Παρμπρίζ μου, παρμπριζάκι μου.
Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις κι εσύ και μπορώ και βλέπω το τοπίο γύρω μου να μεταμορφώνεται μέσα από το γυαλί σου!
Λίγο το ηλιόχαρο φως, λίγο η ελπίδα του πρωινού κι άλλοτε λίγο η ασημένια βροχούλα, λίγο η γλυκιά μελαγχολία του σούρουπου κι η γνώριμη διαδρομή αλλάζει μορφή, αλλάζει χρώμα, αλλάζει φως… Με ξαφνιάζει που το γνωστό γίνεται άγνωστο, το παλιό γίνεται καινούριο και κυρίως που η ρουτίνα αποκτά επιτέλους λίγη μαγεία! Γιατί τι είναι η ζωή πέρα από τις απλές στιγμές που συνήθως μας ξεγλιστρούν όσο αναπολούμε το παρελθόν και ανυπομονούμε για το μέλλον;
Ευχαριστώ παρμπριζάκι μου που προσφέρεις ένα ζωντανό κινηματογράφο κι ένα ζευγάρι παιδικά μάτια να παρακολουθώ τις εικόνες να ξετυλίγονται μπροστά μου στην υψηλότερη δυνατή ανάλυση (εφόσον σ’ έχω καθαρίσει καλά με τους υαλοκαθαριστήρες), με την καλύτερη δυνατή ευκρίνεια (εφόσον φοράω τα γυαλιά μου), αλλά και με το γρηγορότερο ρυθμό καρέ ανά δευτερόλεπτο (και κάπου εδώ ας πατήσω λίγο φρένο).
Άντε τώρα να επανέλθω στην πραγματικότητα του δρόμου, γιατί προβλέπω στη συνέχεια του έργου να με σταματά η τροχαία που συχνά-πυκνά στέκεται σε αυτό το σημείο της διαδρομής κι εγώ να έχω μείνει σε mood κινηματογράφου…
Και πού να εξηγώ;
Ελένη Δεληβοριά
