Τον Εσπερινό (26-8-2021) και τη Θεία Λειτουργία (27-8-2021, μνήμη του αγίου μάρτυρος Φανουρίου του νεοφανούς) με την παρουσία φανουρόπιτων που έφεραν οικογένειες από το Βελβεντό και το Πλατανόρρευμα, τελέσαμε στον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης. Παρόμοια γιορτάστηκε ο Άγιος Φανούριος και σε όλες τις Ενορίες της Α.Π.Β.
ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΚΑΙ ΜΗ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ.
Συνήθως ζητάμε από τον Άγιο Φανούριο να μας φανερώσει χαμένα αντικείμενα.
Ή να συντελέσει, ο Άγιος, στην αποκατάσταση διασαλευθείσης σχέσης.
Άλλοτε πάλι (σπανίως) ζητούμε να μας φανερώσει ‘’την των πραγμάτων αλήθεια’’, όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιο για Ιεράρχες, λ.χ. του Αγίου Νικολάου.
Ή να μας φανερώσει, ο άγιος Φανούριος, την απολεσθείσα σχέση (όταν και όπου συμβαίνει) ή να φωτίσει, ενδυναμώσει και χαριτώσει την υπάρχουσα σχέση μέσα στους ανεκτίμητους οικογενειακούς μας πυρήνες, μέσα στις τοπικές μας κοινωνίες, μέσα στην τοπική Εκκλησία με ορατό ευχαριστιακό κέντρο ενότητας τον Επίσκοπο, μέσα στην εθνική μας οντότητα, μέσα στη συνάφεια των εθνών και των λαών.
Η ενότητα είναι ποθητή και επιδιωκόμενη. Η ανύψωση ανυπέρβλητων τειχών για τον αποκλεισμό της κοινωνίας μας με το Θεό ή με τους συνανθρώπους μας (τους οικείους, τους εγγύς και τους μακράν) δεν είναι ανταπόκριση στο κάλεσμα της ζωής για δημιουργία, αλλά υποταγή στις επιταγές του δαίμονα της αποκοπής και της αποσύνδεσης, που είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του ανθρώπου.
Μιλώ για ενότητα πραγματική, δηλ. εν Χριστώ και διά της Θεοτόκου Μαρίας, στην οποία πραγματοποιείται με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο η ενότητα ουρανού και γης, αφού η Παναγία, όπως ψάλλουμε στους Χαιρετισμούς, είναι η κλίμαξ η επουράνιος ‘’δι ης κατέβη ο Θεός’’ και η γέφυρα ‘’η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν’’. Η αληθινή ενότητα είναι κατορθωτή μόνο διά της Θεοτόκου.
Ή να βοηθήσει, ο άγιος Φανούριος, στην επανεύρεση της αθωότητάς μας, δηλ. στην επανεύρεση αυτού του μικρού παιδιού που ο καθένας έχει καταχωνιάσει, ίσως και έχει ξεχάσει στο βάθος του, μέσα στην μοναδικότητα (δώρο Θεού) της ύπαρξής του. Και που πάνω του έχουν επικαθίσει (σαν μπάζα) τα πάθη του εγωισμού, της υπεροψίας, της σκληρότητας, της αγριότητας, που εκτρέπουν τον άνθρωπο από την αληθινή του εικόνα, την εικόνα της πραότητας, της καταλλαγής, της ειρήνης και της συγχώρεσης. Το μικρό παιδί που είναι καταπλακωμένο μέσα μας, σαν από μεγάλο σεισμό, ζητά κάθαρση από τα μπάζα, ζητά αναγνώριση, σεβασμό, φως, οξυγόνο, λόγο, ελευθερία. Ο Χριστός είπε: Άφετε τα παιδία (στα ‘’παιδία’’ είναι και το μικρό καταχωνιασμένο μέσα μας παιδί) ελθείν προς με, και μη κωλύετε αυτά.
Ή παρακαλούμε τον Άγιο να μας φανερώσει την κρυμμένη πραότητα, ως ποιότητα προσωπικού και διαπροσωπικού καλού βίου, όπου ανθίζει η χαρά.
Η πραότητα ήταν πάντα στις αναζητήσεις της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και νομοθέτης, Σόλων ο Αθηναίος είχε πει: ‘’Τοις εαυτού πράος ίσθι’’. Δηλ. Να είσαι πράος απέναντι στους δικούς σου.
Ο Χριστός περιέγραψε το εαυτό Του έτσι: ‘’Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία’’ και μακάρισε: ‘’Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην’’. Ένας από αυτούς ήταν και ο άγιος Φανούριος.
‘’Φανούριος φως πάσι πιστοίς παρέχει, // Καν εις σκότος δ’ έκειτο της γαίας μέγα’’ (Στίχοι Συναξαρίου). Ο Φανούριος παρέχει φως στους πιστούς, καίτοι βρισκόταν στο βαθύ σκότος της γης.
Το φως του Αγίου Φανουρίου είναι δεδομένο. Βέβαια, ισχύει και εδώ ο Αισώπειος λόγος: ‘’Συν Αθηνά, και συ χείρα κίνει!’’ ή όπως διατυπώθηκε από το λαό μας γαλουχημένο μέσα στη Θεία Λατρεία της Εκκλησίας: ‘’Άγιε Νικόλα βόηθαμε! Κούνα και συ τα χέρια σου!’’.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
