Μια μικρή πνοή μάχεται μέσα μας
Οι Ταξιδευτές του θεάτρου ( 18 παιδιά από 11 σχολεία) τόλμησαν να πιουν από το κρασί της Ασκητικής του Ν. Καζαντζάκη. Επί 5 μήνες ασκήθηκαν, ακούοντας τη φωνή του θεού, « να έχουν ανοιχτά τα μάτια τους για να βλέπει» και «στύλωσαν τα αυτιά τους για να ακούει». Μαζί του είδαν και άκουσαν τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, αυτό που ζει το άτομο και η κοινωνία σήμερα:
Είδαν τα δυο αντίδρομα ρέματα που μας έλκουν: Ο ανήφορος, ο δρόμος της καρδιάς προς την αθανασία και Ο κατήφορος στον αχόρταγο γκρεμό, το σπαρμένο με αδικία, σκληρότητα, πείνα, φόβο, βαρβαρότητα, φράγματα αγκαθερά, προς το θάνατο.
Άκουσαν τις δυο αντίθετες φωνές: Φωνάζει ο Νους, η φωνή της εξουσίας: Να δεχτείς τα σύνορα του νου, νόμος- πειθαρχία- τάξη- κανονικότητα και μέσα σ’ αυτά ακατάπαυστα, αδιαμαρτύρητα να δουλεύεις.
Μα η Καρδιά αγριεύει: «να σπας τα σύνορα, ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Είμαι ο χωριάτης και πηδώ πάνω στη σκηνή και επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου».
Και φωνές ερωτικές αφουγκράζονται στον αγέρα
Και άλλες φωνές σε πολλαπλή ηχώ: «Πόλεμο στους άπιστους, άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα. Ποια είναι η ουσία του θεού μας; ο αγώνας για την ελευτερία».
Άκουσαν την Κραυγή να κηρύχνει μέσα τους επιστράτεψη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, νάσαι ανήσυχος, όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική να τη συντρίβεις. Πολέμα να συναντήσεις όλον τον αγωνιζόμενο άνθρωπο».
Γι αυτό κανένας μας δεν ελπίζει μοναχός, δε φοβάται μοναχός του.
«Μια παράταξη μεγάλη, μια φόρα του Σύμπαντου φοβάται, ελπίζει μαζί μας. Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μας απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και το θάνατο».
Συντηρούμε το μυαλό μας ακοίμητο. Συντηρούμε την καρδιά μας φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Υ ( όπου «….» Ν. Καζαντζάκης)
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
Ανώνυμος
- Edit
Ο Καζαντζάκης «έπαιξε με όλα, με βουδισμούς, με νιτσεϊσμούς, με χριστιανισμούς, με ό,τι θέλεις».
Από την τραγική «Ασκητική» ως τον ψυχοδιαστροφικά βλάσφημο «Τελευταίο Πειρασμό» και από τον αποτρόπαια πλανεμένο «Φτωχούλη του Θεού» ως τα στερνά γραπτά του και το εωσφορικά εφιαλτικό επίγραμμα του τάφου του, βλέπει κανείς στον Καζαντζάκη μια πορεία ενίοτε παλινδρομήσεων, αλλά γενικά σταθερής και συνεχούς κατάδυσης μέσα σε ολοένα και πιο ερεβώδεις σκιές, βλέπει κανείς ένα «πλανών και πλανώμενο» πνεύμα, που κι όταν κάποτε έδειξε επιφανειακά να πλησιάζει προς το φως, δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) ποτέ του πραγματικά να το αγγίξει.
καταμάγια
- Edit
Είσαι σίγουρος;Στο ψιθύρισε κανένας άγιος;
Ανώνυμος
- Edit
Για τον κορυφαίο λογοτέχνη
1. Επίσκεψη σε ασκητή στο Άγιον Όρος:
Από τη στιγμή που πάτησα στο ιερό βουνό, είχα πάρει την απόφαση να πάω να τον δω, να σκύψω να του φιλήσω το χέρι και να του ξομολογηθώ. Όχι τα κρίματά μου, αλλά την εωσφορική αλαζονεία που συχνά μ΄έσπρωχνε να μιλώ με αναίδεια για τα εφτά μυστήρια και τις δέκα εντολές και να θέλω να χαράξω δικό μου δεκάλογο.
Αγαπούσα πολύ τον ορατό κόσμο….. Έλαμπε ο Εωσφόρος στο μυαλό μου…. Όταν αποχαιρέτισα τον ασκητή του είπα: πές στο Θεό, δεν φταίμε εμείς , φταίει αυτός που έκανε τον κόσμο τόσο ωραίο. (Αναφορά στο Γκρέκο σελ. 265-270)
2. Η πρώτη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη, Γαλάτεια, μέμφεται τον Καζαντζάκη για ανανδρία, για έλλειψη γενναιοδωρίας, για τη μεγαλομανία του. Θεωρεί το έργο του άψυχο, φτιαχτό, ψεύτικο και τη μεγαλοφυία του χαραμισμένη.
Από το βιβλίο της Γαλάτειας Καζαντζάκη :
Άνθρωποι και υπεράνθρωποι. Εκδ. Καστανιώτη Καθημερινή 15-4-07
καταμάγια
- Edit
Αψυχο το έργο του Καζαντζάκη!!!Τι άλλο θα διαβάσουν τα έρμα τα ματάκια μας!!!