Πάνω που η κατάσταση ήταν υπό πλήρη έλεγχο. Η εξουσία και το κράτος επιστράτευσαν όλα τα μέσα: ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμούς, για να σπείρουν την ανασφάλεια και την απόγνωση στους πολίτες .Τα σκάνδαλα και οι υποκλοπές δηλητηρίασαν το δημόσιο λόγο, ενώ στην ατμόσφαιρα πλανάται η απειλή του πολέμου. Φρόντισαν γι αυτό οι υπηρέτες της εξουσίας με την ακατάσχετη φασαρία στο γυαλί, που ζαλίζει το μυαλό, ναρκώνει τη διάθεση , καθηλώνει το σώμα.
Η Δημοκρατία με στραμπουληγμένα τα δυο της πόδια, τους νόμους και το κράτος δικαίου, γονατίζει μπροστά στον αυταρχισμό της Δικαιοσύνης. Οι πολίτες στριμωγμένοι στη γωνία, ανήμποροι να υπερασπιστούν το δίκιο τους. Η κοινωνία γονάτισε. Και πρέπει να συρθεί για ένα ακαθόριστο διάστημα ως τις εκλογές, όπου θα βρει μπροστά της το μεγάλο δίλημμα, να αποφασίσει αν θα βγει από το μπαλόνι της ασφυξίας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να δει το φως της ελευθερίας.
Ποιοι μπορούν να το δούνε πρώτοι και να το σκορπίσουν στα πλήθη; Είναι οι άνθρωποι της τέχνης , που δεν βολεύονται στα σκοτάδια. Παλεύουν να κρατήσουν ανοιχτά τα φτερά της φαντασίας, για να ταξιδεύουν τα όνειρά τους σε μια διαρκή αναζήτηση της ένωσης με το θείο. Σκάβουν τα βάθη της ψυχής, για να μας ελευθερώσουν με τις λέξεις, τους στίχους, τα χρώματα και τις μελωδίες από τα βάρη, τους πόνους και τις αγωνίες μας. Είναι οι νέοι που δεν βολεύονται στα καλούπια του πρέπει, στην απαγόρευση, στη βία και τον αυταρχισμό. Δουλεύουν και πέρα από το οκτάωρο, για να ζήσουν και να προσφέρουν σε όλους εμάς την ψυχαγωγία ή τη διασκέδαση, για να μπορέσουμε να αντέξουμε τα δύσκολα του κάθε μέρα.
Ήρθαν λοιπόν ένα Π και ένα Δ με την υπογραφή της κυρίας Εξουσίας και τους σπρώχνουν, να πέσουν κάτω, να τους τσαλαπατούμε χωρίς να τους βλέπουμε. Να μην ξεχωρίζουν, γιατί μας δείχνουν το δρόμο προς το άνω – θρώσκω. Αυτή είναι η ανάγκη του πνεύματος και της ψυχής.
Μόνο που οι άνωθεν δεν υπολόγισαν σωστά την αντίδραση των ελεύθερων ανθρώπων της τέχνης. Το Π κι το Δ τους έκαναν τη ζημιά. Άνοιξαν δυο τρύπες στο μπαλόνι της ασφυξίας και ξεχύθηκαν πολλά μικρά πολύχρωμα ρυάκια ζωντανών ανθρώπων, που κατέκλυσαν τους δρόμους. Έκαναν σκηνή τους τις πλατείες, όπου παίχτηκε ένα και μόνο έργο με τίτλο «Απεργία» και το κείμενο είχε μία μόνο πρόταση: «Θέλουμε να μας ακούσετε»
.Ο κόσμος υποκλίθηκε μπροστά στο μεγαλείο: Οι δάσκαλοι κατέβηκαν από την έδρα, αρνήθηκαν τη θέση εργασίας τους και περπάτησαν χέρι χέρι μαζί με τους μαθητές τους, μπροστά στο δίκιο του αγώνα τους. Απέναντί τους στάθηκε η εξουσία, ξεδιάντροπη και τους χλεύασε, σαν το τραυματισμένο θηρίο που βρυχάται λίγο πριν το τέλος του .Αυτή ήταν και η ύβρις, η κορύφωση του έργου. Έπεται η κάθαρση. Θα έρθει, διότι ενώθηκαν με τα πλήθη και έγιναν ποτάμι αισιοδοξίας, που μπορεί να παρασύρει την κοινωνία και να την οδηγήσει στο φως της ελευθερίας.
Κοζάνη 14-2-2023
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
