Το πιο γλυκό ‘’Χριστός Ανέστη!’’ (από τα μαθητικά μου χρόνια στο 6/τάξιο Γυμνάσιο Βελβεντού, στη δεκαετία του ’60 προς ‘70, μαθητευόμενος ψάλτης) ήταν αυτό που έψαλλε, σαν ουράνια μελωδία, που κατέβαινε μέσα από το κατάφυτο φαράγγι των Πιερίων ορέων και απλωνόταν σαν χάδι σε όλο το Βελβεντό, ο καλλίφωνος και πράος παπα-Νικόλαος Τράντας, στο Εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου (τοποθεσία Μπάικος) Βελβεντού, στη Διακαινήσιμο Εβδομάδα. (Διακαινήσιμος εβδομάδα: η εβδομάδα από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την Κυριακή του Θωμά).
Το αγαπούσε ιδιαίτερα και το ευλαβείτο πολύ αυτό το μικρό πετρόχτιστο Εξωκλήσι, που είχε και εξακολουθεί να έχει σαν ομπρέλα του τα πολλά και πανύψηλα πεύκα, ο παπα-Νικόλας.
Κάθε Πέμπτη της Διακαινησίμου ‘’κανόνιζε’’ να το λειτουργεί, – να τελεί σ’ αυτό τη Θεία Λειτουργία, που είναι απαράλλαχτη η Λειτουργία του Πάσχα.
Τις περισσότερες χρονιές λειτουργούσαμε σχεδόν μόνοι μας. Ντυμένος με τα λευκά του άμφια, κρατώντας το τρικέρι και το θυμιατό έψαλλε με όλο το πάθος, με την πολύ καλή ορθοφωνία του και την ψαλτική τέχνη το ‘’Χριστός Ανέστη!’’. Ήταν συγκλονιστικός. Τον περιέλουζε το αναστάσιμο φως. Ηχεί ακόμα μέσα μου ο τρόπος της μελωδίας του. Θαρρώ πως πιο γλυκό ‘’Χριστός Ανέστη’’ από εκείνο, δεν έχω νιώσει. Ο μόνος εξωτερικός ήχος ήταν το θρόισμα των πεύκων, το κελάδισμα των πουλιών και ο ήχος του τρεχάμενου νερού στον διπλανό χείμαρρο.
Του άρεζε πολύ ο ήχος πλάγιος του πρώτου. Για να ‘’δέσουμε’’, παρ’ ότι θα ήμασταν μόνοι, κάναμε ‘’πρόβα’’ στο σπίτι του. Χερουβικό, ήχος πρώτος, το αργοσύντομο του Θ. Φωκαέως. Και λειτουργικά πάντα του πλαγίου πρώτου, του Γ. Κανελλίδου. Αντί ‘’Κοινωνικού’’ o υπέροχος ύμνος ‘’Εξομολογείσθε τω Κυρίω’’, πάντα σε μέτρο δίσημο. Τελευταία μερικοί τον λένε σε τρίσημο και τον κάνουν βαλς. Καλά είναι μερικά μαθήματα να μην ‘’πειράζονται’’.
Όταν επισκέπτομαι το Εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στο Μπάικο Βελβεντού ψάλλω πάντα αυτό το ‘’Χριστός Ανέστη’’ των μαθητικών μου χρόνων. Το ‘’Χριστός Ανέστη’’ του πράου και γλυκύφωνου, του αξέχαστου παπα-Νικόλαου Τράντα.
Στα παλαιά Εξωκλήσια είναι αποθησαυρισμένη, μέσα στις πέτρες και κάτω από το έδαφος, η μελωδία και η ευσέβεια των παπάδων και του λαού μας.
Να μια σταθερή βάση για να υποψιαστούμε καλύτερα οι νεοέλληνες, φέτος κυρίως, τον γιορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση των Ελλήνων το 1821, ‘’για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία’’.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
