(Μέρος 2ο)
Το ζήτημα που φαίνεται να μονοπωλεί την κουβέντα σχετικά με το Πανεπιστήμιο, είναι ο διαμοιρασμός των νέων τμημάτων. Οι τοπικοί παράγοντες όλων των νομών της Δυτικής Μακεδονίας, αξιώνουν για τον τόπο τους νέα τμήματα. Το προηγούμενο διάστημα, παρακολουθήσαμε ένα μπαράζ τοποθετήσεων, με καταγγελίες και ύβρις εκατέρωθεν. Μία μομφή που ακουγόταν συχνά προς τις πρυτανικές αρχές του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας ήταν “Θέλετε να συγκεντρώσετε όλα τα τμήματα στην Κοζάνη. Εμείς τι θα απογίνουμε;”. Επιμελητήρια και εμπορικοί σύλλογοι τοποθετήθηκαν δημόσια, γεγονός που αποδεικνύει μία συνολικά εσφαλμένη οπτική πάνω σε ζητήματα που αφορούν την Παιδεία.
Να δούμε όμως τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Όχι αυτήν που αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια από την σκοπιά της “τόνωσης” της τοπικής αγοράς και των “ενοικίων”. Αλλά να δούμε τα πράγματα από την σκοπιά που αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια με βάση την γνώση, θέτει τους φοιτητές στο επίκεντρο και μεριμνά για να διασφαλίσει ένα υγειές περιβάλλον για τις σπουδές τους.
Είμαι της άποψης ότι απαιτείται συνολικά ο ανασχεδιασμός της χωροθέτησης όλων των τμημάτων. Υποστηρίζω την συγκέντρωση τους, σε ενιαίους χώρους (Πανεπιστημιακά Campus) που θα βρίσκονται κοντά σε αστικό ιστό και θα θέτουν ως στόχο την σύνδεση της παραγόμενης γνώσης με της ανάγκες της κοινωνίας. Αρχικά η λογική των Πανεπιστημιακών Campus, εξυπηρετεί την ανάγκη για πραγματική όσμωση μεταξύ φοιτητών διαφορετικών κλάδων. Για να έχει ένας νέος επιστήμονας σφαιρική γνώση της επιστήμης που πραγματεύεται πρέπει να έχει άμεση επαφή με αντίστοιχα τμήματα και μαθήματα του δικού του, ή ενδεχομένως και άλλων κλάδων. Για παράδειγμα ένας φοιτητής Πολιτικός Μηχανικός να έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει ένα μάθημα της Αρχιτεκτονικής και αντίστροφα. Τα Πανεπιστημιακά Campus πρέπει να βρίσκονται σε περιοχές κοντά σε αστικό ιστό, προκειμένου οι φοιτητές να έχουν οργανική σχέση με την Πόλη και την τοπική κοινωνία. Η επιλογή της πόλης στην οποία θα στεγαστεί ένα Πανεπιστημιακό Campus θα πρέπει να πληροί κάποια κριτήρια, που να καλύπτουν τις ανάγκες των φοιτητών. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να έχουν πρόσβαση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, στο θέατρο και τις τέχνες, στα πολιτιστικά δρώμενα όπως είναι οι εκδηλώσεις και τα φεστιβάλ, να μπορούν να περπατήσουν σε ανθρώπινες πόλεις που να διασφαλίζουν την ισότιμη πρόσβαση σε Άτομα με Αναπηρία κ.ο.κ.
Η πόλη μας έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες πόλεις της Δ. Μακεδονίας, αρχής γενομένης από τις κτηριακές εγκαταστάσεις. Στην Κοζάνη υπάρχει και λειτουργεί ήδη ένα Πανεπιστημιακό Campus στα Κοίλα ενώ ένα 2ο Μεγάλο Campus χτίζεται αυτήν την στιγμή στην ΖΕΠ. Πρόσφατα απέκτησε μία Βιβλιοθήκη κόσμημα, που δίνει την δυνατότητα σε φοιτητές αλλά και μαθητές να περάσουν παραγωγικό χρόνο διαβάσματος. Διαθέτει αθλητικές εγκαταστάσεις και ερασιτεχνικά σωματεία που καλύπτουν σχεδόν ολόκληρο το φάσμα των αθλημάτων. Διαθέτει χώρους και πάρκα για την πραγματοποίηση πολιτιστικών φεστιβάλ. Απαιτείται όμως να μεριμνήσουμε για την αναβάθμιση, στον πολιτισμό και τις τέχνες, την ενδυνάμωση του πρασίνου εντός της πόλης, την ισότιμη πρόσβαση σε όλους τους δημόσιους χώρους, πράγματα για τα οποία μιλάει ήδη η Δημοτική Κίνηση “Κοζάνη Τόπος Να Ζεις” και έχει παράξει και έργο.
Τα παραπάνω κριτήρια είναι που με κάνουν να πιστεύω ότι όλα τα Πανεπιστημιακά τμήματα θα πρέπει να συγκεντρωθούν στην Πόλη της Κοζάνης. Η ολόπλευρη περιφερειακή ανάπτυξη δεν διασφαλίζεται μέσω της διασποράς πανεπιστημιακών τμημάτων. Παίρνω ξεκάθαρη θέση χωρίς να έχω προσωπικά προβλήματα με άλλες πόλεις, ίσα ίσα. Απλά δεν αντιμετωπίζω τα Πανεπιστήμια και τους φοιτητές σαν “ευκαιρία” και σαν κινούμενο χρήμα. Η εμπειρία μας στο παρελθόν, έχει αποδείξει ότι η νεολαία σε Πανεπιστημιακά τμήματα πόλεων που δεν διαθέτουν ούτε τα στοιχειώδη για να σπουδάσει, απλά δεν πάει ποτέ να σπουδάσει.
Να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος και να πάρουμε πολιτικές αποφάσεις που σε τελική ανάλυση θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη ολόκληρης της Περιφέρειας μας.
Αναστασία Καγκελάρη Διοικητική Υπάλληλος του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με την Κίνηση “Κοζάνη Τόπος Να Ζεις”
