Πριν λίγες μέρες κάποιος έκανε ζωγραφιά σε τοίχο της Πτολεμαϊδας, κάποιος έγραψε πάνω σ’ αυτή. Στο ίντερνετ ένας τρίτος συμφώνησε με το σύνθημα και τον απείλησαν.
Όπως στην τέχνη υπάρχει η άλλη άποψη, έτσι και στην πολιτική. Εάν με απειλές και βία πορευτούμε, η Ελληνική και διεθνή ιστορία μας έδειξε ότι καταντάμε σε μίσος, τοπικές διαμάχες, μέχρι και σε εμφύλιο. Η Πτολεμαϊδα έζησε μίσος, ξύλο, μολότοφ σε προεκλογική περίοδο, μέχρι καταδότες, φόνους, αλλά και αλληλεγγύη μεταξύ των συμπολιτών της.
Όχι φανατισμό, αλλά διάλογο.
Εχουμε το δικαίωμα της έκφρασης δημόσια, αλλιώς θα πέσουμε στην παγίδα του φασισμού. Μαχαίρια και τσεκούρια δεν χωράνε άλλο στην Ελλάδα και ιδίως στην περιοχή μας.
Μετά την περίοδο των αυτοκτονιών και στην πόλη μας, τους μακρυχέριδες συμπολίτες, τα 300 δις € χρέος, τους πολίτες που ξενιτεύονται, τους εξωτερικούς κινδύνους, έχουμε υποχρέωση σαν τοπική κοινωνία, χρειαζόμαστε δημόσια να συζητήσουμε, να κατανοήσουμε τις συνθήκες συνολικά, για να βγάλουμε συμπεράσματα, για να αποφασίσουμε πως θα δράσουμε.
Θάρρος είναι δημόσια να παραδεχτούμε και τα τοπικά λάθη τα κοινωνικά, τα πολιτικά. Εχουμε μια περιοχή που δεν βρήκε επίσης τις νέες λύσεις στην εργασία, στην κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, στον πολιτισμό.
Δεν περισσεύει χρόνος για διαίρεση, μόνο για ενωτικές πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες.
Η κινηματογραφική ομάδα Πτολεμαϊδας, υποστηρίζει, συμπαραστέκεται στο μέλος του Δ. Σ. Αλέξη Λιοσάτο όπως και σε κάθε πολίτη που θα λέει την γνώμη του.
«Καιρός να μιλάνε και οι μουγγοί, γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο»
Κινηματογραφική Ομάδα Πτολεμαϊδας
