Το οφίκιο ‘’Άρχων Υμνωδός της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας’’ απένειμε στον Παρασκευά Γκούνα από την Αιανή, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.
Η απονομή έγινε στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία (14-11-2021, με τήρηση του υγειονομικού πρωτόκολλου) στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης (όπου ψάλλει ως πρωτοψάλτης ο Πάρης Γκούνας) την οποία τέλεσε (με κανονική άδεια του Παναγιώτατου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμου) ο Σεβ. Μητροπολίτης Σαράντα Εκκλησιών κ. Ανδρέας, ο οποίος τέλεσε και την χειροθεσία και επέδωσε στον Πάρη Γκούνα το Πατριαρχικό Ευεργετήριο Γράμμα, με το οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος αναγνωρίζει τας ‘’φιλευσεβώς και φιλογενώς πολυτίμους προσφέρων υπηρεσίας τη πατρώα ημών εκκλησιαστική μουσική’’ και απονέμει στον ‘’Μουσικολογιώτατο κύριο Παρασκευά Γκούνα, Καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής, Πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης’’ το ‘’οφίκκιον του Άρχοντος Υμνωδού της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας’’.
Τον Σεβ. κ. Ανδρέα περιστοίχισαν στην αρχιερατική Θ. Λειτουργία ο πρωτοσύγκελος της Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης αρχιμ. Ιάκωβος, ο Ηγούμενος της Ι. Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους αρχιμ. Βαρθολομαίος, ο Ηγούμενος της Ι. Μονής Αγίας Τριάδος Σπαρμού Ολύμπου αρχιμ. Νικάνωρ, ο πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας εκπρόσωπος του Σεβ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου, οι Εφημέριοι του Ναού αρχιμ. Εφραίμ, και πρωτοπ. Χρήστος, οι διάκονοι Τιμόθεος και Ευγένιος.
Ο Πάρης Γκούνας είναι διευθυντής (και διδάσκει) στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής ‘’ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ’’ Κοζάνης, την οποία ίδρυσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος.
Στη Θεία Λειτουργία και στην τελετή προχείρισης του Πατριαρχικού οφικίου στον Πάρη Γκούνα παρέστησαν: ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Κωνσταντίνος Ζέρβας. Ο Πρόεδρος της τοπικής Κοινότητας Αιανής, ιστορικής Έδρας του Δήμου Κοζάνης κ. Αστέριος Βαβλιάρας. Ο Πρόεδρος της Α/θμιας σχολικής επιτροπής του Δήμου Κοζάνης κ. Γεώργιος Φτάκας. Αντιπροσωπεία του τηλεοπτικού σταθμού 4Ε. Πιστοί από την Ενορία, εν γένει από τη Θεσσαλονίκη, και από την Αιανή.
Στα αναλόγια (δεξιό, αριστερό) έψαλαν υπό την διεύθυνση του Πάρη Γκούνα πολλοί ψάλτες (30 και πλέον) καλλίφωνα, δυνατά, ευκρινώς – και κυρίως μυσταγωγικά – στον Όρθρο, χοροσταντούντος του Σεβ. κ. Ανδρέα και στη Θεία Λειτουργία, όπου μετά το Ευαγγέλιο απέδωσαν, μέσα στον μεγαλοπρεπή Ναό της Παναγίας Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης, με ακρίβεια εκτέλεσης, ωσάν και να είχαν κάνει πολλές πρόβες, τα φθογγόσημα όλα του δ’ ήχου (άγια) ιδίως αυτό που τον χαρακτηρίζει, τα διαστήματα Βου-Γα-Δι-Κε-Δι.
Με την ίδια χορική ακρίβεια και καλλιφωνία, κάτω από το βλέμμα το φωτεινό και αστραποβόλο του διευθύνοντος τον πολυμελή χορό Πάρη Γκούνα έψαλαν σε ήχο ‘’άγια’’ και τα Λειτουργικά. Χρόνια είχα να γευτώ μια τέτοια μουσική πανδαισία. Μου θύμισαν αξέχαστες μέρες στην Αγία Σοφία με τον Χαρίλαο Ταλιαδώρο ή μέρες στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης με τον Χρύσανθο Θεοδοσόπουλο.
Στην τελετή-ακολουθία προχείρισης και απονομής του Πατριαρχικού οφικίου στον Πάρη Γκούνα από τον Σεβ. κ. Ανδρέα από το δεσποτικό, συντάχτηκε σε ημικύκλιο στον μεγάλο σολέα όλη ψαλτική δύναμη της Θεσσαλονίκης, 50 και πλέον ψάλτες. Από τους παλαιότερους: Εμμανουήλ Δασκαλάκης, Αριστογένης Ζαΐμης. Από τους νέους, σχεδόν όλοι. Ήρθαν για να τιμήσουν τον Πάρη. Τίμησαν όμως έτσι και τον εαυτό τους. Τίμησαν ακόμα πιο πολύ το αναλόγιο και την τέχνη του ψάλλειν εν Εκκλησίαις, που με πολλή ζήλο και με πολλές θυσίες υπηρετούν, και που η προσφορά τους βγαίνει από τους τοίχους του Ναού, απλώνεται στο λαό και περνά έξω από τη χώρα μας, στην οικουμένη. Τον χορό των ψαλτών διηύθυνε ο σεβαστός δάσκαλος και σπουδαίος πρωτοψάλτης, που ήρθε από την Αθήνα για το γεγονός, Θεόδωρος Βασιλικός. Προσωπικά ήμουν άναυδος. Δεν ήξερα τι να πρωτοδώ και τι ν’ ακούσω.
Από τη μια ο χορός των ψαλτών. Από την άλλη ο Πάρης, που όταν τον ‘’κέλευσαν’’ οι διάκονοι, φωνάζοντας δυνατά: ‘’Κέλευσον! Κελεύσατε! Κέλευσον, δέσποτα άγιε, τον νυν προσφερόμενόν σοι!’’ και τον οδήγησαν στον Επίσκοπο, για να τελέσει τη χειροθεσία και να του φορέσει τον ‘’μανδύα’’ και το ‘’καλπάκι’’ μέσα στο φως του Επισκοπικού Θρόνου, εγώ ‘’είδα’’ τότε τον μικρό μαθητή Πάρη να βγαίνει μέσα από τον ενοριακό πυρήνα της Αιανής, από τα σπλάχνα της Αιανής και ‘’άκουγα’’ την μελωδική παιδική φωνούλα του μέσα από το Άγιο Βήμα του Αγίου Γεωργίου της γενέτειράς του – και Ενορίας μου, τέλος δεκαετίας του ‘70, αρχές δεκαετίας του ’80, να λέει τις πρώτες ασκήσεις στη φυσική κλίμακα του Νη: Νη-Βου-Πα (2), Πα-Γα-Βου (2), ανάβαση – κατάβαση, και να ‘’μεγαλώνει’’, από την Α/θμια της Αιανής να περνά στην Κοζάνη, κοντά στον πρωτοψάλτη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης Σωτήρη Αρβανίτη, από την Β/θμια αναβαθμίδα της Κοζάνης να ανεβαίνει στην Γ/θμια στη Θεσσαλονίκη δίπλα στον μεγάλο Χαρίλαο Ταλιαδώρο, και τώρα καθώς ‘’κελεύεται’’ ένιωθα, με πολλή συγκίνηση, ωσάν και να μπαίνει στα ‘’άγια των αγίων’’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, για να συναντήσει τον Αστέρη, τον Στανίτσα, τον Πρίγγο και τους άλλους αξέχαστους δασκάλους.
Μια διαπίστωση. Η δεξαμενή είναι η Ενορία. Ο πρώτος θεσμός, το κύτταρο του εκκλησιαστικού μας βίου. Σ’ αυτό το κύτταρο βρίσκονται όλα όσα που έχουν σχέση με τον πολιτισμό, τη ζωή και τη δυναμική τους. Πυρήνας αυτού του κυττάρου ο Ναός και τα τελούμενα εν αυτώ. Ψυχή του κυττάρου και του πυρήνα ο παπάς. Που μπορεί να θέτει σε πλήρη λειτουργία τον Ναό και με τα τελούμενα εν αυτώ, να βρει, να εντοπίσει, να ελκύσει, να μεταδώσει, να ενθαρρύνει, να ανοίγει (και όχι να κλείνει) δρόμους στα κάθε φορά ιδιαίτερα χαρίσματα – δωρεές, που ο Θεός δίνει αφειδώλευτα στους ανθρώπους παντού και πάντοτε.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος
