Δημήτρης Γκαντιάς: Από την Κοζάνη στην Κορέα και πάλι πίσω για την μεγάλη του αγάπη, το Tae-Kwon-Do

Από την Κοζάνη στην Κορέα και πάλι πίσω. Αυτό είναι το ταξίδι που έκανε τον Δημήτρη Γκαντιά να ανοίξει τους ορίζοντές του για το άθλημα που λατρεύει να ”υπηρετεί”, το Tae-Kwon-Do. Ο Κοζανίτης πρώην ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ελλάδος Tae-Kwon-Do, μιλά στο KOZANILIFE.GR και τον δημοσιογράφο Σάκη Καραδημούλα για όλα όσα έζησε στην Κορέα και όχι μόνο.

-Από ποια ηλικία μπορεί κανείς να ασχολείται με το Tae-Kwon-Do;

Βασικά, όλα τα αθλήματα πρέπει να τα ξεκινάμε σε μικρή ηλικία. Έτσι αποκτούν διάφορες δεξιότητες όπως για παράδειγμα το σώμα τους να αποκτήσει ευλυγισία. Από τεσσάρων ετών είναι μια καλή ηλικία ώστε να ξεκινήσουν το Tae-Kwon-Do για να κάνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το άθλημα.

-Ποιος είναι ο σκοπός του αθλήματος; Γιατί να έρθει κάποιος να μάθει Tae-Kwon-Do;

Δυστυχώς, αρκετά παιδιά ξεκινούν λόγω bullying. Υπάρχουν και άλλα που ξεκινούν για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Διάφοροι ψυχολόγοι μας στέλνουν παιδιά ώστε να γίνουν ‘’μαχητές’’ Όχι όμως για να βγαίνουν έξω και να κάνουν ζημιές, γιατί μέσα από το άθλημα μαθαίνουν να κοντρολάρουν τον χαρακτήρα τους!

‘’Tae σημαίνει τεχνική με το πόδια, Kwon τεχνική με τα χέρια και Do σημαίνει πνεύμα που είναι όλη η φιλοσοφία της ζωής’’

-Παρατηρούνται πρωτόγνωρα περιστατικά βίας. Είναι ένα κίνητρο να μάθει κάποιος αυτοάμυνα;

Είναι άλλο το κομμάτι της άθλησης και άλλο το..έξω. Στο δεύτερο, ο αθλητής πρέπει να κρίνει πότε πρέπει να φύγει ή πότε πρέπει να παρέμβει ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Δεν είναι δειλία να φεύγεις, αυτό πρέπει να καταλάβουν. Ίσα ίσα που δείχνει ανωτερότητα.

-Με τις καραντίνες, τα παιδιά απείχαν αρκετά από τις προπονήσεις. Κατά την επιστροφή τους ήταν αρνητικά ή θετικά επηρεασμένα;

Τα παιδιά έχουν γυρίσει με όρεξη και χαρά για προπόνηση. Δεν έχω παρατηρήσει κάποια αλλαγή στην συμπεριφορά τους.

-Ποια στοιχεία πρέπει να έχει ένας αθλητής για να γίνει πρωταθλητής στο Ταεκβοντό;

Παλαιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εμείς είχαμε διαφορετικό σωματότυπο και κυριαρχούσε το θάρρος μας. Τώρα βλέπουμε ψηλά παιδιά να τα πηγαίνουν καλύτερα και αυτό οφείλεται καθαρά και μόνο στο γεγονός ότι άλλαξαν οι κανόνες του παιχνιδιού. Τα παιδιά χρειάζονται πολύ τρέξιμο και δουλειά για να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο. Προέχει όμως η υγεία τους

‘’Είναι ένα φθηνό άθλημα. Χρειάζονται περίπου 30 ευρώ για να κάνει τρεις φορές την εβδομάδα προπόνηση. Στον πρωταθλητισμό όμως υπάρχουν αρκετά έξοδα όσο ανεβαίνεις’’

-Ταιριάζει στους Έλληνες το συγκεκριμένο άθλημα;

Ναι, έχουμε πάρα πολύ ωραίο σωματότυπο και για αυτό και άθλημα και για αρκετά άλλα. Τύχαινε σε μια κατηγορία να υπάρχουν 5-6 δικά μας παιδιά που διεκδικούσαν την πρωτιά. Αυτός ο ανταγωνισμός δεν υπάρχει στο εξωτερικό. Αν ήταν πιο οργανωμένη η χώρα μας, θα μπορούσαμε να είμαστε πρωτοπόροι συνέχεια. Και σε πολλά αθλήματα ακόμα. Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη χρηματοδότηση από το κράτος. Υπάρχει όμως μεγάλη όρεξη και οικονομική στήριξη από την πλευρά των γονιών και αγάπη από τους δασκάλους

-Στην Κοζάνη, υπάρχει ανταπόκριση;

Ναι υπάρχουν παιδιά που έχουν πολύ όρεξη να μάθουν το άθλημα. Δυστυχώς όμως, τα παιδιά παρασύρονται. Κερδίζει ο Τσιτσιπάς, θέλουν να γίνουν όλοι τενίστες. Κερδίζει ο Ζαμπίδης, θέλουν να μάθουν μποξ. Υπάρχει όμως και το θετικό. Από την ξαφνική άνοδο ενός αθλήματος, στο τέλος κάτι μένει.

«Το ταξίδι μου στην Κορεά»

Είχα πολύ όρεξη για το άθλημα και έτυχε να βρω έναν Κορεάτη δάσκαλο στην Γερμανία όπου ήμουν και να με πάρει μαζί του στην Κορέα. Είδαμε 8 πανεπιστήμια μαζί με τον μπαμπά του Νικολαΐδη (Έλληνας Ολυμπιονίκης). Ο συγκεκριμένος Κορεάτης είχε μαθητές που ήταν σε μεγάλα πανεπιστήμια και στρατιωτικές σχολές. Εκεί είναι συγκεκριμένα τα πράγματα. Ή συνεχίζεις ή τα παρατάς. Και εγώ συνέχισα. Γυρνώντας από την Κορέα μου πρότεινε η Ελληνική Ομοσπονδία να πάρω την εθνική ομάδα. Οπότε, το 93’ πήγαμε στην Αμερική για το παγκόσμιο πρωτάθλημα καταφέραμε και βγάλαμε την Ελλάδα στην 4η θέση παίρνοντας για πρώτη φορά τους Τούρκους!

-Τι είναι αυτό που σας εντυπωσίασε περισσότερο από την εμπειρία σας εκεί;

Πήγα αρκετές φορές, αυτό που συγκράτησα ότι το πάθος τους για το άθλημα και τον στόχο που είχαν θέσει, τότε, που ήταν να περάσουν την Ιαπωνία. Πλέον έχουν ξεφύγει και έχουν γίνει παρά πολύ καλοί. Κάτι απλό που με εντυπωσίασε ήταν, όταν σε κάποιο τουρνουά οι μαθητές πήγαιναν στοιχισμένα μαζί με τον δάσκαλο. Υπήρχε σεβασμός προς τον δάσκαλο και των συμπαικτών τους. Εδώ στην Ελλάδα, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν λέω ότι υπάρχει μίσος, αλλά δεν είναι όλη μας η ζωή ένα μετάλλιο

-Κλείνοντας, θα θέλατε να στείλετε κάποιο μήνυμα;

Καταρχάς μην ξεχνάει κανείς ότι μπορεί σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του να ξεκινήσει να αθλείται. Ποτέ δεν είναι αργά. Να βάλουν όλοι στη ζωή τους τον αθλητισμό σε όποια μορφή και αν είναι. Σίγουρα υπάρχει ένα άθλημα για τον κάθε άνθρωπο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κοζανίτης προπονητής έχει διακριθεί ως:

– Προπονητής της Εθνικής Ελλάδος (1993-1997)
– Πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής του ταεκβοντό της Ελληνικής Ομοσπονδίας (2001-2005)
– Από την δεκαετία του 80′, έχει ένα εντυπωσιακό σερί με επιτυχίες των αθλητών του σε πανελλήνιες και παγκόσμιες διακρίσεις

Σάκης Καραδημούλας για το KOZANILIFE.GR