Βρισκόμαστε εδώ στην Ερείκουσα και οδεύουμε σιγά σιγά προς τη λήξη αυτής της σχολικής χρονιάς. Πόσα πράγματα ζήσαμε μέσα σε αυτούς τους μήνες! Με τι εμπειρίες γεμίσαμε εντός μας!Και φυσικά πόσο αλλάξαμε και εξελιχθήκαμε σαν άνθρωποι μέσα από τη ζήση μας εδώ.
Στο νησί αυτό -με την τεράστια βοήθεια του Θεού- έγιναν κάποια όμορφα πράγματα. Αρχικά, η καθημερινότητα με τους τρεις μαθητές μου και όλα όσα έγιναν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία. Κάναμε-δόξα τω θεώ- υπέροχες εθνικές και θρησκευτικές εορτές με παρελάσεις, παραδοσιακές στολές (ευχαριστώ θερμά το Λύκειο Ελληνίδων Κέρκυρας), τραγούδια, παραδοσιακούς χορούς, ποιήματα, θεατρικά έργα, μακροσκελείς λόγους και μικρά συμπόσια. Επίσης μας αξίωσε ο Θεός να κάνουμε και εκδηλώσεις που αφορούσαν τον τόπο, όπως το μνημόσυνο μνήμης και αγάπης στο ναυάγιο του 1922. Ξεκίνησα με τη βοήθεια του Θεού να συλλέγω πληροφορίες για το νησί, προσπαθώντας να κάνω αρχικά μία λίστα δασκάλων, ιερέων, αστυνόμων, προέδρων, ιατρών που έχουν υπηρετήσει το νησί αυτό. Κάποιες λίστες έχουν συμπληρωθεί, άλλες όμως είναι υπό συμπλήρωση. Επίσης, σε κάθε μας εκδήλωση ενημέρωνα τους κατοίκους πως είμαι διατεθειμμένη να συγκεντρώσω οτιδήποτε υλικό από φωτογραφίες έως διηγήσεις και ακόμη συγγραφή βιωμάτων, εθίμων αλλά και οτιδήποτε υπάρχει προφορικά και θέλουν να μείνει πλέον ως γραπτό για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Έγινε η αρχή με τον κ. Κασσίμη Χρήστο, κ. Χρήστο Κατέχη, κ. Ορφανό Γιώργο. Όμως αυτό είναι αρχικό βήμα σε όλο αυτό το όραμά μου.
Ήρθα σε αυτό το νησί με όλη τη χαρά της νιότης μου, το πάθος μου για διδασκαλία και τον πόθο του Κυρίου μου. Έδωσα όλο μου τον εαυτό, όλο μου το είναι. Πολλές φορές νιώθω την αδήριτη ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τον άντρα μου και κυρίως τα παιδιά μου που αφοσιώθηκα και αφέθηκα τόσο πολύ σε αυτό το έργο μου. Οι ώρες που έλειπα από το σπίτι μου αμέτρητες. Από τις πέντε και μισή το πρωί έως τις πέντε το απόγευμα και ξανά το βραδάκι. Προσπάθησα ειλικρινά να κάνω το καλύτερο και κυρίως το πιο σωστό. Αυτό δε σημαίνει ότι ήμουν η τέλεια δασκάλα φυσικά. Υπάρχουν πολλές -ίσως και όλες οι υπόλοιπες- δασκάλες που είναι αφάνταστα και ασύγκριτα καλύτερες από εμένα. Απλά σας κάνω μία κατάθεση αγάπης και ψυχής. Εύχομαι Θεέ μου αυτή την αγάπη που έδωσα προς το σχολείο και το νησάκι να τη γυρίσεις πολλαπλάσια στα μέλη της οικογένειάς μου ώστε να καταλαγιάσουν οι τεράστιες ενοχές που έχω για αυτή μου την τόσο μέγιστη απουσία μου από το σπίτι.
Πρσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τα όσα με κατακλύζουν, θέλω να πω αρχικά συγγνώμη. Συγγνώμη γενικά αλλά και ειδικότερα. Μακάρι τα παθήματα να μου έγιναν μαθήματα και να γίνω καλύτερη και πιο χρήσιμη στην κοινωνία αγάπης του Θεού μας. Έπειτα να ευχαριστήσω τον Θεό μου. Με σκέπασε, με έβαλε μέσα στο λιμανάκι του και ας χτυπούσαν τα κύματα. Με έβαλε σε καταφύγιο και ας έρχινε έξω τόνους βροχής. Την Αγία Τριάδα, τον άγιο Νικόλαο και την Παναγία Γοργουπήκοο στης οποίας την κλειστή πύλη τρέχω κάθε απόγευμα να πω : “Ευχαριστώ”. Τους αγίους των παιδιών και των δικών μας. Τον άγιο Παίσιο, άγιο Εφραίμ, άγιο Αντώνιο, άγιοι Ανάργυροι, άγιοι Απόστολοι και άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη. Τον όσιο Ονούφριο που λίγες μέρες πριν γίνω μόνιμη με θαυματουργό τρόπο με απάλλαξε από τη μάστιγα του καρκίνου. Τον άγιο Σπυρίδωνα, Μάξιμο, Μακάριο, Νεκτάριο, Διονύσιο και τόσους ακόμη.
Να ευχαριστήσω τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κέρκυρας, τον διευθυντή κ. Χρήστο Άνθη, την κ. Ελένη Ψιλού, τη Νικολέτα, τη Σπυριδούλα, τον Ερεσίστρατο, τον σύμβουλο κ. Δημήτρη Μπεσίρη, τον οικονομικό διαχειριστή Σπύρο Μπόχτη, τον Γιώργο από την επιτροπή, τον Σουρβίνο Βασίλειο στα λογιστικά και τόσους μας τόσους ακόμη.
Να ευχαριστήσω όλους εδώ στο νησί, ανθρώπους που μου άνοιξαν διάλπατα το σπίτι τους, κ. Αγαθή, κ. Γιώργο,κ.Αναστασία, και δάσκαλο Αριστοτέλη(και για το χσολειο) κ. Ελισάβετ και τόσοι ακόμη. Ευχαριστώ! Επίσης, την Μητρόπολη και τους ιερείς που ανά περιόδους έρχονταν. Ανθρώπους που έγιναν δωρητές του σχολείου. Εφημερίδες που αγάπησαν την αγάπη μου. Μέσα στη συγκίνησή μου ίσως ξεχάσω πράγματα και ονόματα που όντως υπάρχουν και τα ευχαριστώ. Την Αναστασία, η οποία δακτυλογράφησε το βιβλίο μου: “Ερείκουσα, επιτέλους ναυγαός στο λιμανάκι του Θεού μου.” Τη Ρένα με τον Χρήστο, τη Μαρία με τον Μιχάλη.Τον Λεωνίδα με τη γυναίκα του Αφροδίτη. Ευχαριστώ Λεωνίδα,Αντώνη, Αυνή, Σωτήρη, Μπάρδα, Ελένη, Νίκο, Σπύρο, Γιάννη, Αστριτ, Λουάν και τόσοι άλλοι αναρίθμητοι. Τους γονείς των παιδιών, πρόεδρο, αντιδήμαρχο κλπ να μας σκεπάζει όλους η Παναγιά και να μας ενώνει με την αγάπη. Τον κ Ταμπά Δημήτρη που ως αρχάρια διευθύντρια ούσα με βοήθησε, διευθυντές Κοζάνης όπως Μαρίνα Χαρισοπούλου, Μιχαηλίδης Απόστολος. Ξέρω πως δεν έπρεπε να γράψω ονόματα γιατί παραλείπω τόσα άλλα. σημαντικά .Καθένας σας ξέρει όμως και τον ευχαριστώ.
Τον πνευματικό μου Σεβαστιανό Τοπάλη και τον άντρα Κώστα Στραβού. Κώστα εσύ είσαι η βάση όλων όσων δημιούργησα. Είσαι το καλύτερο δημιούργημα του Θεού!!!Τους γονείς μας, την Μητρόπολη Αιγίου, Μάνης, τον γιατρό Σπύρο και ο κατάλογος δεν τελειώνει.
Προσπάθησα να κάνω το σωστό! Κι ευχαριστώ τον Θεό που με κράτησε κοντά Του ώστε να μην παρεκκλίνω.
Ευχαριστώ, συγγνώμη και παράκληση να προσεύχεστε δια εμένα και την όμορφη οικογένειά μου.
Με εκτίμηση,
η δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Ερείκουσας
Αποστολία Ρούση
