Από τον μεγάλο ξεσηκωμό του Σικάγου το 1886, στις αιματοβαμμένες πρωτομαγιές, στη Θεσσαλονίκη το 1936, την εκτέλεση των διακοσίων στην Καισαριανή από τους Ναζί την πρωτομαγιά του 1944 και πολλές άλλες απεργίες με χιλιάδες νεκρούς εργάτες πολύ αίμα εργατών κύλησε στα αυλάκια της ιστορικής συνείδησης που αφήνει και θα παραμείνει ανοικτό το ρήγμα της ταξικής πάλης.
Eεργαζόμενοι – εργαζόμενες.
το Έτος 2019, είναι αδιανόητο να μπορέσουν να μας επιβάλουν την άποψη ότι «οι απεργίες και οι εργατικοί αγώνες τελείωσαν» επειδή αυτό θέλουν το κεφάλαιο, η Ε.Ε, η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις τους (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ με τα δεκανίκια τους) που επιτίθενται με μίσος στον εργαζόμενο λαό με έναν ανηλεή πόλεμο στο ψωμί, στην δουλειά στα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες στην ίδια την ζωή των εργατών και των οικογενειών τους.
Το αντίθετο συμβαίνει, η οπισθοχώρηση του εργατικού -συνδικαλιστικού κινήματος και μη ύπαρξη πραγματικών εργατικών αγώνων μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση.
Ο κατακερματισμός των εργαζομένων σε επιχειρήσεις με μικρό αριθμό με διαφορετικές εργασιακές σχέσεις μεταξύ τους, η ελαστική και η εκ παρατροπής εργασία, η μισή δουλειά – μισή ανεργία και ο φόβος της ανεργίας και της εξαθλίωσης είναι ανασταλτικοί λόγοι για τους εργαζόμενους για να απεργήσουν, όμως την ίδια στιγμή είναι και οι λόγοι που μπορούν να τους κάνει να ξεσηκωθούν.
Την κύρια εύθηνη για αυτήν την οπισθοχώρηση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος την έχει ο εργοδοτικός, κυβερνητικός γραφειοκρατικός συνδικαλισμός της ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων που οι ηγεσίες τους είναι επιβάτες στο ίδιο άρμα με το κεφάλαιο την εργοδοσία την Ε..Ε και την κυβέρνηση και απλώς διαπραγματεύονται τους όρους της σφαγής των εργαζομένων.
Χαρακτηριστικό η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ και τα εργοδοτικά συνδικάτα στην ΔΕΗ. Ενώ έχουν στηρίξει όλες τις επιλογές, όλων των κυβερνήσεων για το ξεπούλημα της επιχείρησης, ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα για τους όρους και τις τιμές του ξεπουλήματος και συγχρόνως (πέφτουν από τα σύννεφα) για άσχημα οικονομικά της ΔΕΗ. Μακριά από τους ίδιους τους εργαζόμενους και την κοινωνία παλεύουν με οποιοδήποτε τρόπο να παραμείνουν στις καρέκλες τους ώστε να πιάσουν στασίδι και την κατάλληλη στιγμή να μεταπηδήσουν σε άλλες θέσεις του κεντρικού πολιτικού συστήματος με τα κόμματα που οι κυβερνήσεις τους μας έφεραν εδώ και που τάχα κατήγγελλαν στο παρελθόν για τις επιλογές τους. Για φτηνό ρεύμα για τα νοικοκυριά και όλο τον εργαζόμενο λαό ούτε λόγος.
Με όλα αυτά οδήγησαν όπως είναι φυσικό σε ήττα το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα .
Πρέπει να βάλουμε τέλος σε όλα αυτά , τέρμα στην μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες από τις ταξικές δυνάμεις και από τους ίδιους τους εργαζόμενους για ένα εργατικό και λαϊκό μέτωπο διεκδίκησης και ανατροπής, που θα πάρει στα χέρια του την υπόθεση του αγώνα. Θα παραμερίσει τον υποταγμένο συνδικαλισμό και θα ξεπεράσει όλες τις διαιρέσεις και θα παλεύει για :
● Έξω η Επιτροπεία, κατάργηση όλων των Μνημονίων, της Δανειακής Σύμβασης και όλων των μέτρων που συνδέονται με αυτά.
● Εδώ και τώρα παύση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους.
● Εθνικοποίηση – κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο.
● Δημόσιες επενδύσεις υπέρ των εργατικών και λαϊκών αναγκών, με προστασία του περιβάλλοντος, για δημιουργία θέσεων εργασίας, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, ώστε να μη διασπαθίζεται το δημόσιο χρήμα.
● Φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, χτύπημα της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος. Έλεγχος στο πολιτικό χρήμα, των offshore εταιρειών και αυτών που κατατέθηκαν στις τράπεζες του εξωτερικού. μέτρα ανακούφισης των εργατικών νοικοκυριών από την τοκογλυφική πολιτική δανείων και καρτών των τραπεζών.
● Δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση
● Πραγματική δημοκρατία που θα πηγάζει από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
● Έξοδος από το ευρώ, ανυπακοή, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
Γραφείο τύπου
