Το παραμύθι «θέλω σημαίνει μπορώ» – Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου:

Χριστός Ανέστη !

«Και ιδού λεπρός προσεκύνει αυτώ λέγων, Κύριε εάν θέλεις, δύνασαί με καθαρίσαι. Και εκτείνας την χείρα ήψατο αυτού ο Ιησούς λέγων, θέλω καθαρίσθητι. Και ευθέως εκαθαρίσθη αυτού η λέπρα»(Ματθ.8,2).

Ένα από τα παραμύθια που καλλιεργούμε στους μαθητές μας στο σχολείο είναι και το «θέλω σημαίνει μπορώ». Πόσες φορές δεν ακούσαμε και εμείς αυτό το παραμύθι τότε που ήμασταν μαθητές ! Και ξέρετε το τραγικό αστείο είναι ότι ούτε ο Θεός δεν έχει αυτή την απαίτηση από μας. Του αρκεί να θέλουμε, κι αυτό έστω και λίγο. Γιατί το υπόλοιπο θέλω και κυρίως το μπορώ, είναι δικό Του.

Για πολλούς λόγους το θέλω μπορεί να μην σημαίνει μπορώ. Για παράδειγμα θέλω να ετοιμάσω λαγό στιφάδο. Δεν αρκεί να το θέλω, πρέπει να έχω τα υλικά, να έχω λαγό και βέβαια να ξέρω να μαγειρεύω. Θέλει ο μαθητής να γίνει αριστούχος (πραγματικός όχι όπως τους σημερινούς). Δεν αρκεί να το θέλει, πρέπει να ιδρώσει, να θυσιάσει χρόνο, να αγοράσει τα κατάλληλα βιβλία και βέβαια να του κόβει κιόλας.

Ναι, το «θέλω σημαίνει μπορώ» ισχύει απόλυτα για τον Θεό. Και εμείς βέβαια είμαστε θεοί, αλλά είμαστε μικροί θεοί, γι’ αυτό σχετικά ισχύει σε μας, στα εύκολα, στα μικρά. «Εγώ είπα θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες»(Ψαλμ.81,6). Εμείς όμως στους μαθητές μας το λέμε απόλυτα, αφού φυσικά εμείς οι προοδευτικοί και μοντέρνοι ούτε το όνομα του Χριστού δεν προφέρουμε.

Εξ άλλου εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήσεις της Ελλάδας επιθυμούν άθεη παιδεία να παίρνουν τα ελληνόπουλα και μπορούμε να πούμε ότι το πέτυχαν (τους το επέτρεψε η ανευθυνότητά μας), αφού πρώτα σακάτεψαν την ελληνική γλώσσα και κατάργησαν τα αρχαία ελληνικά.

Αυτή η «επιτυχία» ξεκίνησε από τον υπουργό παιδείας(και μετέπειτα πρωθυπουργό) κ. Γ. Ράλλη. Εμείς ευτυχώς με την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο είδαμε κείμενα αρχαίων ελληνικών. Φανταστείτε ότι μεγάλες πολυεθνικές υποχρεώνουν τα ανώτερα στελέχη τους να μαθαίνουν αρχαία ελληνικά, επειδή έχουν διαπιστώσει ότι τους κάνουν πιο εύστροφους !

Ήθελε και ο εωσφόρος να φτάσει τον Θεό, συλλογίστηκε «έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Ησαϊας 14,15) και αυτοστιγμεί εξέπεσε από το αγγελικό αξίωμα που είχε, και από τότε, από τον Αδάμ μέχρι και σήμερα, προσπαθεί να το περάσει και σε μας. Τι είπε στην Εύα ; «Ου θανάτω αποθανείσθε. Ήδει γαρ ο Θεός ότι η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ως Θεοί»(Γένεσις3,4).

Φυσικά με το καθ’ ομοίωσιν που μας έπλασε ο Θεός, όπως και μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αυτό θα γίνεται, θα γινόμαστε όλο και περισσότερο σαν τον Θεό. Όμως ο εωσφόρος, όπως και ο Αδάμ και η Εύα, όπως και εμείς πολύ συχνά θέλουμε να το πετύχουμε εδώ και τώρα, με μαγικά.

Το παραμύθι αυτό καλλιεργήθηκε έντονα στα κατηχητικά των θρησκευτικών οργανώσεων, γι’ αυτό και σύστηναν το βιβλίο «τα αγνά νιάτα» του Toth. Οι τελευταίες σειρές του βιβλίου ήταν «κοιτάξου στον καθρέπτη και πες στον εαυτό σου θέλω, θέλω, θέλω να είμαι αγνός». Δεν κατάλαβαν όμως οι «οδηγοί» των νέων στα κατηχητικά αυτά, ότι και οι πέντε μωρές παρθένες του Ευαγγελίου ήταν αγνές, αλλά πήγαν στην κόλαση γιατί δεν είχαν έλεος προς τους άλλους.

Ναι, σε πολλά θέλω δεν σημαίνει μπορώ, όπως στην απαλλαγή από τα πάθη. Στα πάθη μπλέκουμε μόνοι μας, αλλά δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε μόνοι μας. «Τω πάθει Σου Χριστέ, παθών ηλευθερώθημεν» ψάλλουμε στην εκκλησία. Μα αν μπορούσαμε μόνοι μας να απελευθερωθούμε από τα πάθη και τον θάνατο, υπήρχε λόγος να ενανθρωπήσει ο Μονογενής Υιός του Θεού ;