Εορτάστηκε (11-2-2019) η μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου Επισκόπου Σεβαστείας και της Οσίας Θεοδώρας της Αυγούστας της στερεωσάσης την Ορθοδοξίαν στην Ενορία Ίμερας (ή Ιμέρων) και Αύρας της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.
Τον πανηγυρικό Μέγα Εσπερινό με Αρτοκλασία (10-2-2019) τέλεσαν οι πατέρες: πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας αρχιερατικός επίτροπος της Α.Π.Β. ο οποίος εκπροσώπησε τον Σεβ. Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο και κήρυξε, οικον. Αθανάσιος Παπαϊωάννου (Εφημέριος Ίμερας και Αύρας), πρεσβ. Νικόλαος Κανταρτζής (Εφημέριος Μεσιανής και Κουβουκλίων), πρεσβ. Λάζαρος Βασδέκης (Εφημέριος Λευκάρων).
Τον πανηγυρικό Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία τέλεσαν οι πατέρες: αρχιμ. Μάξιμος Γεωργόπουλος ιεροκήρυκας, ο οποίος εκπροσώπησε τον Σεβασμιώτατο και κήρυξε, οικον. Αθανάσιος Παπαϊωάννου (Ίμερα-Αύρα).
Στο αναλόγιο έψαλαν μελωδικά οι γυναίκες – ψάλτες: Φρειδερίκη Κτενίδου και Αγαθή Σιδηροπούλου.
Στην ιερά πανήγυρη, Εσπερινό και Θεία Λειτουργία, προσήλθαν: ο πρόεδρος της Τ.Κ. Ίμερας-Αύρας κ. Αθανάσιος Μακρυγιάννης και πιστοί από την πανηγυρίζουσα Ενορία και από τις γειτονικές Ενορίες Λευκάρων, Ροδίτη, Μεσιανής-Κουβουκλίων, Νεράιδας, Βαθυλάκκου, Βελβεντού (Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Αγίου Διονυσίου), Πλατανορέματος, Αιανής.
Η Ίμερα (ή τα Ίμερα, όπως τα λέμε όλοι σήμερα) και ο οικισμός Αύρα, στη δυτική όχθη της λίμνης Αλιάκμονα-Πολυφύτου, απέναντι από το Βελβεντό και την ορεινή στα Πιέρια όρη Αγία Κυριακή, είναι προσφυγικά χωριά. Οι πρώτοι κάτοικοι, Έλληνες χριστιανοί, προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή της Σεβάστειας της Μικράς Ασίας. Στα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής (1922) εκδιώχτηκαν από την πατρίδα τους και ακολουθώντας μέσα από περιπέτειες και κινδύνους το δρόμο της προσφυγιάς (προφανώς και δεν ‘’συνωστίστηκαν’’ στη Σμύρνη ως τουρίστες) ήρθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Ίμερα και την Αύρα.
Μέσα στις μνήμες τους, που διασώζονται και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, είναι και ο Άγιος Βλάσιος που υπήρξε Επίσκοπος Σεβάστειας και μαρτύρησε για το Χριστό στα χρόνια του αυτοκράτορα Λικίνιου (308-323).
Ο Άγιος Επίσκοπος Βλάσιος ‘’κατασχεθείς, ήχθη προς τον Ηγεμόνα Αγρικόλαον, και ομολογήσας το όνομα του Χριστού, τύπτεται ράβδοις, και αναρτηθείς ξέεται. … Είτα ο Άγιος, τω βυθώ της λίμνης βληθείς, ξίφει την κεφαλήν απετμήθη’’. (Συναξάριον, Μηναίον, μην Φεβρουάριος ΙΑ’). Η μνήμη αυτή, που γίνεται εορταστικό γεγονός μέσα στην Εκκλησία, αποτελεί και για εμάς τους σημερινούς ευκαιρία αναβάπτισής μας και τρόπο κατανόησης και πραγμάτωσης της ενότητάς μας εν Χριστώ.
Στον Πόντο και τη Μικρασία τότε είχαμε ακούσια εγκατάλειψη πατρογονικών εστιών κάτω από τη βία, τους διωγμούς και τις άγριες θανατώσεις του τουρκικού κράτους.
Στη Μακεδονία σήμερα έχουμε εκούσια αυτοπαράδοση (όνομα, γλώσσα, εθνότητα) στο κράτος των Σκοπίων, από τους εντεταλμένους του πολιτικού μας βίου να την προστατεύουν και όχι να την εκδίδουν προσφέροντας ικανοποίηση στα ξένα κέντρα αποφάσεων και στις ξένες επιταγές. Η Μακεδονία εάλω. Αλλά δεν πτοούμαστε. Για την ελληνικότητα της Μακεδονίας ‘’ο Θεός έχει βάλει την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω’’, όπως θα έλεγε ο Γέρος του Μοριά. Χρειαζόμαστε ένα Γέρο της Μακεδονίας και της Δημοκρατίας.
Στην Εκκλησιαστική Επιτροπή Ενορίας Ίμερας: Αγαθή Σιδηροπούλου, Δημήτριο Σιδηρόπουλο, Μαγδαληνή Σταυρίδου, Στυλιανό Σεφεριάδη και στους συνεργάτες τους συγχαρητήρια.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας,
παπαδάσκαλος,
