Μέρες τώρα στέκει στην πλατεία της πόλης ο καρνάβαλος της φετινής Αποκριάς. Ένας συμπαθητικός οργανοπαίχτης με ενδυμασία παραδοσιακή -γιλέκο και μπερέ- με το πνευστό στο στόμα, τα μάγουλα φουσκωτά έτοιμα να εκπνεύσουν μουσική στον αέρα της πόλης, τα δάχτυλα σε ετοιμότητα να δώσουν ρυθμό στα βήματα των περαστικών, με ελαφρώς κοκκινισμένη από το κρασί μύτη και με μάτια που σκορπίζουν σεμνά μια γλυκιά υπόσχεση!
Μέρες τώρα κι εγώ αναρωτιέμαι κοιτάζοντάς τον: Άραγε σαλπίζει την άνοιξη εν μέσω χιονιού; Σαλπίζει την ειρήνη εν καιρώ πολέμου; Σαλπίζει τη λήξη της πανδημίας σε τούτη την εποχή που οι μάστιγες διαδέχονται η μία την άλλη; Σαλπίζει την ελπίδα στην καρδιά εκείνων που αγωνιούν; Σαλπίζει προσκλητήριο για γιορτή σε καιρούς θλίψης; Σαλπίζει σιωπητήριο σε όλες τις «κακές» φωνές που βασανίζουν την ψυχή μας; Ή μήπως σαλπίζει τη συγγνώμη σε έναν κόσμο αμετανόητο για τα λάθη του;
Ας σαλπίζει όλα αυτά μαζί και κυρίως τη συγγνώμη στα αυτιά όλων μας! Ας γινόταν να ακουστεί από αυτήν την πόλη -που τόσο αγαπά και διατηρεί το ρυθμό της Αποκριάς- μία συγγνώμη! Μέσα από το πνευστό αυτού του οργανοπαίχτη-καρνάβαλου που στέκει καρτερικά στην πλατεία της πόλης, μία συγγνώμη να ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης! Μία συγγνώμη, γιατί όλοι τη δικαιούμαστε και όλη την οφείλουμε ταυτόχρονα. Μία συγγνώμη, γιατί από εκεί ξεκινά τόσο η κάθαρση όσο και η αναγέννηση.
Συγγνώμη…
Ελένη Δεληβοριά
Υ.Γ
Και μια παράκληση προς τους αρμόδιους του Δήμου: Αφήστε αυτόν τον τύπο να σαλπίζει στην πλατεία, προκαλεί ελπίδες!
Η φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Βρεττάκου.