«Κυρία Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με το παρόν νομοσχέδιο έρχεται προς ψήφιση το επίδομα γέννησης των 2.000 ευρώ. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο πληθυσμός της χώρας μας ελαττώνεται και γερνά. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε πολλές ελπίδες για ανάπτυξη και πρόοδο, για ένα σχέδιο το οποίο προβάλλει μπροστά μας με συμμετοχή των νέων, με συμμετοχή δραστήριων ανθρώπων. Χάνεται η ισορροπία της χώρας, τίθεται σε κίνδυνο η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Υπάρχει ακόμη και θέμα ασφάλειας!
Επομένως, το μετρό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο και έρχεται σε μία στιγμή που όλη η χώρα αντιλαμβάνεται ότι κάτι πρέπει να γίνει.
Το επίδομα αυτό είναι αφορολόγητο, είναι ακατάσχετο, δεν συμψηφίζεται με άλλες οφειλές και μπορεί, πραγματικά, να πιάσει μία ουσιαστική θέση και αξία στην ελληνική οικογένεια.
Οι ελληνικές οικογένειες αυτό το διάστημα πλήττονται σοβαρά και νομίζω ότι αυτά τα μέτρα, τα οποία λαμβάνονται για τη στήριξη της ελληνικής οικογένειας με τη μορφή επιδομάτων ή διευκολύνσεων -όπως είναι για τα βρεφικά είδη η μείωση του ΦΠΑ από 24% σε 13%, όπως είναι ο φόρος πολυτελείας των αυτοκινήτων πάνω από 2.000 κυβικά, τα οποία έχουν συνήθως οι πολύτεκνες οικογένειες- σηματοδοτούν τη μέριμνα της Κυβέρνησης για τη βοήθεια της ελληνικής οικογένειας, τη διευκόλυνση και τη δυνατότητα να μπορεί να γεννήσει και να μεγαλώσει παιδιά.
Το επίδομα που δίνεται, έχει μονάχα τους περιορισμούς του ισοδύναμου του οικογενειακού εισοδήματος των 40.000, που μπορεί να είναι το όριο, και πάνω από αυτό δεν μπορεί να δοθεί -δεν νομίζω ότι το χρειάζεται κιόλας- και, βέβαια, η μητέρα να ζει δώδεκα χρόνια στην Ελλάδα, ή ο πατέρας, αν αναλάβει την ανατροφή του παιδιού.
Έτσι όπως έχει κατατεθεί το νομοσχέδιο και αυτά που προβλέπει, θεωρούμε ότι είναι απόλυτα σωστά, αλλά και δίκαια. Κατανοούμε ότι οι Βουλευτές της αντιπολίτευσης, όλων των κομμάτων, μπορεί από το Βήμα της Βουλής να δίνουν και καμία παροχή παραπάνω, μιας και δεν είναι υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουν, ούτε, βέβαια, έχουν δίπλα τους, να τους εξαναγκάζει, το δημοσιονομικό έλεγχο και τα οικονομικά της χώρας και να τους δυσκολεύουν.
Καλό είναι, όμως, να μην υπάρχουν υπερβολές, γιατί είναι γνωστό και είναι βούληση όλης της κοινωνίας να υπάρχουν -στο μέτρο του δυνατού- αυτές οι βοήθειες και οι διευκολύνσεις. Όμως, θα πρέπει να υπάρχει και μία σύμπνοια προς αυτή την κατεύθυνση και όχι με τη λογική «εφόσον δίνονται αυτές οι παροχές, γιατί δεν δίνονται λίγο περισσότερες;», να ασκούμε αυστηρή κριτική και να μηδενίζουμε όλα όσα γίνονται με πολύ καλό τρόπο.
Επίσης, έχουμε την αναμόρφωση τεσσάρων ακόμη επιδομάτων, τα οποία, επίσης, έρχονται σε μία χρονική στιγμή χρήσιμη.
Όμως, πριν αναφερθώ στα επιδόματα, θέλω να πω το εξής: Η Νέα Δημοκρατία και με το επίδομα γέννησης και με αυτά τα επιδόματα καταρχήν μένει πιστή στις προεκλογικές της εξαγγελίες. Κατά δεύτερον, πρέπει να ξέρουμε ποια είναι η λογική της, η οποία, κατά την άποψή μου, είναι και απόλυτα σωστή.
Οι ελληνικές οικογένειες δεν είναι για να ζουν με τα επιδόματα. Οι ελληνικές οικογένειες αξίζουν ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, σημαντικούς μισθούς για να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ωστόσο, όμως, υπάρχουν και οικογένειες που δεν μπορούν να βρουν δουλειά ή που έχουν δύσκολες συνθήκες. Για αυτές έρχονται τα επιδόματα. Τα επιδόματα έρχονται για να μην οδηγηθούν οι Έλληνες στην εξαθλίωση, για να μην υπάρχουν πολύ δυσμενείς καταστάσεις. Δεν δίνονται για να μπορεί κάποιος πολίτης, βάζοντάς τα στη ζυγαριά, να προτιμά καμιά φορά να μένει άνεργος και να παίρνει τα επιδόματα, γιατί είναι περίπου το ίδιο και να αρνείται μία δουλειά όταν του δίνεται η ευκαιρία. Γιατί αν ωθήσουμε τους Έλληνες προς αυτή την κατεύθυνση, τότε είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να έχουμε πρόοδο και ανάπτυξη, ούτε για τον καθένα ξεχωριστά, ούτε για το σύνολο της χώρας μας.
Όσον αφορά τώρα το εγγυημένο εισόδημα, το επίδομα παιδιού και το επίδομα στέγασης μπαίνει το κριτήριο ότι θα πρέπει να παρακολουθούν την υποχρεωτική εκπαίδευση τα παιδιά. Και εδώ, βέβαια, ακούστηκαν ενστάσεις από Βουλευτές άλλων κομμάτων. Υπάρχει κανείς που να μη δέχεται ότι η εκπαίδευση είναι η βάση μιας κοινωνίας, είναι το θεμέλιο της ανάπτυξης και της προόδου; Πώς, λοιπόν, μπορούμε να πάμε μπροστά, όταν δεν προσπαθούμε να διασφαλίσουμε την υποχρεωτική εκπαίδευση των παιδιών; Και αυτό το μέτρο δεν είναι σωστό;
Υπάρχουν γονείς οι οποίοι επιλέγουν να οδηγήσουν τα παιδιά τους σε δουλειά, για να έχουν κάποια εισοδήματα. Αν, όμως, υπάρχει το δίλημμα να πάνε τα παιδιά τους στη δουλειά ή να χάσουν το επίδομα, τότε ενδεχομένως να τα στείλουν στο σχολείο. Είναι ένα μέτρο προστασίας των παιδιών προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αν πάλι είναι επιλογή των παιδιών να μην πηγαίνουν στο σχολείο, τι θα κάνουν τα παιδιά δώδεκα χρόνων; Θα βρίσκονται στις γειτονιές, δεν θα προοδεύουν και κάνοντας παρέα με μεγαλύτερα παιδιά, θα κινδυνεύουν να οδηγηθούν και σε παραβατικές συμπεριφορές και να έχουν πραγματική ζημία.
Θεωρώ λοιπόν, κλείνοντας, ότι το παρόν νομοσχέδιο έχει πολύ προσεκτικές διατάξεις προς τη σωστή κατεύθυνση, λαμβάνει στη λεπτομέρεια το καθετί με μια ισορροπία, έχει επιλέξει τη χρυσή τομή και αν θέλουμε πραγματικά να ωφεληθεί η κοινωνία μας, η νέα γενιά, η πατρίδα μας, θα πρέπει να υπερψηφίζουμε τέτοια νομοσχέδια, τα οποία ουσιαστικά τι είναι; Παροχές και προσφορά στους πολίτες μας. Σας ευχαριστώ».
