2000, περπατάω μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου…φτάνω έξω από το γραφείο του, η πόρτα ανοιχτή, μια καλημέρα αρκούσε να τον κάνει να σηκωθεί και να σε πλησιάσει. Στο άκουσμα της λέξης «Σιάτιστα» το χαμόγελο του τόσο ζεστό!
Έως τότε ήταν ο κ. Παπαγεωργίου, ένα όνομα συνδεδεμένο με το γυμνάσιο-λύκειο της Σιάτιστας, με τη γούνα από τις ιστορίες όπως τις ακούγαμε από τους γονείς μας, με τον «πολιτιστικό Αύγουστο» στον προαύλιο χώρο του γυμνασίου-λυκείου, εικόνες και καταστάσεις γνώριμες για τη γενιά μου. Μόνο που ακολούθησαν κι άλλες γενιές….
και όλα τα παραπάνω έμειναν ίδια σαν να μην κύλησε ο χρόνος, σαν να μην άλλαξαν οι εποχές! Δεν ξέρω ποιος τελικά ένιωθε πιο περήφανος, εκείνος που στο άκουσμα της λέξης «Σιάτιστα» το πρόσωπο του φωτίζονταν ή κάθε Σιατιστινός που στο άκουσμα του ονόματος «Παπαγεωργίου» κυρίως εκτός της πόλης, δήλωνε με υπερηφάνεια τον τόπο καταγωγής του.
Μέγας Ευεργέτης…Δωρητής….μα πάνω από όλα Άνθρωπος που άπλωσε το χέρι του σε κάθε έναν που απλά «του χτύπησε την πόρτα»…..
Καλό ταξίδι!
