Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο το «Το παγκάκι και μικρές ιστορίες του» της Πένυ Ραμαντάνη από τις Εκδόσεις Παρέμβαση. Πρόκειται για μια συλλογή μικρών ιστοριών, εν είδει εξομολογήσεων, που γίνονται σε ένα παγκάκι. Το φθαρμένο από το χρόνο παγκάκι θέλει να “προλάβει” να πει τις ιστορίες που τόσα χρόνια είδε να εκτυλίσσονται μπροστά του, ως μια παρακαταθήκη για τους κατοίκους της πόλης, των οποίων αποτελούσε σταθμό ανάπαυλας.
Το εξώφυλλο είναι βασισμένο σε πίνακα ζωγραφικής του Κώστα Ντιό.
“Είμαι ένα παγκάκι ξύλινο με σιδερένια πόδια βαμμένα μπλε, αλλά ξεβαμμένα πια, κολλημένα πάνω σε μια τσιμεντένια πλατφόρμα. Αν καθίσεις πάνω μου και κοιτάξεις δεξιά, θα δεις τη θάλασσα κι αριστερά εκτείνεται μια πόλη. Έχουν ξεβάψει κι έχουν σκουριάσει τα πόδια μου και τα ξύλα μου έχουν ξεφτίσει, είναι πια άγρια κι απεριποίητα. Αντέχω ακόμα, αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι ότι σύντομα θα με βάλει στο μάτι κάποια δημοτική αρχή και στη θέση μου θα μπει άλλο παγκάκι, νέο, και δεν θα μείνει από μένα ούτε μια ανάμνηση. Έτσι, σκέφτομαι πως πρέπει να προλάβω να τα πω. Είμαι σίγουρος πως όλη αυτή η πόλη που βλέπεις αριστερά σου, έχει περάσει από πάνω μου. Και οι γονείς και τα παιδιά τους. Οι άνθρωποι. Τι παράξενο είδος! Πριν ξεφτίσει το χρώμα μου τελείως, πριν σπάσουν τα ξύλα και με ξεριζώσουν, πρέπει να μιλήσω. Σα ναυτικός κι εγώ, πλάι στη θάλασσα μια ολόκληρη ζωή, χόρτασα αλμύρα, σκουριά και ιστορίες. Ιστορίες που όλες μαζί σαν μικρά κομματάκια, συνθέτουν μια εικόνα που δίνει νόημα σε όλα, που αφαιρεί το ‘μάταιο’. Αγαπώ τα μικρά κομμάτια, τις εκδοχές μιας μεγάλης, ασύλληπτης πραγματικότητας”.
Η Πένυ Ραμαντάνη γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα, είναι τραγουδίστρια και τραγουδοποιός στο συγκρότημα «Ντο Δίεση» από το 2015 και από το 1999 έως το 2012 στο συγκρότημα «Όναρ». Το 2009 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Υπέροχα Μόνοι, το 2015 το παιδικό παραμύθι Το Αστέρι κι ο Κωστής και το 2018 Ο Λουλουδάκος.
Η εκκωφαντική σιωπη( στελιος)
- Edit
Απο τον τιτλο και μονο θα ειναι οντως ενα πολυ καλο βιβλιο!
Περισσοτερο ομιλουν τα αψυχα και ακινητα πραγματα απο λαλιστατους ανθρωπους οι οποιοι δε λενε τ ι π ο τ α !!
Καλοτάξιδο το βιβλιο με πλοηγό τη συγγραφεα…
Ανεργα παιδια,σπουδαγμενα και με εναν καφε σε πλαστικο “ποτηρι “που το κρατουν με κιτρινισμενα δαχτυλα απο τη νικοτηνη,ψαχνουν να βρουν τη χαμενη τους ζωη με συντροφια το φθαρμενο παγκακι,παγκακι καποιας πλατειας πολύβοης,αλλα με εκκωφαντικο θορυβο της μοναξιας!!!!!!!