Ομιλία της Π. Βρυζίδου στην Ολομέλεια της Βουλής για το ν/σ του Υπουργείου Παιδείας

Κύριε Πρόεδρε,

Κυρίες Υπουργοί, Κύριε Υπουργέ,

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,

συζητούμε ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο που εισηγείται το Υπουργείο Παιδείας. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που έρχεται να διορθώσει δυσκολίες και δυσλειτουργίες στην παιδεία. Δυστυχώς, όμως, δεν έχουν δώσει την ίδια έμφαση και προς τη σωστή κατεύθυνση όλοι οι Βουλευτές. Κυρίως, διαπίστωσα μια εντελώς λάθος οπτική σε αρκετούς Βουλευτές της αντιπολίτευσης.

Καταρχήν πρέπει να αποφασίσουμε, να συζητήσουμε και να αναφέρουμε εδώ, τι θεωρούμε ότι είναι πρόβλημα για τους επιστήμονες, για τους φοιτητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το πρόβλημά μας είναι ότι οι επιστήμονες, αυτοί που τελειώνουν, έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας απ’ όλη την Ευρώπη. Το 28% παιδιών επιστημόνων της Ελλάδος αγωνιούν και δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Ένα μεγάλο ποσοστό, επίσης, εγκαταλείπει τη χώρα για να βρει δουλειά σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης ή και ακόμη μακρύτερα κι ένας μεγάλος αριθμός εισακτέων εγκαταλείπει τις σπουδές του και το 30% δεν παίρνει ποτέ πτυχίο.

Αυτά είναι μεγάλα προβλήματα που βασανίζουν την Ελλάδα, που βασανίζουν τη νέα γενιά, που βασανίζουν τους επιστήμονες κι εκεί πρέπει να στρέψουμε όλοι τα μάτια μας και να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις, με τις εισηγήσεις μας και με τη νομοθέτηση σημαντικών πρωτοβουλιών, έτσι ώστε να διευκολύνουμε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Και πώς μπορεί να διευκολυνθεί μια τέτοια κατάσταση;

Καταρχήν, με το να υπάρχουν δύο μηχανογραφικά, διότι οι φοιτητές οι οποίοι εισέρχονται στα πανεπιστήμια, εκτός απ’ αυτούς που καταφέρνουν να μπουν σε σχολή της επιλογής τους, οι υπόλοιποι, εφόσον έχουν δηλώσει μέχρι και διακόσιες σχολές, τυχαία κάπου περνούν. Την πρώτη μέρα χαίρονται, γιατί και αυτοί πέρασαν στο πανεπιστήμιο. Όταν, όμως, διαπιστώσουν σε ποια σχολή πέρασαν, ποιο είναι το γνωστικό αντικείμενο, εάν τους ενδιαφέρει, εάν έχουν κλίση προς αυτήν την κατεύθυνση, διαπιστώνουν ότι υπάρχει απογοήτευση και γι’ αυτό, είτε άμεσα, είτε σε βάθος χρόνου, εγκαταλείπουν τη σχολή. Αυτό, όμως, είναι πάρα πολύ άδικο, γιατί καταλαμβάνουν μια θέση, που χάνουν κάποιοι άλλοι που τους ενδιέφερε και την ίδια στιγμή δεσμεύεται και το δικό τους μέλλον.

Έτσι, λοιπόν, μελετημένα δίνεται η ευκαιρία στους υποψηφίους, στο πρώτο μηχανογραφικό, με συγκεκριμένες λίγες επιλογές, να μπορέσουν να περάσουν εκεί που θέλουν και εκεί που τους ταιριάζει. Στη συνέχεια, εάν δεν συγκεντρώσουν τη βαθμολογία που απαιτείται, τότε τους δίνεται η ευκαιρία, βλέποντας ποιες σχολές έχουν κενό, με ιδιαίτερη προσοχή, να πάνε σε κάποια από αυτές, η οποία θα προκύψει σαν επιλογή τους, μετά από διερεύνηση και όχι τυχαία, που μπορεί στην πορεία να τους απογοητεύσει.

Επίσης, έρχεται και η διαδικασία του ορίου της βάσης, η οποία προκύπτει από τις επιλογές του κάθε πανεπιστήμιο, το οποίο παίρνοντας ένα ποσοστό του μέσου όρου των μαθημάτων του επιστημονικού πεδίου που έχουν γράψει οι υποψήφιοι, ορίζει πόσο θα είναι η βάση, αν θα είναι στο 80% ή στο 120%.

Ο συνδυασμός της βάσης μαζί με τα δύο μηχανογραφικά είναι η λύση του προβλήματος, διότι με αυτό τον τρόπο ισχυροποιούνται τα περιφερειακά πανεπιστήμια, διότι έμπαιναν οι φοιτητές και είχαμε μεγάλο αριθμό εισακτέων, αλλά ήταν μια εικονική πραγματικότητα, η οποία αμέσως στον επόμενο χρόνο φαινόταν. Μέσα σε βάθος τριετίας ή πενταετίας διαπιστώναμε ότι είχαμε δέκα χιλιάδες εισακτέους, αλλά οι φοιτητές που παρακολουθούσαν, ήταν τρεις-τέσσερις χιλιάδες. Αυτό ήταν εις βάρος των πανεπιστημίων, ήταν εις βάρος των φοιτητών και ήταν εις βάρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Έρχεται, λοιπόν, αυτή η διαδικασία και δίνει την ευκαιρία στον υποψήφιο να γίνει φοιτητής στη σχολή που του ταιριάζει καλύτερα. Δίνει ευκαιρίες στα πανεπιστήμια να μπορέσουν να οργανωθούν με τον καλύτερο τρόπο. Και βέβαια, αν μπορέσουμε και μειώσουμε τον αριθμό των εισακτέων στα κέντρα, όπως είναι η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα, όπου λόγω των μεταγραφών στην πορεία συγκεντρώνεται μεγάλος και μη διαχειρίσιμος αριθμός, τότε νομίζω θα στηρίξουμε και τα περιφερειακά πανεπιστήμια, αλλά και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα στηρίξουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Πάμε τώρα στο θέμα του ορίου του χρόνου με τον οποίο θα σπουδάζουν οι φοιτητές, όπου είναι τα πέντε χρόνια, συν τρία, και αν είναι τετραετούς φοίτησης, στα τέσσερα συν δύο. Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει πρόβλημα σε ένα φοιτητή, που επί οκτώ χρόνια δεν παρακολουθεί τα μαθήματα, δεν ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει τη σχολή, είτε γιατί έχει πρόβλημα με το αντικείμενο, είτε γιατί έχει επιλέξει μια άλλη διαδρομή, δεν θα πρέπει να σταματά αυτή η διαδικασία στα οκτώ χρόνια και πρέπει να διατηρείται για είκοσι χρόνια.

Αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας ο ίδιος ή η οικογένειά του ή εάν πρέπει να εργαστεί, τότε αυτό προβλέπεται και μπορεί να του δοθεί μια παράταση. Από κει και πέρα, δεν έχει καμία έννοια αυτή η διαδικασία. Ίσα-ίσα βλάπτει τα πανεπιστήμια, αλλά βλάπτει και τους ίδιους τους φοιτητές, αλλά και τις οικογένειές τους οι οποίες ταλαιπωρούνται, χωρίς λόγο και χωρίς σκοπό.

Το τελευταίο στο οποίο θα ήθελα να κάνω αναφορά είναι η ασφάλεια στα πανεπιστήμια. Οι γονείς όταν στέλνουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν, θέλουμε να έχουν ένα ήρεμο περιβάλλον, θέλουμε να υπάρχει ασφάλεια και να νιώθουν άνετα, να εκφράσουν τις ιδέες τους και να μορφωθούν.

Έχουμε παρατηρήσει τεράστια προβλήματα και δυσλειτουργίες μέσα στα Πανεπιστήμια. Όταν προκύπτει κάτι αρνητικό, τότε βγαίνουμε όλοι και λέμε ότι είμαστε κατά της παρενόχλησης, είμαστε κατά της λεκτικής βίας. Όταν, όμως, προσπαθούμε να βάλουμε τα όρια για να τις αποτρέψουμε, τότε όλοι λένε, ότι αλλού είναι το πρόβλημα και θέλουμε ελευθερία.

Οι γονείς επιθυμούν ασφάλεια για τα παιδιά τους. Οι φοιτητές επιθυμούν ένα ήρεμο περιβάλλον. Ο φορολογούμενος πολίτης δεν θέλει ο φόρος που πληρώνει να ξοδεύεται στα τζάμια που έσπασαν. Ποιος έχει πρόβλημα εκτός από αυτούς οι οποίοι δεν είναι φοιτητές και θέλουν να μπούνε μέσα -τώρα βέβαια θα υπάρχει είσοδος και θα ελέγχονται- για να αντιδράσουν, για να εκφράσουν με τον δικό τους τρόπο την αντίθεσή τους σε διάφορα θέματα; Αυτοί μόνον θα μείνουν έξω απ’ αυτή τη διαδικασία. Γι’ αυτούς είναι κατανοητό, ξεβολεύονται και θέλουν να μην υπάρχει αυτός ο νόμος και αντιδρούν.

Οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι Βουλευτές γιατί αντιδρούν σ’ αυτό το νόμο; Δεν καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα; Πού είναι το πρόβλημα σ’ αυτή τη διαδικασία; Στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών; Σήμερα, το 2021 που ο κάθε πολίτης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τις συνελεύσεις, από τις επιτροπές διαβούλευσης μπορεί να εκφράσει ελεύθερα και τις ιδέες του και τις απόψεις του; Είναι μια υποκρισία.

Τα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι υψηλών προδιαγραφών.

Οι φοιτητές μας είναι από τους καλύτερους.

Οι επιστήμονες μας διακρίνονται σε όλο τον κόσμο.

Πρέπει και εμείς οι Βουλευτές να σταθούμε αντάξιοι αυτού του επιπέδου και να νομοθετούμε με τέτοιο τρόπο, που θα τους διευκολύνουμε, που θα τους αναδεικνύουμε και κυρίως, που θα διασφαλίσουμε θέσεις εργασίας και προοπτικής στους επιστήμονες της χώρας μας.

Ευχαριστώ.

Παρασκευή Βρυζίδου
Βουλευτής Ν. Κοζάνης_Νέα Δημοκρατία