Δε θα γράψω για την εξαιρετική παράσταση, για τους Εν Δυνάμει, την εκπληκτική ερμηνεία.
Δε θα γράψω για τα μηνύματα του έργου. Εξάλλου τι μπορεί να γράψει κανείς για τον ΠαπαΔΙΑΜΑΝΤΗ.
Δε θα γράψω για τον κόσμο που πλημμύρισε την αίθουσα προτάσσοντας ευαισθησία και συναισθήματα.
Δε θα γράψω για τον τρόπο που ο Σύλλογος Γονέων, Κηδεμόνων και φίλων ατόμων με αναπηρία Εορδαίας οργάνωσε την όλη εκδήλωση για την ημέρα των ΑμΕΑ.
Δε θα γράψω καν για το κόσμημα που φιλοξένησε την παράσταση. Tον Σύλλογο Ποντίων Πτολεμαΐδας. Ένα οικοδόμημα που δεν είναι απλά ένα κτίριο αλλά ένα κτιριακό συγκρότημα, εντυπωσιακό, πρωτοποριακό, λειτουργικό και αξιοθαύμαστο.
Θα γράψω όμως για την ώρα που ο Γιάννης ανέβηκε στην σκηνή.
Για την ώρα που από τον διάδρομο του άνω διαζώματος βρέθηκε επί σκηνής
Μέλος του συλλόγου ο Γιάννης, κάποια στιγμή με την παράσταση εν εξελίξει άφησε την θέση του, κατηφόρισε τον διάδρομο, ανέβηκε στην σκηνή και πήρε θέση ανάμεσα στα μέλη της ομάδας επαναλαμβάνοντας ατάκες του σχήματος.
«Κούμπωσε» τόσο άψογα, τόσο τέλεια, τόσο «ουάου» που κανένας δε μπόρεσε να καταλάβει αν το συμβάν ήταν μέρος της παράστασης ή όχι.
Με απόλυτο αυθορμητισμό, ο Γιάννης συνέχιζε να επαναλαμβάνει λόγια και κινήσεις της ομάδας που τον «αγκάλιασε» με τον επαγγελματισμό και την ευαισθησία της.
Για μερικά λεπτά ο Γιάννης έγινε πρωταγωνιστής της παράστασης «Γουτού Γουπατού», εκπέμποντας έναν ισχυρότατο κώδικα ηθικής και την συχνότητα μίας αγνής, όμορφης, καλοσυνάτης, ευαίσθητης, ανθρώπινης καρδιάς. Όπως ο Μανώλης το Ταπόι έτσι ακριβώς όπως τον «γέννησε» ο Παπαδιαμάντης.
Ανεκτίμητη και συγκλονιστική η στιγμή. Στιγμή που σε κάνει να ζηλέψεις και ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσεις την αξία του αυθορμητισμού. Του αγνού αυθορμητισμού.
Του αυθορμητισμού που κάνει πάταγο χωρίς όμως να αναστατώνει και να δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα.
Του αυθορμητισμού που δεν τον ενεργοποιούν τα εγωιστικά χαρακτηριστικά, η ανάγκη επιβεβαίωσης, η πρεμούρα να γίνεις επίκεντρο.
Στις 3 του Δεκέμβρη 2022, ο Γιάννης έδωσε μία «παράσταση ζωής» υπογραμμίζοντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο ότι η «αναπηρική αδυναμία» ωχριά μπροστά στην σύγχρονη αγκυλωμένη κοινωνία που έχει καταστεί υποχείριο του προγραμματισμού, της ανούσιας σχολαστικότητας, της τυπολατρίας, της σοβαροφάνειας, της εικονικής τελειότητας.
Στις 3 του Δεκέμβρη ο Γιάννης έδωσε ένα δυνατό μάθημα για το πως είναι να κάνεις πραγματικότητα το «Fallow your Heart».
Ουρανία Στυλιάδου
