Τα βήματα στάγδην
Κακό, για όσους ανυπομονούμε να δούμε το συντομότερο, την Εθνική μας κυριαρχία να διευρύνεται έτι περαιτέρω και να αποκτά ακόμα ισχυρότερα ερείσματα.
Καλό, για όσους θεωρούν, πως η βραδύτητα στο σχεδιασμό και την έλευση νέων δεδομένων (Συμφωνιών, Μνημονίων, μονομερών αυτοδίκαιων ενεργειών μας κλπ), συντείνει στην μεγιστοποίηση των ωφελειών, που αναμένεται να προκύψουν.
Ο λόγος, όπως καταλαβαίνετε, για την υπογραφή του Μνημονίου συνεργασίας με την Αίγυπτο στον τομέα της Έρευνας και Διάσωσης, τον ορισμό των χώρων δράσης κάθε χώρας (που συμπίπτει με το FIR κάθε χώρας επίσης) και την έμπρακτη ακύρωση – όπως διατείνονται οι πρωτεργάτες της συμφωνίας – του εξώφθαλμα παράνομου Τουρκολιβυκού Μνημονίου.
Επειδή όμως εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, των αδημονούντων να εισπράξουν χειροπιαστά αποτελέσματα από την Εξωτερική μας πολιτική, μετά από κάθε συμφωνία, που την θεωρώ ημιτελή ή έστω όχι προσεκτικά σταθμισμένη, αλλά περισσότερο φοβική, άθελα μου μπαίνω και πάλι στo τρυπάκι των προβληματισμών και των ερωτημάτων, που όσο κι αν εντείνω το ευήκοον ους μου, αδυνατώ να βρω απάντηση.
Ερώτημα ένα… Γιατί σε καμία επίσημη δήλωση, όπως και ρεπορτάζ σοβαρών ΜΜΕ, δεν επιχειρήθηκε η νοητική έστω ταύτιση των ορίων εφαρμογής του υπογραφέντος Μνημονίου Έρευνας και Διάσωσης, με τα όρια της δυνητικής ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών (όσο κι αν διαφοροποιούνται μεταξύ τους), ως λογική συνέχεια της πρώτης ημιτελούς οριοθέτησής της, που υπογράφτηκε ένα χρόνο πίσω;
Έχω την αίσθηση, πως τα γεωγραφικά όρια του Μνημονίου για την Έρευνα και τη Διάσωση, σε μεγάλο βαθμό ταυτίζονται με τα γεωγραφικά όρια της επιδιωκόμενης να υπογραφεί ΑΟΖ (άσχετα αν η πρώτη έχει αναφορά στον αέρα και η δεύτερη στη θάλασσα), όπως επίσης έχω την ισχυρότατη αίσθηση, πως όλο το φέρνουμε γύρω γύρω, αλλά στην τελική δεν τολμάμε καν να αγγίξουμε το θέμα της ΑΟΖ και του ορισμού της, με το φοβικό σύνδρομο να εγείρεται για μια ακόμα φορά και να επηρεάζει καταλυτικά τη λήψη αποφάσεων, που θα έβαζαν οριστικά τέρμα στα ανομολόγητα τερατουργήματα της Άγκυρας περί Γαλάζιας Πατρίδας
Ερώτημα δύο… Γιατί μέχρι σήμερα, δεν προσκλήθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία να συντρέξει και να συνυπογράψει το Μνημόνιο αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει το προοίμιο μιας κυοφορούμενης συμφωνίας καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ των τριών χωρών;
Ερώτημα τρία… Γιατί στα πλαίσια της υπηρέτησης του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού χώρου Ελλάδας Κύπρου, όπως το συνέλαβε το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου και στην ανάγκη για κοινή προσπάθεια και συμμετοχή στην αμυντική θωράκιση του Ελληνισμού, δεν κλήθηκε μέχρι σήμερα η Κυπριακή πλευρά εμπράκτως να το στηρίξει, ενισχυοντας τις προσπάθειες της Ελλάδας για την ενδυνάμωση της αποτρεπτικής ισχύος της – άρα και της ίδιας της Κύπρου – μέσω της ανάληψης ευθύνης για αποπληρωμή μιας ακόμα φρεγάτας για παράδειγμα, που θα μπορούσε να επιχειρεί στην Ανατολική Μεσόγειο προσφέροντας της ασφάλεια και ενισχύοντας στο πεδίο την Ελληνοκυπριακή κοινή αμυντική συνεργασία; Θα μπορούσα να θέσω πολλά περισσότερα ερωτήματα, καθώς το ένα γεννά ένα επόμενο και αυτό ένα ακόμα και πάει λέγοντας.
Δεν ωφελεί όμως την ώρα, που μένουν αναπάντητα τα πρώτα και πλέον βασικά…
Κατά την γνώμη μου, πραγματικό ενταφιασμό των σχεδιασμών της Τουρκίας σε Αιγαίο και Μεσόγειο, αποτελούν μόνον οι παρακάτω πρωτοβουλίες:
– Επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ
– Ορισμός ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος, Αιγύπτου και Κύπρου
– Υπογραφή νέων αμυντικών συμφωνιών με Ισραήλ και Ιταλία
– Σταθερή χωρίς παρεκκλίσεις ενίσχυση της αποτρεπτικής μας ισχύος σε όλους τους κλάδους των ενόπλων μας δυνάμεων
– Έμπρακτη συμμετοχή της Κυπριακής δημοκρατίας στην ενίσχυση του Δόγματος της κοινής μας άμυνας
Η αέναη κουβέντα γύρω από όλα τα παραπάνω, η μονότονη επανάληψη χιλιοειπωμένων λόγων περί προσήλωσής μας στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, που όμως δεν συνοδεύεται από απτές πρακτικές μηδενικής ανοχής στις καθημερινές τουρκικές παραβιάσεις του Εθνικού μας χώρου, η ατολμία στη λήψη αποφάσεων στη κατεύθυνση των παραπάνω προτάσεων, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επόμενη ζοφερή μέρα της στρατιωτικής εμπλοκής μας με την αποθρασυμένη εξ αιτίας των δικών μας συμπεριφορών, Τουρκία.
Λέγεται και απόλυτα το συνυπογράφω, πως ο Ερντογάν δεν σέβεται… φοβάται όμως και υπολογίζει πολύ τον αποφασισμένο, καλά διαβασμένο και δυνατό αντίπαλό του.
Μη του δώσουμε την ευκαιρία να αποτολμήσει κάτι, που θα μας βάλει όλους σε περιπέτειες, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε, λαμβάνοντας ηχηρό το μήνυμα της αποφασιστικότητά μας, να παραμείνει απλά πιστός στις άσφαιρες και ανέξοδες απειλές του…!
Στέλιος Κ.καθηγητης κ βολιωτης.
- Edit
Με το πληκτρολόγιο και τη στριφογυριστη καρέκλα την αναπαυτικη,όλοι
γινόμαστε Κολοκοτρωναιοι!
Σε περίπτωση που οι Τούρκοι εφαρμόσουν το casus belli με την επέκταση των
χωρικων υδατων;
Τι γινεται;και γιατί δεν έγινε τόσα χρόνια η επεκταση;
Έξω απ τον χορό πολλα τραγούδια λεμε,”τουλάχιστον ας μαθαίνουμε τα βήματα του χορου” δικό μου!
Κι επειδή προκαλεί ο ερντοαν,πρέπει εμείς να πανικοβληθουμε;
Κιοπέκ( σκυλι) που γαυγίζει ισιρμαζ( δεν δαγκωνει).
Το ξέρουν οι Τούρκοι και όχι εμεις;
Αυτό που πρόκειται να κάνουν οι Τούρκοι,θα το κάνουν, ασχέτως της επεκτασεως των ιδικων μας χωρικων υδατων!
Την 5η πρωινή του Σαββάτου 20 Ιουλίου του 1974,οι Τούρκοι εισβάλλουν
στην μαρτυρικη( μετα) Κύπρο,λέτε την εισβολή να την αποφάσισαν την προηγούμενη ημερα;
Όχι,την εισβολή την προαποφασισαν από το ’55(περισσότερα επ αυτού,στο βιβλίο του Θ. Κοροβινη με τιτλο ” ’55”),απ τα Σεπτεμβριανα,τότε που οι τουρκοι
έκαψαν,ρημαξαν,φυλακισαν και σκότωσαν Έλληνες της Πόλεως, τότε,που οι Τούρκοι έφτιαχναν ομοιώματα του Αρχιεπισκοπου Μακαριου ,τον οποίον αποκαλούσαν piskopo kupek( σκυλι Αρχιεπισκοπε )
Τον ξεριζωμό του Ποντιακου Ελληνισμού,τον αποφάσισαν και τον σχεδίασαν, το 1922;οχι,αλλά απ το 1909,τότε που τον Κεμάλ ,δεν τον γνώριζε ούτε η μητέρα του!!
Ξερίζωσαν τους Έλληνες του Ποντου με τη βοήθεια Άγγλων,Γάλλων,Ιταλών και πρωτίστως Γερμανων!
Το 1974,κάνουν την πρώτη εισβολή και τις 7;Αυγούστου τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο και;
Ποια η αντίδραση των συμμάχων μας;καμια!
Και ο τοτε πρωθυπουργος είπε τα αμίμητο λόγια υποταγής, δουλικότητας και άφατου ραγιαδισμου” Η Κυπρος κείται μακραν”.
Αν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα,αν μας παρουν κάποια βραχονησίδα,αν φυσήξει και πέσει η Ελληνική Σημαια,αν φυσήξει κι έλθει απ την τουρκια η ημισεληνος ,αν,αν,αν!
Δεν είναι καιρός για πολέμους και οι Τούρκοι δεν είναι και μπουνταλαδες,όπως τους θεωρούμε,έχουν σχέδια και μας παίζουν στα bes parmak( στα πέντε δαχτυλα!
Ουτε οι Τούρκοι έχουν ομοψυχία,ούτε εμεις!
Βλέπουν οι τουρκοι ,στην Ελλάδα ,μπαταχτσηδες κλέβουν σπίτια ανθρωπων,
βλέπουν πολιτικούς αναλγητους να Πετσοκοβουν μισθούς εργαζομένων,να Πετσο κοβουν συνταξεις εργαζομένων, να Πετσοταιζονται με παχυλούς μισθούς αργοσχολοι για να πλουτιζουν,βλέπουν την ανεργία στο ζενίθ,βλέπουν μια κουρασμένη και μια ξεκάρφωτη κοινωνία,βλέπουν ακρίβεια παντού,βλέπουν,βλέπουν μια Ελλάδα ημιθανη και μας έχουν πάρει στο meze και μας περιγελούν με τις, δήθεν, νυχτερινές επισκέψεις!
Atsi Aya unanaz( νηστικό αρκούδι,δε χορευει),ούτε πολεμάει, φυσικα!
Πριν από χρόνια πολλά πολεμούσαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας με τρεις ελιές και δύο κρεμμύδια στουμπισμενα ,σήμερα τα παιδια μας,οι νέοι μας δεν είναι μεγαλωμένα για πολεμους σε πεδία των μαχών.
Έχουμε τεράστια οικονομικά προβλήματα,κοινωνικά προβλήματα και ,και μια
τεράστια συρρικνωση του πληθυσμου, επιχειρα πολιτικών αβελτεριων και από πάνω θέλουμε να προκαλούμε και τους γειτονες;
Πειράματα δε γίνονται σε τέτοιους δύσκολους καιρους!
Αν είχαμε( αν παλι) Κολοκοτρωναιους και Δαβακηδες σημερα,ξέρετε, τι θα έλεγαν, τι θ απαντούσαν στους Τούρκους;
Όχι μόνον τα χωρικά μας ύδατα θα επεκτείνομαιστα 12 μιλια,αλλά και τα ….θα τανυσουμε( τεντωσουμε) έως τα 12 μίλια!
Τα παιδιά μας τα φροντίζουμε πολύ,τα προσέχουμε,τα φτιάξαμε στα κρύσταλλα Βοημίας,ευθραστα,δεν τα χαλαλιζουμε σε πολέμους!
Ποια είναι αυτα που θα τανυσουμε;
Θα το έγραφα,αλλά σέβομαι όλους εσάς τους αναγνωστες και το kozani life,το αγαπημένο μου!
Όποιος ξέρει το λεξικό του Θοδωράκη Κολοκοτρώνη,το κατάλαβε το υπονοουμενο!
Οι Τούρκοι λένε και μια άλλη παροιμία για να μας μειωσουν!
” uc yunanli,bes kapetani”,o εστι μεθερμηευόμενο” τρεις ελληνες,πέντε καπετάνιοι”αναφερετε στη φαγωμάρα μας, την υπάρχουσα στη διαχρονία