγε ο σύζυγός της να απαγγέλει την προσευχή: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…»
Ευχόμαστε αυτός ο Κύριος και Δεσπότης της ζωής της να την αναπαύσει από τους πολλούς και μεγάλους κόπους της και να την έχει μετά των Δικαίων εν χώρα ζώντων.
