Κηδεύτηκε χθες στην Κοζάνη ο κάτοικος Αθηνών-Κοζάνης, αλλά έμμονος Κοζανίτης Δημήτρης Τριανταφύλλου, γιατρός στο λειτούργημα του, και ειδήμων της μουσικής για πιάνο. Γόνος εμπορικής οικογένειας ήλθε σε επαφή με το πιάνο σε μικρή ηλικία και έκτοτε παρακολούθησε – εκτιμώ – περισσότερες ζωντανές συναυλίες λόγιας μουσικής από οποιονδήποτε άλλον συμπολίτη μας. Ταξιδεύοντας διαρκώς και επιμελώς, ανίχνευε και μελετούσε τα διεθνή προγράμματα συναυλιών, σε αίθουσες, διαγωνισμούς και φεστιβάλ επί δεκαετίες σε όλη την Ευρώπη, με τις περιγραφές των εμπειριών του να αποτελούν μαθήματα ερμηνευτικής ανάλυσης. Συχνά, ερασιτέχνης πιανίστας ο ίδιος, εξέφραζε και μια μικρή δυσφορία που δεν ακολούθησε το κάλεσμα στα πλήκτρα επαγγελματικά, κάτι που όμως δεν μείωνε αλλά μάλλον έθρεφε το πάθος του για τη μουσική.
Γνώρισα τον «γιατρό», όπως ήταν αποκλειστικά γνωστός στους τοπικούς μουσικούς κύκλους, στην παιδική μου ηλικία κατά τη διάρκεια των Διεθνών Σεμιναρίων Μουσικής της Κοζάνης, όταν και παρίστατο ανελλιπώς στις συναυλίες του προγράμματος και έγραφε κριτικές. Πάντοτε τελετουργικά κομψός και φυσικά ετοιμόλογος, προξενούσε θετική εντύπωση στους προσκεκλημένους έλληνες και ξένους καλλιτέχνες με την ευστοχία, το εύρος και το βάθος των παρατηρήσεών του, προκαλώντας το χαρακτηριστικό ερώτημα που δημιουργούν οι ιδιαίτερες φυσιογνωμίες: «Ποιος είναι αυτός». Στο οποίο ερώτημα οι απαντήσεις πάντοτε ωχριούσαν έναντι της πραγματικότητάς του.
Ένας αληθινός, ανόθευτος και άνευ όρων και ορίων φίλος της μουσικής, υπήρξε επίσης πάντοτε ενθαρρυντικός και προσηνής απέναντι στους νέους μουσικούς, παρατηρητικός και διαυγής σχολιαστής των επιδόσεων και προοπτικών τους. Λάτρης και σπάνιος γνώστης της μουσικής του Chopin και των γενικότερων ρευμάτων της μουσικής του 19ου αιώνα, προσέδιδε και μετέγγιζε με τη διακριτική παρουσία του μια πολύτιμη και φυσική noblesse στις συναυλίες της Κοζάνης. Δεν είναι υπερβολή (και είναι κάποτε απαραίτητο να καταγράφονται οι συνδρομητές των θετικών πραγμάτων) να θεωρηθεί πως η ιστορία της μουσικής παιδείας στην περιοχή μας θα ήταν φτωχότερη χωρίς τη διαρκή ηθική υποστήριξη και ευνοϊκή του παρέμβαση σε κρίσιμες στιγμές. Τα πνευματώδη του σχόλια πολλά στις μνήμες πολλών, κρυφή παράλληλη παράδοση μαθημάτων. Η ουσία της κίνησής του στους χώρους συναυλιών κάτι σαν χόρδισμα στο μουσικό παρασκήνιο. Όταν η μουσική χρειάζεται φίλους, βρίσκει πράγματι λιγοστούς, και ο Τάκης Τριανταφύλλου ήταν ένας από τους πιο πιστούς της.
Έλαβα κι εγώ κάποτε την πρώτη μου δημοσιευμένη κριτική από τον «γιατρό» στην ηλικία των 10 ετών και θυμάμαι το μάθημα καλά, όπως μου το επανέλαβε και προφορικά μέσα στα χρόνια: «ποτέ δεν θα ξέρεις ποιος μπορεί να βρίσκεται στο ακροατήριο». Δυστυχώς, τώρα ξέρουμε ποιος δεν θα βρίσκεται πια ποτέ στο ακροατήριο, ο «γιατρός» Τάκης Τριανταφύλλου, που με την παρουσία του και μόνο καθιστούσε κάθε ακρόαση εκλεκτή, ακριβή τελετή και παύση εκπτώσεων. Ο κατ’ εξοχήν φιλόμουσος της Κοζάνης που έδινε καλή και ευγενή σημασία στον όρο «αστός» έφυγε. Όμως σε κάθε μας συναυλία να κρατάμε πάντα μία θέση στο όνομά του, αυτό του ανήκει δικαιωματικά. Καλή του ανάπαυση και καλή του Ανάσταση.
Παναγιώτης Δημόπουλος
