Το Φεβρουάριο του 2018 συμπληρώθηκαν μόλις εκατό χρόνια από τότε που οι γυναίκες στη Βρετανία απέκτησαν δικαίωμα ψήφου, έπειτα από πολυετείς αγώνες, κυρίως από τις σουφραζέτες, η δυναμική δράση και το αδιαπραγμάτευτο θάρρος των οποίων καθόρισαν κατά πολύ τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ιστορία. Λίγο παραπάνω από μια δεκαετία νωρίτερα, το 1904, ήταν η Νέα Ζηλανδία η πρώτη χώρα που νομοθέτησε υπέρ του δικαιώματος της ψήφου και της εκλογής των γυναικών, ενώ ακολούθησε από την Ευρώπη η Φιλανδία το 1906. (πηγή: CNN)
Το δικαίωμα του «εκλέγειν» για τις γυναίκες στην Ελλάδα θεσπίστηκε μόλις το 1930 αλλά δεν αφορούσε όλες τις ελληνίδες. Μπορούσαν να ψηφίσουν μόνον όσες είχαν κλείσει τα 30 τους χρόνια και είχαν τελειώσει τουλάχιστον το Δημοτικό. Η πρώτη φορά που οι Ελληνίδες άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα ήταν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν μόλις 2.655 κυρίες, από τις οποίες ψήφισαν τελικά μόνο 439.
Στις 28 Μαΐου 1952 ο νόμος 2159, κατοχυρώνει το δικαίωμα της γυναίκας όχι μόνο να εκλέγει, αλλά και να εκλέγεται στις Δημοτικές και Βουλευτικές εκλογές. Παρόλα αυτά, οι Ελληνίδες δεν μπορούν να ψηφίσουν στις εκλογές του Νοέμβρη που ακολουθεί, αφού δεν έχουν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Στις επαναληπτικές εκλογές, ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα, εκλέγεται στη Θεσσαλονίκη πρώτη γυναίκα βουλευτής στην ιστορία της Ελλάδας, η κ. Ελένη Σκούρα. (πηγή: Σαν Σήμερα, 28/5/2015)
Ακολούθησαν έκτοτε και άλλες σπουδαίες γυναίκες που με αγώνα απέκτησαν θέσεις στο πολίτικο προσκήνιο της χώρας σε όλα σχεδόν τα επίπεδα διοίκησης. Ο συνολικός αριθμός τους, όμως, έως και τις μέρες μας παραμένει αρκετά μικρότερος σε σχέση με αυτό των αντρών, τόσο στην εγχώρια όσο και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Οι “μάχες” των γυναικών για την εξασφάλιση της παρουσίας τους στα πολιτικά δρώμενα και την ισόνομη εκλογή τους σε θέσης διοίκησης συνεχίζονται όσο το φύλο, και όχι οι ικανότητες, συνεχίζει να αποτελεί κριτήριο στην κατανομή αυτών των θέσεων.
Γιατί άραγε χρειάστηκαν όλοι αυτοί οι αγώνες, η επιμονή για να αποκτήσουμε το αυτονόητο δικαίωμα ψήφου και συμμετοχής στα κοινά; Τι θέλαμε και τι θέλουμε ακόμα να πετύχουμε; Ο νομοθέτης ορίζει πλέον ότι σε κάθε αυτοδιοίκητο ψηφοδέλτιο οι γυναίκες θα πρέπει να συμμετέχουν με ποσοστό 40%. Είναι όμως το ζητούμενο ένα θέμα απλής αριθμητικής;
Η θέση της γυναίκας, της μητέρας, της συντρόφου, της επιστήμονα, της επιχειρηματία, της παραγωγού είναι κεντρική, ουσιαστική και απαραίτητη για την πρόοδο της κοινωνίας μας. Η γυναικεία φωνή και ματιά όχι μόνο επικουρεί αλλά ολοκληρώνει των τρόπο προσέγγισης οποιουδήποτε κοινωνικοπολιτικού θέματος, οδηγώντας έτσι στην αποτελεσματικότερη λύση των προβλημάτων. Θα ήταν κουτό να αρνηθούμε ότι υπάρχουν διακριτές ψυχοσωματικές διαφορές, και άρα αντιλήψεις ανάμεσα στα δυο φύλα. Αλλά είναι ακριβώς μέσα από αυτές τις διαφορές που αλληλοσυμπληρώνονται, και βέβαια πάντα επιλέγοντας και αναθέτοντας με βάση τις ικανότητες, τη γνώση και την εμπειρία και όχι το φύλο, που θα καταφέρουμε να πετύχουμε τα βέλτιστα αποτελέσματα για το σύνολο της κοινωνίας.
Πολλές από μας απέχουν από τα κοινά εγκλωβισμένες στις καθημερινές μας πολλές υποχρεώσεις. Άλλες από φυσική συστολή δεν ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό ότι είναι όντως ικανές και αποτελεσματικές στους ρόλους που διεκπεραιώνουν. Η αλήθεια όμως είναι ότι κανένα από τα δικαιώματα για ισονομία και ισότητα δεν μας χαρίστηκε. Τίποτα από αυτά δεν είναι ακόμα εντελώς αυτονόητο σε πρακτικό επίπεδο και άρα εξακολουθούμε να πρέπει να αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση και την εδραίωση αυτών των δικαιωμάτων.
Ο αριθμός των κακοποιημένων γυναικών, των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των μητέρων που χάνουν τη δουλειά τους επειδή είναι μητέρες, αυτών που βλέπουν τα παιδιά τους να ξενιτεύονται ξανά, όλων των γυναικών που μοχθούν καθημερινά και με κάθε τρόπο για τις οικογένειές τους, για το απλό και το όμορφο, βάζοντας πίσω πολλές φορές τις προσωπικές τους ανάγκες, αυτός ο αριθμός είναι τεράστιος και σημαντικός. Δεν είναι θέμα ποσόστωσης, είναι θέμα ουσίας. Μας επιβάλλει να υπερνικήσουμε τους οποιουσδήποτε φόβους και αναστολές που μπορεί να έχουμε και να προτάξουμε ενεργά τις θέσεις και τις απόψεις μας, τη φωνή μας, τις αγωνίες μας, τις ικανότητές μας, ώστε να οδηγήσουμε τον εαυτό μας, τις οικογένειες και τον τόπο μας, μπροστά. Να παίξουμε μαζικά έναν κεντρικό ρόλο στην εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας και της ευημερίας του τόπου μας.
Μαρία Πετούση – Μπουνόβα
Ψυχολόγος- Εκπαιδευτικός-Ελ. Επαγγελματίας
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος «Κοζάνη Μπροστά»
