Είναι κάτι αναμνήσεις που βρίσκονται σε χειμερία νάρκη μέσα σου κι έρχεται μια μελωδία, μια μυρωδιά, μια εικόνα, μια δική σου «άνοιξη» και τις ξυπνά.
Η δική μου άνοιξη σήμερα ήρθε με μια φωνή κρητική που κελάηδησε στα αυτιά μου. Ήταν η φωνή του Νίκου Ξυλούρη που τραγουδούσε «Ήτανε μια φορά» και με μεγάλη ευκολία με μετέφερε στο μαξιλάρι μου, μικρό κορίτσι να νανουρίζομαι από μια άλλη φωνή πιο οικεία σε μένα από εκείνη του Ξυλούρη και σίγουρα πιο αγαπητή. Την πατρική φωνή που τραγουδούσε μόνο για μένα! Σιγοτραγουδούσε για να με καθησυχάσει, να με κοιμίσει γλυκά, να μου μαγέψει τα βλέφαρα να σκεπάσουν το σκοτάδι που με φόβιζε και να με ταξιδέψει σε μέρη με ήλιο. Με νανούριζε και έστρωνε τη θάλασσα για στρώμα μου και μου πασπάλιζε με μέλι τα όνειρά μου…
Ήτανε μια φορά λοιπόν, ένα κορίτσι που το νανούριζαν μ’ αυτούς τους στίχους:
«Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ
Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί
Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί
Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ’ αφήνει έρμη και μοναχή
Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά
Μέσα σ’ ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν’ ανάβει και φονικό»
Μπλέκεται η φωνή του Ξυλούρη κάθε φορά που ακούω το τραγούδι του με εκείνη του μπαμπά μου και οι στίχοι του τραγουδιού με τις καληνύχτες και τη ζεστασιά του πατρικού φιλιού. Πώς να μη νιώθω μια ιδιότυπη συγγένεια με τον άνθρωπο αυτόν και το τραγούδισμά του; Σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια, ο Νίκος Ξυλούρης έφυγε από τη ζωή και η κρητική του φωνή σώπασε μεν για πάντα, αλλά άφησε θησαυρούς σε μέρη που δεν τα αγγίζει ο θάνατος, όπως είναι η αγάπη που κάποτε σου χαρίστηκε και δεν μπορεί κανείς να σου την πάρει.
Τελικά είναι μια πολύ γενναιόδωρη πράξη να νανουρίζεις το παιδί σου και αν κουβαλάς αυτή την ανάμνηση από παιδί στην καρδιά σου δεν μπορείς παρά να είσαι γενναιόδωρος κι εσύ κάπου κάπου με τον εαυτό σου και να αφήνεις ένα τραγούδι ή μια γλυκιά ανάμνηση να σε ταξιδέψει μακριά από τα σκοτάδια σου· εκεί που υπάρχει φως…
Ελένη Δεληβοριά
