Περί πολιτισμού ο λόγος: Για τον αγώνα των ανθρώπων του πολιτισμού – Της Γιάννας Γκουτζιαμάνη

Η καραντίνα κλείνει τους δρόμους, η τέχνη ανοίγει δρόμους

Οι δρόμοι από και προς το ελληνικό πνεύμα είναι πολλοί: δρομάκια, χωματόδρομοι και σοκάκια σε χωριά σχεδόν ερημωμένα.

Αυτοκινητόδρομοι, εθνική οδός και Εγνατία συνδέουν τις πόλεις από την Πελοπόννησο ως την Ήπειρο , Μακεδονία και Θράκη, αλλά και μονοπάτια που διασχίζουν τα βουνά και ενώνουν τις κορυφογραμμές από τον Ψηλορείτη ως το Γράμμο και το Παγγαίο.

Σιδηροδρομικές γραμμές για να περνούν τα τρένα γρήγορα από τους σταθμούς στη μεγάλη γραμμή : Ελλάδα – Ευρώπη, ενώ άπειρες ακτοπλοΪκές γραμμές οργώνουν τη μεσόγειο και σβήνουν αμέσως, αλλά σαν αόρατα σχοινιά συνδέουν τις άκρες με τον κορμό, τα λιμάνια της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Διαβάτες και ταξιδευτές κουβαλάνε, καταθέτουν και ανταλλάσσουν το φορτίο της ψυχής και του μυαλού τους, σε μια αέναη κίνηση. Με πινέλο, με μολύβι, με νότες και με ήχους αποτυπώνουν τα δικά τους σημάδια: γιορτές, πανηγύρια, φεστιβάλ, συναυλίες, θέατρο, τραγούδι, χορός, ζωγραφική, βιβλία, ταινίες, εκθέσεις στο «σώμα» που λέγεται Ελλάδα.

Εκεί ζυμώνονται όλα της ζωής: ο αγώνας για την επιβίωση, τα μικρά και τα μεγάλα, τα βάσανα και οι χαρές, τα πάθη και οι αδυναμίες, οι λαχτάρες κι οι καημοί, οι ιδέες, η σοφία και η γνώση, τα λάθη και οι αποτυχίες, για να δημιουργηθούν τα διαμάντια του πνεύματος και της τέχνης, που έλαμψαν στο πέρασμα των αιώνων και έγιναν δρόμοι-σημάδια για την ανθρωπότητα στην αναζήτηση της αλήθειας και του προορισμού του ανθρώπου στη ζωή και έγραψαν τη λέξη «πολιτισμός».

Αυτοί οι δρόμοι δεν γνωρίζουν σύνορα, γιατί δημιουργούνται από τα σήματα που στέλνουν οι καρδιές των ανθρώπων. To καλοκαίρι συναντιούνται στην Επίδαυρο, για να ενωθούν με όλους τους δρόμους που έρχονται από όλο τον κόσμο και συνεχίζουν και πάνε σε όλες τις γωνιές της γης, όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Αλλά και δεν μπορεί κανείς να τους αγνοήσει. Θα σκοντάψει πάνω στις κακοτράχαλες πέτρες, στα όχι των ανθρώπων, που ζουν και ανασαίνουν έξω από την τηλεόραση, μοχθούν και δημιουργούν.

Και φυσάει κόντρα ένας αγέρας, που φέρνει τις φωνές, κραυγές και ψίθυρους, των πεινασμένων, των κυνηγημένων, των σκεπτόμενων και τα όνειρα εκείνων που αρνούνται να γίνουν μπαλαρίνες στα σχοινιά του συστήματος.

Το ελληνικό πνεύμα, η ψυχή του Έλληνα δεν δέχεται το βιασμό.

Γκουτζιαμάνη Γιάννα