Το σαΐνι δεν γυρνάει μόνο στη γειτονιά, όπως έλεγαν παλιά, όταν πύκνωνε ο θάνατος, αλλά πήρε τις γειτονιές του κόσμου.
Και κατέστησε την ευχή του αγροτικού, κυρίως, κόσμου «κι τ ΄χρόν΄στου μέτρημα», πιο επίκαιρη από ποτέ. Οι ξωμάχοι ζώντας την ευκολία της απώλειας της ζωής στα ζωντανά τους, κάθε βράδυ τα καταμετρούσαν. Κι ως γνώστες της αξίας της επιβίωσης, στις χρονιάρες μέρες, τσούγγριζαν με την ευχή της συνέχειας της ανθρώπινης ζωής στη επόμενη , έστω, χρονιά.
Στο βωμό των 7.500 (;) αυτοκτονιών της δεκαετούς κρίσης προστέθηκε η καθημερινή εκατόμβη των νεκρών του Νοεμβρίου, θυμάτων μιας πανδημίας που σήμανε την ανεπάρκεια της επιστημονικής προόδου και την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών.
Οι ομάδες των αποκλεισμένων από τα αγαθά της ζωής πλήθυναν, με τα εκατομμύρια των έγκλειστων, και πιθανόν, μελλοντικών αποκλεισμένων!
Η προσωπική ευθύνη, προβλήθηκε ως μονόδρομος, και η πολιτική ευθύνη εξανεμίστηκε, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία του δημόσιου συστήματος υγείας και οι διαμαρτυρίες των αποκαμωμένων από φιλότιμο λειτουργών της.
Η πρόκληση των συχνών, κούφιων πολιτικών διαγγελμάτων, η προβολή της καλοκαιρινής ανεμελιάς και ραστώνης των κυβερνώντων, εν μέσω πολέμου, όπως λέγεται, έκοψαν τις ελπίδες μας για τη σοβαρότητα της διαχείρισης ή, έστω, για ένα γερμένο ώμο από συντριβή στο συλλογικό πένθος. .
Η εξέγερσή μας , λοιπόν, είναι η έγνοια της αυτοσωτηρίας μας, μέσω του αυτοεγκλεισμού μας, ώστε να μη φτάσουμε εκεί που δεν χωρούμε, ή και αν χωρούμε, δεν ξέρουμε την έκβαση .
Είναι ο αγώνας μας η φυσική απόσταση να μη γίνει αποστασιοποίηση- αποξένωση, για να συνεχίσει ο χτύπος της καρδιά μας στο ρόπτρο της πόρτας του άλλου, με ποικίλους τρόπους.
Η αντίστασή μας είναι οι υπογραφές σε κείμενα διαμαρτυρίας για την υποχώρηση των δικαιωμάτων υγείας κι εργασίας, για την απίσχνανση της δημοκρατίας μέσα στην αντάρα της πανδημίας.
Η διακίνηση φωτισμένων κειμένων, ακόμα και σκωπτικών για την αναθάρρησή μας.
Η εμβάπτισή μας στις αγωνιστικές μνήμες.
Είναι οι ανάσες μας στα γύρω βουνά, καταφύγιο πάντα των δυναστευόμενων, αλλά κι αυτές ακόμα, στους σκονισμένους τσιμεντένιους δρόμους.
Η συσπείρωσή μας στις τοπικές αυτοδιοικήσεις, όπου αυτές γρηγορούν (Πάτρα, Τρίκαλα..) και δεν φέρνουν αναμνήσεις από το μέλλον.
Ή η συσπείρωσή μας σε συλλογικότητες που δεν έγιναν άφαντες.
Είναι η αποτροπή, η υπακοή- υποταγή που επί χρόνια απεργάζονταν η παγκοσμιοποίηση μέσω της ομοιομορφίας τδεών, αξιών και παραδόσεων να μεταβληθεί σε νέα υποταγή, λόγω του παραλυτικού φόβου της ασθένειας.
Είναι…
‘Ώστε να πετύχουμε όλος ο κόσμος κι ύστερα κι εμείς, οι Κοζανίτες, που σήμερα γιορτάζουμε τον πολιούχο μας, Άγιο Νικόλαο, η αναφώνηση της ευχής της ζωής να εκπληρωθεί και την επόμενη χρονιά να είμαστε παρόντες όλοι στο προσκλητήριο, όχι για να μπούμε στη νέα κανονικότητα, αλλά για να διαμορφώσουμε, στις νέες συνθήκες, μια ζωή βασισμένη στη δικαιοσύνη και την ελευθερία…
Τάσα Σιόμου
ΥΓ: ‘Όταν στα μέρη μας, με τους βαρείς χειμώνες, οι ορεσίβιοι κάτοικοι είναι προμηθείς και ρίχνουν τα ξύλα από την άνοιξη για το χειμώνα, οι ταγοί μας είναι αδιανόητο να είναι επιμηθείς.
