(…με αφορμή τη θεατρική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης «Τριαντάφυλλο στο στήθος», του Τένεσι Ουίλιαμς, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, που θα συνεχίσει να παίζεται στην αίθουσα τέχνης Κοζάνης έως τις 22 Δεκεμβρίου).
Γράφει η Ελένη Δεληβοριά:
Ποιος δεν έκλαψε πάνω από τις στάχτες ενός έρωτα, μιας ελπίδας, ενός ονείρου, μιας ζωής…
Η Σεραφίνα Ντέλλε Ρόζε πάντως, κεντρική ηρωίδα του έργου «Τριαντάφυλλο στο στήθος», του Τένεσι Ουίλιαμς, το έκανε στην κυριολεξία όταν αποφάσισε να κρατήσει τις στάχτες του συζύγου της μέσα στο ίδιο της το σπίτι και να μείνει πιστή στη μνήμη του, αρνούμενη τον έξω κόσμο αλλά και την ίδια την πληθωρική της φύση.
Η απώλεια, η απογοήτευση, η δυστυχία μπορεί να μεταμορφώσει έναν άνθρωπο και πόσο μάλλον μια γυναίκα με ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα, σε έναν ζωντανό-νεκρό που παραιτείται από όλους τους ρόλους της ζωής του και αντιδρά νευρωτικά απέναντι σε κάθε κανόνα που του προτάσσει το επάγγελμά του, η θρησκεία, η ιδιότητα του γονέα, ο κοινωνικός του περίγυρος και κυρίως ο ίδιος του ο εαυτός!
Ποιος δεν ταυτίζεται με εκείνον που καταρρέει μπροστά στην απώλεια της αγάπης του; Μιας αγάπης που συχνά προσωποποιούμε σε έναν άνθρωπο τον οποίο εξιδανικεύουμε και επενδύουμε επάνω του ολόκληρη τη ζωή μας. Και τι είναι αυτό που μπορεί να ξαναφέρει στον άνθρωπο τη χαμένη του ευτυχία και ισορροπία; Να του προσφέρει ελπίδα και λόγο ύπαρξης όταν όλα μοιάζουν μάταια και ανούσια; Να τον επαναφέρει σε κίνηση στο ταξίδι της ζωής; Μα φυσικά ο έρωτας!
Το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς είναι εξάλλου ένα ταξίδι στις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα στους δρόμους του έρωτα. Σε δρόμους που κάποτε χάνεσαι, συναντάς αδιέξοδα, συγκρούεσαι, παρασύρεις μαζί σου συνταξιδιώτες άθελα σου καμιά φορά. Το ταξίδι όμως συνεχίζεται!
Στο αποκορύφωμα της απογοήτευσης και της θλίψης σου έρχεται κάποτε ο θυμός να σε κινητοποιήσει και τότε σπας το βάζο με τις στάχτες του παρελθόντος πάνω από το οποίο πενθούσες και ανοίγεις τις πόρτες της ψυχής σου.
Ο Αλβάρο βρίσκει μια πόρτα μισάνοιχτη όταν έρχεται στη ζωή της Σεραφίνας και της ξυπνάει την ερωτική επιθυμία που άφηνε χρόνια να κοιμάται μέσα της. Η αποκάλυψη πως ο νεκρός σύζυγος δεν υπήρξε τέρας ηθικής ούτε σε επαγγελματικό αλλά ούτε και σε προσωπικό επίπεδο λειτουργεί καταλυτικά στην ψυχή της Σεραφίνας και στην έκβαση της σχέσης της με τον άγνωστο άντρα που μπαίνει απρόσμενα στη ζωή της. Η φανέρωση της απιστίας του νεκρού Ροζάριο με την όμορφη Εστέλλα ξεχειλίζει το πικρό ποτήρι της Σεραφίνας και την ωθεί να υποκύψει τελικά στο ερωτικό κάλεσμα του Αλβάρο. Τότε έρχεται η λύτρωση και το ταξίδι της ζωής και του έρωτα συνεχίζεται σε νέους δρόμους.
Αν ταυτίστηκα προσωπικά με τη Σικελή, μοδίστρα, χήρα, μητέρα, γυναίκα… πρωταγωνίστρια του έργου; Φυσικά και ναι! Μόνο αν κάποιος δεν έχει νιώσει ποτέ του έντονα συναισθήματα δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με την αγωνία της, τη θλίψη της, την ταραχή της, το πείσμα της, το θυμό της, αλλά τελικά με την αστείρευτη δύναμή της και θέληση για ζωή!
Προσωπικά ήπια κι ένα κρασί στην υγειά της! Στην υγειά της Σεραφίνας Ντέλλε Ρόζε και κάθε Σεραφίνας που έστω και αργά τολμά να κάνει επανεκκίνηση στη ζωή της κόντρα στο κατεστημένο και κυρίως κόντρα στον κακό της εαυτό!