Ο ενοχλητικός Καποδίστριας – Άρθρο του Απόστολου Παπαδημητρίου

Μέρες σαν κι αυτές το 1828, ο Καποδίστριας περίμενε στην Αγκώνα το αγγλικό πλοίο που θα τον μετέφερε στην Ελλάδα, καθώς είχε απορριφθεί από τους ισχυρούς το αίτημά του να τον μεταφέρει πλοίο ελληνικό. Και το πλοίο αργούσε να φανεί, καθώς οι «προστάτες» μας ήθελαν να ταπεινώσουν τον μεγάλο Έλληνα. Τον φθονούσαν, όπως και ο Μέττερνιχ, καθώς πρόβαλλε εμπρός τους ως αδάμας αρετής και αποκάλυπτε τη μικροπρέπειά τους. Μπορεί τα φερέφωνά τους, τότε και τώρα, να διασάλπιζαν ότι ο Καποδίστριας ήταν όργανο της Ρωσίας, όμως ο λόγος της ακραίας αντιπάθειας ήταν άλλος: Ο πρώτος Κυβερνήτης ήθελε την Ελλάδα αδέσμευτη και αυτοδιοίκητη, κάτι που δεν ήθελε κανένας από τους «ελευθερωτές» μας.

Ο Καποδίστριας πριν από λίγους μήνες είχε αρνηθεί να αποδεχθεί την άκρως τιμητική πρόταση του νέου τσάρου να επανέλθει στο υπουργείο επί των Εξωτερικών της Ρωσίας. Και όχι μόνο αυτό έπραξε, αλλά πριν κατέλθει στην επαναστατημένη Ελλάδα, οι πληρεξούσιοι της οποίας τον επέλεξαν για πρώτο κυβερνήτη της, πέρασε από πολλές σημαντικές ευρωπαϊκές πόλεις εκλιπαρώντας για βοήθεια προς την ταλαίπωρη χώρα μας, η οποία αιμορραγούσε ακατάσχετα από τις σφαγές των αμάχων και τους θανάτους στα πεδία των μαχών. Είχε καταστεί, όπως γράφηκε, ζητιάνος. Και όταν έφθασε, μετά από πεντάμηνη περιπλάνηση στην Ιταλία είχε εξασφαλίσει 300.000 φράγκα για τα ορφανά και τις χήρες του πολέμου. Και εκεί δεν έμεινε άπραγος. Με επιστολές του παρακινούσε τους ομογενείς της διασποράς να λάβουν μέριμνα για τη μόρφωση των Ελληνοπαίδων, που η αγριότητα του πολέμου είχε εξωθήσει στη μετανάστευση εκτός οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολλά από εκείνα συντηρούνταν από φιλανθρώπους ή περιφέρονταν αναζητώντας την τύχη τους.

Εδέησαν οι Άγγλοι, μετά από 40 ημέρες αναμονής, να τον παραλάβουν. Και ενώ πλησίαζε το πλοίο στην πατρίδα του, την Κέρκυρα, απέρριψαν την παράκλησή του να προσαράξει το πλοίο στο λιμάνι της, να χαιρετίσει τους συγγενείς του. Τότε βρίσκονταν εκεί οι πρέσβεις των τριών Δυνάμεων, που είχαν αποχωρήσει από την Κωνσταντινούπολη, συσκεπτόμενοι για το μέλλον του υπό σχηματισμό νέου κράτους. Στα ανοιχτά τον μετέφεραν σε άλλο σκάφος και τον οδήγησαν στη Μάλτα, υπό αγγλική κατοχή τότε. Γιατί το έπραξαν; Προφανώς για να δείξουν ότι είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο ατίθασος διπλωμάτης. Ήταν σε πολλούς άκρως ενοχλητικός ο υπέρμαχος των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο πρώτος προτείνας στην ευρωπαϊκή διπλωματική σκηνή την κατάργηση της δουλείας. Ήταν άκρως ενοχλητικός στους Άγγλους, καθώς είχε επιτύχει να προστεθεί όρος στη συμφωνία παραχώρησης των Επτανήσων στην Αγγλία να παραχωρηθούν αυτά στην Ελλάδα, αν ποτέ σχηματιζόταν ελληνικό κράτος. Και άργησε πάρα πολύ η Αγγλία να σεβαστεί τον όρο αυτό της συμφωνίας που υπέγραψε.

Ήλθε στη Βαλέτα και ένα ελληνικό πλοίο να συνοδεύσει στην Ελλάδα τον κυβερνήτη. Και οι Άγγλοι το κατέσχον για χρέη του ελληνικού κράτους, που μέχρι τότε ουδείς είχε αναγνωρίσει πλην της πολύ μακρινής Αϊτής! Ο Ιμπραήμ επί διετία και πλέον ρήμαζε και οι ευγενείς Άγγλοι είχαν την απαίτηση να φανεί συνεπής η Επιτροπή (και όχι Κυβέρνηση) προς την υποχρέωσή της εξυπηρέτησης δανείων που είχαν συναφθεί με αισχρούς όρους και μάλιστα το δεύτερο το είχαν διαχειριστεί Άγγλοι, μεταξύ των οποίων και κάποιοι «φιλέλληνες». Και αυτό, ενώ μας όφειλαν πέντε πλοία, που δεν παραδόθηκαν ποτέ! Ο Καποδίστριας παρενέβη τονίζοντας ότι τα πλοία του πολεμικού ναυτικού των επαναστατών ήταν ιδιωτικά. Έτσι το παρέδωσαν στον πλοιοκτήτη του. Μάλιστα απελευθέρωσαν πάλι με παρέμβαση του Καποδίστρια 120 ναυτικούς, τους οποίους είχαν συλλάβει και φυλακίσει με την κατηγορία της διενέργειας πειρατείας. Ήθελαν στη μεσόγειο να είναι οι αποκλειστικοί πειρατές!

Ο πονεμένος λαός δέχθηκε με άκρατο ενθουσιασμό τον κυβερνήτη του. Στην Αίγινα, όπου εγκαταστάθηκε, μετά από σύντομη παραμονή στο Ναύπλιο, αντίκρισε θέαμα φρικτό. Πεινασμένα ορφανά και πεινασμένες χήρες αγωνιστών σε τρομακτικό αριθμό. Και άρχισε να οργανώνει το κράτος ξεκινώντας από τα πλέον επείγοντα προς αντιμετώπιση προβλήματα. Οι πεινασμένοι έπρεπε να τραφούν, οι άστεγοι να στεγασθούν. Ίδρυσε ορφανοτροφείο στην Αίγινα, το οποίο στεγάστηκε σε μοναστήρι. Μοίρασε γη σε ακτήμονες, όση δεν είχε υποθηκευθεί από τους προασκήσαντες την εξουσία.

Ούτε στιγμή όμως δεν έπαψε να παρακολουθεί τις εξελίξεις στο διπλωματικό πεδίο. Γνώριζε ποια ήταν θέση των τριών Δυνάμεων. Ήθελαν ένα κράτος πολύ περιορισμένης έκτασης και μάλιστα φόρου υποτελές στον σουλτάνο. Ο όρος που είχαν θέσει στη συμφωνία του Λονδίνου (1827) ήταν πολύ απαιτητικός έναντι των Ελλήνων. Θα περιλαμβάνονταν μόνο εκείνες οι περιοχές, στις οποίες υπήρχαν επαναστατικές εστίες. Και στη Στερεά Ελλάδα η επανάσταση είχε σβήσει με την εγκατάλειψη του Μεσολογγίου λόγω φατριασμών (1826) και την πανωλεθρία στην Αττική λόγω της «στρατηγικής» των Άγγλων αρχιστρατήγου και αρχιναυάρχου, που είχαν αντικαταστήσει τους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Μιαούλη (1827)! Ο Κιουταχής είχε συγκεντρώσει πλήθος προσκυνοχάρτια και ο Ιμπραήμ συνέχιζε να συγκεντρώνει μέχρι τη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Και επέτυχε με την εκστρατεία στη Στερεά να την ανακτήσει σχεδόν όλη (1829)!

Και ενώ είχε τόσα μέτωπα ανοιχτά, ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει και την άθλια αντιπολίτευση των προσκυνημένων όχι βέβαια στους Οθωμανούς και Αιγυπτίους, όπως ο Νενέκος, αλλά σους ισχυρούς, οι οποίοι έταζαν όχι βέβαια τίτλο μπέη, αλλά υπουργού και πρωθυπουργού στο υπό ίδρυση προτεκτοράτο. Έτσι φθάσαμε στη δολοφονία του μέγιστου των Νεοελλήνων, του ανεπανάληπτου Καποδίστρια. Ο διάδοχός του, ο ανήλικος Όθων, από την τάξη των κληρονομικά «ευγενών» της δυτικής φεουδαρχίας, δεν ήταν σε θέση να ασκήσει εξουσία. Ο Άρμασμέργκ με χρηματισμό κατέστη όργανο των Άγγλων. Με την απομάκρυνσή του, με παρέμβαση της Αυστρίας στον βασιλιά της Βαυαρίας, ο γυιός του Όθων κατέστη ανεπιθύμητος στους Άγγλους. Ο ταπεινωτικός αποκλεισμός του Πειραιά και η απόβαση στην Αθήνα κατά τον κριμαϊκό πόλεμο και μετά από αυτόν (1854-1857) έδειξε το μέγεθος της εξάρτησης. Επικρίνουν οι πάντες ορθά τις κατοχικές κυβερνήσεις των οργάνων των Γερμανών. Αποφεύγουν όμως παντελώς την όποια αναφορά στα έργα των πολλών κυβερνήσεων της ξενοκρατίας, των στην υπηρεσία των «προστατών» μας Άγγλων αρχικά και από του 1947 Αμερικανών.

Όλοι η της αστικής ιδεολογίας πολιτικοί, διπλωμάτες, πολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι ακόμη επιχειρούν και στις ημέρες μας να διατηρήσουν στον θάλαμο της λήθης τον μέγιστο των Νεοελλήνων μετά την παλιγγενεσία. Η προβολή του φανερώνει τη μικρότητά τους, καθώς αυτοί διακρίνονται από την ιδεολογία της υποταγής και της αρπαχτής. Όσο για τους μαρξιστές, τους πραγματικούς μαρξιστές και όχι τους λατρεύοντες τον αστικό Βάαλ, αυτοί δεν του συγχωρούν δύο «σφάλματα»: Γεννήθηκε πριν από τον Μάρξ και ως εκ τούτου «αγνοούσε» πολλά και σημαντικά και δεν είχε αποδεχθεί την αθεϊστική φιλοσοφία του αστικού «διαφωτισμού».

Η ευθύνη βαρύνει πρωτίστως τους πιστούς, που εγκωμιάζουν τον Καποδίστρια είναι όμως παντελώς άτολμοι να καταδικάσουν την ξενοκρατία.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»