Του Βασίλη Μαρκόπουλου:
Ο ανώνυμος ανα τη Χώρα πολιτευτής , που ο Πρόεδρος του έκανε την τιμή να τον συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο του κόμματος , θεωρεί ότι του έχει μεγάλη υποχρέωση και πως πρέπει να την ανταποδώσει με κάθε τρόπο. Αρχίζει με ένα λιβάνισμα για το «χαρισματικό Πρόεδρο » και τη « σοφία » που τον διακρίνει , που έχει μεγαλεπήβολα σχέδια και είναι ικανός να λύσει τα προβλήματα , που επισώρευσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Αγώνας προ των εκλογών για να ενταχθεί στο ψηφοδέλτιο και να εκλεγεί , αγώνας για μετά τις εκλογές σε περίπτωση που δεν εκλεγεί , να του ανατεθεί κάποια δοτή θέση στο λαβύρινθο του αχανούς Δημοσίου , αν δεν συνθλιβεί στις κομματικές συμπληγάδες.Φυσικά υπάρχουν πολλοί πολιτευτές που αγωνίζονται για τα πιστεύω , όπως λέμε κοινά για τη « φανέλα ».
Μετά το « λιβάνισμα » στον Πρόεδρο αρχίζουν οι απανωτές επισκέψεις στα χωριά και τους κοινωνικούς φορείς , να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι τα προβλήματα , να τους γνωρίσουν οι ψηφοφόροι. Να αναλύσουν το πρόγραμμα του κόμματος , που κατάρτισε ερήμην τους το στενό επιτελείο του Προέδρου , με τις υποσχέσεις και τις αοριστίες που διακρίνουν όλα τα προεκλογικά προγράμματα , που μετά τις εκλογές εξαφανίζονται και εφαρμόζεται πλέον « μια ρεαλιστική πολιτική » μέχρι να « ξαναφυτρώσει η καμένη Γή » που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Το « τέλειο και κοστολογημένο μάλιστα ! πρόγραμμα » , το φώς «εμείς » και το σκότος οι « αντίπαλοι » , « οι φιλελεύθεροι » και « οι λαϊκιστές » , οι «τεράστιες διαφορές » των κομμάτων εξουσίας ( που κυβέρνησαν και μαζί ).Βομβαρδισμός νέων και παλιών υποψηφίων στα τηλεοπτικά πάνελ , που ο ένας δεν αφήνει τον άλλο να μιλήσει , που επαναλαμβάνουν με τόνο και φανατισμό επιχειρήματα που δεν πείθουν ( τους άλλους ) , κι όμως επιμένουν ( πείθουν τους δικούς τους ; ) , να μη ξεφύγουν από τη γραμμή του κόμματος , δυσαρεστήσουν τον Πρόεδρο και πέσουν στη δυσμένεια , να μη μπορούν να έχουν προσωπική πολιτική άποψη ( κομματική μόνο και σύμφωνη με το κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα του Προέδρου ) , με έκδηλη αγωνία των παρουσιαστών δημοσιογράφων να καιροφυλακτούν στη γωνία να « αρπάξουν » καμιά κουβέντα και να « βγάλουν τη μεγάλη είδηση ». Να προσπαθούν να μας πείσουν για «αυτοδύναμη ανάπτυξη» όταν η χώρα οφείλει στους δανειστές πολλά δις , όταν κουβαλά στις πλάτες της τρία μνημόνια και όταν εκλιπαρούν τον κάθε ξένο επενδυτή ( οι ντόπιοι κοιτάνε να τα αρπάξουν στη ζούλα ) να κάνει τη μεγάλη επένδυση τάζοντάς τους « Γή και ύδωρ ». Απο το 1974 μέχρι σήμερα η ανάπτυξη ήταν αυτοδύναμη ; αν όχι , τι είδους ανάπτυξη είχαμε ; ΤΑ ΜΑΒΕ , τα ΕΛΣΙ , η ΑΕΒΑΛ , πότε δημιουργήθηκαν ; πότε και γιατί έκλεισαν ; Το κλείσιμό τους βοήθησε την « αυτοδύναμη ανάπτυξη » ;
Ο κομματικός φανατισμός δεν έχει ηλικία και το δυστύχημα είναι ότι περιμένουμε να φέρουν τη φρεσκάδα του πολιτικού λόγου οι νέοι στην ηλικία και τις ιδέες , να φύγει «η μούχλα και η μιζέρια του παλιού » , που δυστυχώς ανακυκλώνεται με πρωταγωνιστές άλλους. Αυτά που ακούμε : « Ολοι το ίδιο είναι , δε με ενδιαφέρει εμένα , δεν περιμένω τίποτα , δεν περιμένω να αλλάξει κάτι κ.λπ » , δεν είναι τυχαία και σ’ αυτά συμβάλλουν νέοι και παλιοί πολιτευτές , ολόκληρο το πολιτικό σύστημα , που δεν επιτρέπουν δημόσιο διάλογο χωρίς πόλωση και φανατισμούς , διάλογο δημοκρατικό, ισότιμο και σοβαρό , που να αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα και να δίνει στον ψηφοφόρο τη δυνατότητα να ακούσει όλες τις απόψεις , να κρίνει , να σχηματίσει άποψη προσωπική και τελικά ώριμος να αποφασίσει τη στιγμή της κάλπης.
