Το περιμέναμε τόσο πολύ, σαν τη σωτηρία μας για όλα που μας πλάκωναν. Και ήρθε ξυπόλυτο, για να μας δείξει το μυστικό της ελευθερίας του παντού, στην παραλία, στη θάλασσα, στο βουνό, παντού « ξυπολυταριό».
Χοροπηδάει ανάλαφρο και πετάει από πάνω του όλα τα βάρη και τα στενάχωρα του χειμώνα και του καιρού μας: δυσκολίες, αγωνίες, κούραση σωματική και ψυχική, φόβους, πόνους, αβεβαιότητες, θυμούς. Και όλα αυτά με δυο πατούσες. Εκεί απολήγουν όλα τα όργανα του σώματός μας και αποθέτουν όλη την ένταση, την πίεση, την κακή ενέργεια της κόπωσης και της δυσφορίας για τα δεινά που μας μαστίζουν.
Και μένει το απλό περπάτημα με τις γυμνές πατούσες, για να φύγει από το σώμα μας η αρνητική ενέργεια. Η μάνα γη σε κάθε πάτημα στην άμμο, στο χώμα ή στο γρασίδι ρουφάει το κακό και μας ανταμείβει σ’ αυτό το «φίλημα» μαζί της με καλή ενέργεια, αλάφρωμα και ευεξία.
Πόσο κοντά είμαστε στη μάνα γη, για να δεχτούμε την ευεργετική επαφή μαζί της; Εκείνη είναι πάντα εκεί και μας περιμένει, απλόχερη. Τι μας κρατάει μακριά της; Είναι όλα τα μικρά και τα μεγάλα πρέπει που μας στενεύουν και μας κρατάνε μέσα σε καλούπια. Τα στενά παπούτσια με το στυλ και το ανάλογο βάδισμα, που δηλώνουν και την κοινωνική μας εικόνα.
Ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας κι ας ακολουθήσουμε το ξυπόλυτο μαυροτσούκαλο καλοκαίρι. Θα είναι σαν να κάνουμε λίγα βήματα επάνω στη σκηνή δίπλα στην ξυπόλυτη ντίβα, τη Σεζάρια Έβορα, η οποία με το ξυπόλυτη διαμαρτύρεται για τη φτώχεια στη χώρα της, για τους ξυπόλυτους από ανάγκη.
Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε από επιλογή, για την ψυχική μας υγεία.
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
